Zomervakantie: Toscane!

Dit "tussendoortje" was een vereniging van het nuttige met het aangename. Als je toch voor je werk (OSET-congres) in Toscane moet zijn, waarom dan niet een paar dagen vakantie eraan vastknopen?
Het zal geen verrassing zijn dat onze bagage geen strandspullen bevatte maar klimuitrusting.

Donderdag 7 juni

Onze heenvlucht zou een bijzondere worden. Liesbeths beste vriendin, Nicole, is de piloot van onze vlucht. We worden dan ook uitgenodigd de hele vlucht met z'n tweeën voorin te zitten. Het is wel een beetje krap maar zo'n buitenkans slaan we natuurlijk niet af! Liesbeth zit achter de captain, ik op een uitklapstoeltje voor de deur.
Uitklapstoeltje. Klinkt simpel, maar het is een heel systeem. Uit de muur laten zakken; zitting openklappen; rugsteun omhoog trekken; en tenslotte de hoofdsteun achterover klappen. Dit alles past uiteraard alleen maar terug als je het netjes weer inklapt. Dat vergde enige oefening...

Er is zoveel te zien dat de vlucht ook figuurlijk voorbij vliegt. Tijdens het opstijgen is er veel te doen, maar daarna gaat de autopiloot aan en zoekt de 737 zelf zijn weg van het ene naar het andere GPS-waypoint. Ik pas wel een beetje op met draaien, bang als ik ben om per ongeluk één van de vele knopjes te raken. Het is helder tot half bewolkt, wat af en toe mooie doorkijkjes naar beneden oplevert.

In de buurt van Pisa (onze bestemming) hangen een paar vette onweersbuien, op de weerradar zichtbaar als gekleurde vlekken. We zigzaggen tussen de buien door en voor we het weten staan we weer aan de grond. Het was een onvergetelijke vlucht (Nicole, als je dit leest, bedankt!!!).

Onze huurauto bevat geen wegenkaart van Italië, dus we moeten een beetje improviseren met het kaartje uit het klimgidsje. We rijden niet de kortste weg, maar uiteindelijk verschijnt Montecatini Terme op de borden en weten we dat we op de goede weg zitten. Montecatini Terme ligt naast het dorp waar wij ons hotel hebben en waar ook te klimmen valt: Monsummano. De lucht wordt donkergrijs en het regent met dikke spetters. Klimmen lijkt er niet meer in te zitten vandaag.

Een verdwaald hotelbordje, Liesbeths gevoel voor navigatie en een blik opzij op het juiste moment brengen ons in het hotel, la Residenzia Granduca. Het is een recent gerestaureerde renaisscance-boerderij. Onze kamer is groot genoeg om en feest te geven, het plafond hoog genoeg voor een reus.

Het lokale klimgebied is zichtbaar vanuit ons raam en na wat boodschappen rijden we daar naar toe. Sektor Cava Rossa is afgesloten met een stevig hek met hangslot; het is privebezit en niet meer vrij toegankelijk. Dat is een domper op de feestvreugde maar gelukkig is er meer. Elke sektor is een oude steengroeve waar geklommen wordt. We zijn hiermee wel bekend door vergelijkbare klimmassieven in België en Duitsland: vooral hoek- en plaatroutes, waarbij goed op de voeten moet worden gestaan. Een helm is geen overbodige luxe want nog meer dan in natuurjke rots zit er hier weleens wat los. Mijn klimgidsje is niet meer up-to-date, er zijn heel wat routes bij gekomen.
Wel jammer dat de klimspullen nog in het hotel liggen, de rotsen zijn warm en drogen snel.

Eenmaal terug in het hotel blijkt dat ze hier in het laagseizoen geen diner serveren. Dus zitten we rond negenen aan de pizza bij de lokale Cantina, een tip van de portier. Het is niet de laatste keer dat we hier pizza eten deze vakantie.

