Warm onder de voeten in de Vulkaneifel

Vrijdag 27 september


Plannen maken voor verschillende opties is leuk. En dan komt het moment van kiezen. Het begon allemaal als een plan om met Jona een paar dagen (terug) naar Milaan te gaan en dan nog wat tijd door te brengen in Noord Italië. Toen werd de duur verkort tot één week. Op tafel lag toen van alles: van Club Med in Kemer en klimmen in Geyik Bayiri via Tunesië, Marokko en Sicilië tot “agriturismo” in de buurt van Carcassone. Ook een vakantie in de buurt werd aantrekkelijker, zeker vanwege ons nieuwe “reisgenootje”; Jona, 6 maanden oud.


De weersverwachting moest uiteindelijk de doorslag geven; “bestemming zo dichtbij mogelijk als het er maar een beetje redelijk weer is”. “Last minute” geboekt in Center parcs Gunderath, in de “vulkaneifel”; de hele week geen spetter regen en een graadje of 16; “very agreable indeed”. Ik ken de Eifel als klimgebied, maar Nideggen ligt veel noordelijker. Dat wordt niets qua klimmen. Of toch …? Als ik me met Google Maps aan het oriënteren ben op onze bestemming, zie ik een kilometer of 20 verderop een stadje genaamd Mayen… ik ben er nog nooit geweest maar daar vlakbij staan de basalttorens van Ettringen. Toch maar klimspullen op de paklijst dan, je weet maar nooit immers…


Over paklijsten gesproken… inpakken is deze keer een project op zich. Gelukkig konden wij Joops auto lenen. Na een kopje koffie bij oma rijden we naar Duitsland. Utrecht, Den Bosch, Eindhoven, Venlo. Eten bij de Mac. Over de grens naar Monchen Gladbach. In het vallend duister eindigt de snelweg. De laatste kilometers lijken eindeloos, scherpe bochten, op en af over heuvels en door kleine dorpjes.


Eindelijk zijn we dan bij de ingang het park. We vallen direct met onze neus in de boter. Bij de ingang felle lichten, rook en massa’s brandweer. De receptioniste vertelt me dat er brand is in één van de kantoren (later zal blijken dat dit een brandoefening was). Ons 6-persoons huisje (was last minute aanbieding) is in elk geval prima. Lekker groot, een beetje koud maar gelukkig doet de verwarming het goed en is alles snel op temperatuur.


Zaterdag 28 september


Het is redelijk rustig in het park, lang leve laagseizoen. Eerste prioriteit is tanken en boodschappen doen. Langs de Lidl en dan naar Daun, een wat grotere plaats in de buurt. Ik begin te begrijpen waarom motorrijders zo hoog opgeven van de Eifel. Er lijkt geen einde te komen aan wegen met alle soorten en maten aan bochten. Met een maximum snelheid van 100 km/u kun je wel heel erg sportief rijden en toch geen snelheidsovertreding begaan. Ik heb mijn motor niet bij me natuurlijk, maar wie weet een volgende keer…?


In Daun gaan we eerst naar een konditorei voor een traditioneel stuk taart met koffie. We zijn op vakantie in Duitsland dus elke dag is “konditorei dag”! Jammer genoeg begrijpt de bediening Liesbeth verkeerd en krijgt ze iets anders dan de “Süsse verführung” (maar ook wel lekker). Daarna gaan we langs de VVV voor wat wandelinformatie. Ik koop ook maar meteen een 1:25.000 wandelkaart van de omgeving van ons park, dan kunnen we tenminste ook wat wandelen zonder in de auto te stappen. Als we dat gedaan hebben, rijden we omhoog naar de Dauner Maare, een serie van drie vulkaanmeren met mooie wandelpaden er omheen. Verder is er een zweefvliegveld waar vandaan flink wat gevlogen wordt. Het is een hoge plek, we kunnen ver om ons heen zien. Het is er wel wat druk maar dat valt te verwachten in het weekend. We wandelen rond één van de Dauner Maare. We komen op een steil pad met boomwortels, dat is even wennen met een kinderwagen… maar het gaat. Wel neem ik me voor de volgende keer de buikdrager in te pakken. Dan hebben we een veilig alternatief mocht het te steil worden.


Zondag 29 september


Vandaag wandelen we rond in de buurt van het park, omhoog door het bos, naar het nabijgelegen gehucht Eursfeld en langs de beek weer terug. Het is een parcours van een kilometer of 7, uitgezet voor nordic walking. Dat mag de pret niet drukken, in tegendeel, het is een goed pad voor de kinderwagen.


Ondanks het feit dat het zondag is komen we nauwelijks andere wandelaars tegen. Omhoog door het bos komen we langs een klimparcours en een boomhuis, dat over een jaar of 5 intens interessant zou zijn geweest voor junior. Nou ja, houden we in gedachten voor een volgende keer. Jona is erg zoet als we wandelen; hij slaapt veelal, vooral als het terrein ruiger wordt.


Boven in het bos komen we op de “geschichtsstrasse”, een lange wandelroute die langs allerlei plekken van historisch belang leidt, waaronder een leemput die vroeger voor huizenbouw werd gebruikt. Behalve het informatiebord is er niets meer van te zien. We verlaten het bos en komen bovenop een hoogvlakte met akkers. Een typisch Duits landschap, maar het weer (er staat een stram windje) en de weinige huizen die we zien geven het een Schots tintje.


We dalen af naar het dorp en zoeken vergeefs naar een konditorei. Terug langs de beek komen we langs een oude mijn, waar we thee drinken en een hapje eten. Terug in het park nemen we een kijkje in de “market dome”, een soort overdekt eet- en drinkpaleis met winkeltjes en (goedkoop) vermaak. Ik ben niet echt dol op dit soort plekken, Jona echter kijkt zijn ogen uit. Een verdeeld succes dus.


Maandag 30 September


Vandaag gaan we een dagje “Moezelen”; niet ver naar het zuiden loopt de rivier de Moezel, die de Eifel aan de zuidkant begrenst. Wij rijden naar Cochem; een oude stad in een dal met steile wanden. Er staan veel oude gebouwen en het is er verbazend druk. Dat zal wel komen door het riviertoerisme, dat niet erg seizoensgebonden is. De burcht is indrukwekkend, vroeger werd er daar vandaan tol geheven op de scheepvaart op de Moezel. We duwen Jona met kinderwagen omhoog en al over het weggetje naar de poort van de burcht. Een goede workout, pfff… en ik ben blij dat er een goede rem op de kinderwagen zit.


Als we weer beneden zijn eten we een taartje aan de boulevard. Helaas is de taart niet echt bijzonder, ondanks de hoge prijzen; het lijkt wel alsof kwaliteit en prijs omgekeerd evenredig aan elkaar gerelateerd zijn. Als we uitgekeken zijn in Cochem stappen we in de auto voor een toertje langs de Moezel richting Koblenz, een bochtige weg, zowaar met fietspad.


Dinsdag 1 oktober


Vandaag gaan we een kijkje nemen in Ettringen. Ik programmeer de parkeerplaats van het Kottenheimer Winfeld in de Tomtom. In de inhoudsopgave van de topo staat er bij dat gebiedje een kinderwagen en er zitten wat redelijk doenbare routes. We lopen er eerst maar eens naartoe samen met Jona. Het “kinderwagentoegankelijk” was misschien een wat te letterlijke interpretatie van mij – of de situatie is veranderd want er is een trappetje naar beneden. Gelukkig is het niet erg steil, samen krijgen we de wagen wel naar beneden.


Ik heb hier nooit eerder geklommen. Altijd leuk, een nieuw klimgebied. Ik kijk wat rond met de topo in de hand, zoals gewoonlijk raak ik “route-gehypnotiseerd”. Er wordt hier zowel geklommen als geboulderd. De rotsen variëren qua hoogte van een paar tot vijftien meter, verticale wanden en zuilen van basalt. Sommige routes zijn behaakt en sommige niet – de “trad” routes volgen meestal een mooie evenwijdige spleet in de rots, waarin je telkens één of enkele maten friends en camalots kwijt kunt. Tevens worden de spleten vaak gebruikt om te “jammen” (handen en voeten verklemmen). In Nieuw-Zeeland heb ik eerder op dit soort rots geklommen, een aparte ervaring, herinner ik me.