Vrijdag 8 juni

Na uitslapen en ontbijt is het dan zover. De eerste kennismaking met de rots hier is een gemakkelijke, liggende route. Dit is wel erg bambini en dus schuiven we op naar links, waar alles wat steiler en dus moeilijker is. Het zijn ook een beetje zoekroutes, waarbij het heel wat uit kan maken of je links of rechts naast de haken omhoog gaat.
Er arriveert een groep Italianen die meteen aan de slag gaan in een overhangende plaat. Wel in de schaduw, maar het ziet er moeilijk uit. Een blik in het klimgidsje bevestigt dat, de makkelijkste routes is een 7b. We pauzeren onder wat bomen bij een kort wandje. Het begint al aardig warm te worden (in overhang ook: er wordt zwaar gepuft en "vai, vai, vai!" geroepen). We overwegen te stoppen vanwege de temperatuur, maar als het betrekt - er vallen zelfs een paar spetters - gaat de temperatuur omlaag. We klimmen een korte route op kleine randjes.

Dan gaan we naar het rode deel van deze steengroeve. De rots ziet er glad uit, en dat is die ook. Het is niet gepolijst van het vele klimmen maar gewoon glad van zichzelf. Als ik het beetpak, is het net alsof iemand de rots heeft ingesmeerd met zonnebrand. In de categorie "niet fijn" dus, maar niet zeuren, denk ik, en ik waag een poging.
Als halverwege de afzekering verandert naar ouwe verroeste 8mm boorhaken, slaat "niet fijn" om naar "onbehagelijk". Met een maillon rapide (schroefhaak) kom ik weer beneden. Een tweetal gemakkelijke routes om het hoekje gaan wat beter, alhoewel het nog niet vetrouwd aanvoelt.

Na 10 routes vinden we het wel genoeg. Conclusie na deze eerste dag: het lokale devies bij het plaatsen van haken lijkt te zijn "kwantiteit voor kwaliteit". In sommige routes zit om de meter een haak, maar je komt van alles tegen: DAV-sicherheitshaken, "colalipjes"-haken, oude 8mm expansieboorhaken, al dan niet verroest, verroeste mephaken... noem die Franse slag gerust maar een Italiaanse slag dus.

Zaterdag 9 juni

Vanwege hitte en verwachte drukte staan we vandaag op om half zes. We maken de luid snurkende nachtportier wakker en gaan naar de rotsen. Als we om half zeven de spullen neerkwakken bij sektor Paretone, zijn we moederziel alleen. We warmen op met een makkelijke lange route, die over de rots omhoog zigzagt. Af en toe is de volgende haak niet zichtbaar en is het een gok waar je heen moet, maar dit levert nergens problemen op.

Onze volgende route is een mooi exemplaar. Een paar "pied a main" stapjes over een plaat brengen me aan de basis van een lange, rechte wand. Hier lijkt het serieus te worden, maar dit stuk blijkt vol te zitten met mooie zijgrepen. De problemen beginnen wanneer dit rechte stuk eindigt en de wand weer naar achteren helt: de grepen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Al snel sta ik voor een keuze. Links blijven en over brokkelige puntjes langs de haken omhoog; of door iets makkelijker terrein rechts, waar een serie witte pofvlekken ook een route lijkt aan te duiden. Alhoewel het inhangen van de haken moeilijk wordt, ga ik voor de rechter optie. Even opletten met bewegen, rustig stappen en een uit de wand stekend boompje als greep gebruiken; dan ben ik bij het eindpunt. Ik verbaas me over het aantal haken, ik had gedacht dat 12 setjes voldoende zou zijn maar in deze route kom ik er toch echt eentje te kort... Liesbeth laat naklimmend zien dat de eerste optie ook mogelijk is. Al met al een volwassen route, en dat zonder koffie! Op weg naar beneden komen we de eerste locals tegen die gaan klimmen. Om 9:15 uur zitten we wederom aan het ontbijt.

Daarna gaan we maar een beetje rijden. Aanvankelijk richting Firenze/Florence, waar we een kaart kopen. Eenmaal daar besluiten we toch maar niet naar de stad te gaan. In plaats daarvan rijden we naar hét klimgebied van Toscane, Vecchiano, vlakbij Pisa. Er wordt nogal gewerkt aan de weg, we staan een paar keer behoorlijk in de file. Het duurt dan ook wel even voor we er zijn, maar eenmaal daar blijkt Vecchiano inderdaad eenjuweeltje van een klimgebied te zijn. Jammer genoeg is het te warm om serieus iets te ondernemen.
's Avonds klimmen we nog wat bij Monsummano, maar we liggen op tijd in bed want morgen willen we er nog vroeger uit.