Bij de “verlegenheitsturm” zien de omstandigheden er goed uit… er zitten een paar routes die ik snel kan klimmen, behaakt (zodat ik mezelf kan vastzetten als Jona even Liesbeths aandacht nodig heeft), op een rustige plek (we zijn de enigen), met een veilige plaats voor de kinderwagen (steenslag) … ik ren terug naar de auto voor de klimspullen terwijl Liesbeth Jona vermaakt door rondjes te blijven rijden. Uiteindelijk klimmen we “Snaggy” (4-) en “3+2” (5-). Daarna heeft Jona er wel genoeg van en beginnen we de terugtocht naar boven. Dit was een bijzondere ervaring, klimmen met ons kleintje en voor Liesbeth de eerste keer rotsklimmen sinds vorig jaar zomer. Moet gevierd worden, dus, met… jawel, taart  uit Ettringen deze keer. We zien geen gezellige konditorei, dus eten we de taart onderweg naar het park op onder genot van een kopje thee.


Woensdag 2 oktober


Vandaag wandelen we bij Kelberg. Weer een stuk van de “geschichtsstrasse”. Het plan is een rondje vanuit het dorp, omhoog de heuvel op, door het bos en dan afdalen terug naar het dorp voor weer zo’n “konditorei”-momentje. Echter bij vertrek zitten we al niet waar ik graag zou willen. Met de kaart lukt het wel weer om terug te komen op de route, echter dit voert ons over een smal paadje door een dicht bos waar we twee herten verrassen.


Eenmaal boven gaan we rechtsaf om op hoogte te blijven. Het eerste stuk is een vlak karrenspoor, maar nadat we een asfaltweg zijn overgestoken komen we in “adventure” terrein. Lies en ik sjouwen de wagen omhoog over een trappetje, ik gebruik de wagen als grasmaaier op een overwoekerd karrenspoor en daarna gaan we steil naar beneden door een watergeul. Jona verdient zijn “GS”-strepen… slapend… en voel de volgende dag spieren waarvan ik het bestaan niet vermoedde 


De konditorei is deze keer aanwezig en goed. Niet één maar anderhalf taartje later rijden we naar Gerolstein, een andere toeristische plaats. We zijn daar pas rond half vijf maar dat let ons niet een roofvogel- en wolvenpark rond een oud kasteel te bezoeken. Iets om zeker nog eens naar terug te gaan als Jona wat ouder is.


Woensdag is Schnitzeldag in het park. Wij hebben zin in ultra-gemakkelijk, dus wordt het een Wiener a la center parcs: fastfood-achtig en twee keer zo duur als in de omgeving… maar gemakkelijk klopt wel.


Donderdag 3 oktober


De ochtend begint met babyzwemmen. De hele week hebben we ’s ochtends rustig aan gedaan, maar nu moeten we om half negen bij het zwembad zijn… pfoei. Samen met andere stellen (weinig vaders) plonzen we wat af met Duitstalige zwemliedjes (iets met grote en kleine klokken). Jona vindt zwemmen erg leuk, maar het water is wel vrij koud, kouder dan ons bad thuis normaalgesproken is. De zwemjuffrouw verbant ons naar het (warmere) pierenbadje omdat Jona op een zeker moment wat haar betreft te koud is. Eenmaal daar heeft hij het wel beter naar zijn zin. De “babyfloater” die we hebben meegenomen wordt ook nog even gebruikt, Jona is alleen aan de kleine kant om daar goed in te passen. Na het zwemmen kopen we taart bij de bakker die we thuis opeten.


In de middag besluiten we nog een laatste keer te gaan wandelen, de zon schijnt immers nog steeds en we waren toch vroeg op… De lange termijn weersverwachting is helemaal uitgekomen. We lopen langs de beek, over een ruig bospad naar de Mosbrucher Weiher, ook een oud vulkaanmeer dat men ergens in de 15e eeuw heeft laten leeglopen om akkers te irrigeren. Vervolgens is er in de 18e eeuw turf gestoken. En wat doe je dan in de 20e eeuw? Natuurlijk, je geeft het terug aan de natuur… We nemen een lange rust in de Weiher, er staan een soort houten zonnebanken en het is er goed toeven, een ring van heuvels zorgt voor beschutting tegen de wind dus het voelt “recht sommerisch”. Naderhand lopen we over de heuvel en tussen de akkers door terug naar het park, waarbij we afsteken en het park “illegaal” betreden om sneller terug te komen bij ons huisje.