Zondag 10 juni

Vandaag keer staan we om 5:00 uur naat ons bed. De portier is deze keer al wakker (hij zal wel denken: "dat overkomt me geen tweede keer!") en laat ons naar buiten. Niet lang daarna zijn we bij een sektor waar we nog niet eerder geklommen hebben. We klimmen een leuk peilertje waarbij we een mierenmigratie kruisen. Daarna een "list en bedrog"-route die moeilijker is dan hij lijkt. Eenmaal boven blijkt het omlooppunt te bestaan uit een boorhaak met maillon rapide, gebackupt met een prusiktouwtje aan een ouwe mephaak... Niet echt eeb vertrouwenwekkend idee.
Dan sta ik voor een route die zo op het oog "zou moet kunnen". Maar ik vergis me, ik heb geen 5c voor me maar iemands persoonlijke project. Naar de eerste haak gaat wel, maar daarna wordt het overhangend aan ondergrepen die zò scherp zijn, dat het vasthouden alleen al pijn doet. Uiteindelijk zie ik de fout en schuif ik een stukje op naar links. Ook hier is de rots scherp, iets dat vooral goed voelt als je aan één hand hangt om een setje in te hangen. Maar goed dat het een korte route is... om 9:30 uur zitten we weer aan net ontbijt.

Daarna rijden we naar Antone, een dorpje bij Massa waar je ook kunt klimmen. We rijden over een oud, bochtig weggetje dat door de steile bergen omhoog kronkelt. Onderweg zien we regelmatig marmergroeves, littekens in het landschap.

Als we dan uiteindelijk op de picnic parking onder de rotsen staan, blijkt de aanloop nogal alpien: een vaag, steil paadje door een een woud van braamstruiken. Dat roept om bergschoenen, lange broek en rugzak; met teva's en touwzak gaat het niet lukken. We lopen wel zonder klimspullen omhoog om een kijkje te nemen, omdat we anders voor niets hierheen zijn gereden. De natuur is prachtig, er komt hier nauwelijks iemand. In de rotsen zitten wel haken, maar er wordt hier nauwelijks geklommen. In de lucht zweven een paar adelaars.

Eenmaal terug lunchen we op de picnicplaats. We hebben geen idee waar de weg heen gaat, maar het uitzicht is prachtig en dus rijden we door. Een paar kilometer verder gaat de weg een tunnel in. Er staan hekken en een bord "werk in uitvoering", maar iemand heeft ze opzij gezet. We rijden de tunnel dus maar in, waar we tussen de stapels bouwmaterialen en "theelepeltjes" (kleine graafmachines) door zigzaggen. Daarna stoppen we bij een koffietent voor cappucino, taart en souvenirs. Op de lange weg naar beneden testen we de zoomfunctie van de camera op een paar zonnende hagedisjes.

Wanneer de warmte begint af te nemen zijn we terug in Monsummano en is het tijd voor onze laatste klautersessie. We klimmen wat routes, die precies andersom "werken" dan je zou verwachten: op de hellende rotsplaten zitten de lastigste passen, waar het steiler wordt zit er telkens wel weer een verborgen greep. De hellende platen zijn blijkbaar populair bij slangen, want we komen een afgeworpen huid tegen. De eigenaar blijft gelukkig buiten zicht. Bovenin overweeg ik nog een paar moeilijke meters extra te klimmen. Maar het begint inmiddels te schemeren, Lies gaat ook nog klimmen voor een paar foto's en bovendien ben ik een "mellow mood" dus laat ik het maar.

Eenmaal beneden sluiten we ons Toscaanse klimavontuur af met een heerlijke afhaalpizza 'om de hoek' bij het klimgebied, die we in het hotel oppeuzelen. Basta...