Heenweg 2012: NL, D, FR, CH en IT

Zondag 19 augustus

Alphen aan den Rijn (NL) - Nideggen-Bruck (D)

Op zo'n beetje de heetste dag van de zomer (records verbroken?) en het heetste tijdstip van de dag vertrekken wij uit Alphen voor onze 'grote' vakantie. Na een paar kilometer zitten we op de N11 en vanaf dan is het 100+ km/u en raampjes open. Voor mij goed uit te houden. Liesbeth, rechts in de auto aan de kant van de middagzon, heeft het warm.
Ons plan: een relaxte heenweg naar Italië. Niet meer dan een uur of 3 rijden, klimmen en dan overnachten op een camping/camperplaats in de buurt.
Onze eerste bestemming is de camping bij Nideggen Brück. Voldoet aan alle eisen. De camping ligt op een mooie plek aan de rivier. Boven ons de rotsen met de burcht van Nideggen en daarnaast het Effels-massief, waar ook geklommen wordt. Hier zijn we vaker geweest, ik ben een bekende op deze camping (meer zeg ik niet :-)). We gaan uit eten, pizza naast de brug. Het is immers vakantie. En de eindbestemming is Italië.


Maandag 20 augustus

Nideggen-Bruck - Oberhausen bei Kirn

Na een lekker nachtje slapen op het nieuwe campermatras (moeilijk opstaan, dat wel) staan we op, pakken we rustig de spullen in en rijden door. Bestemming: Oberhausen bei Kirn en het daarbij gelegen klimgebied 'Kirner Dolomiten'. Voldoet ook aan de eisen. Het 'Effels'-massief, waar we nu zijn, ligt op 'klimweekendafstand' van Nederland. Daar komen we een andere keer wel weer. Bovendien is het niet alsof we daar nog nooit geklommen hebben...
Pinnen en boodschappen. Binnendoor naar de snelweg, naar het zuiden, langs Koblenz en ergens voorbij de Moezel rechtsaf richting Trier. Daarna wat binnendoorweggetjes, door een dorpje, langs de sportvelden en dan een parkeerplaats met 'grillplatz' vlak voor het einde van het asfalt. We zijn er, mede dankzij onze speciale TomTom-campereditie.
Eerst maar eens even lunchen. Het is bewolkt geworden, het waait en af en toe valt er een spetter. Deja vu: toen we in 2009 terugreden vanuit de Alpen wilden we hier klimmen, maar toen regende het en bleef het bij wat klauteren en wandelen (zie: ).
Maar vandaag zet de regen niet door. Bepakt en bezakt en al klingelend lopen we naar de rotsen. We zijn niet alleen: een lagere schoolklas bevolkt het paadje onder de rotsen. Het valt mee: ze houden maar twee routes met een toprope bezet. Ik kies een route uit: 'Risz', 3+: een overhangetje met een haak, een wandje, weer een overhangetje en dan een peilertje naar de top. Niet lang en niet moeilijk, maar mijn ervaring is dat je in een nieuw gebied het beste conservatief kunt beginnen. Het wordt ook de eerste test van mijn helmcamera.
De route levert 1 'nadenkstapje' op, voor de rest is het lekker ontspannen omhoog 'cruisen'. Na die ene haak doe ik mijn voordeel met het klingelende ijzerwerk aan mijn gordel (tussenzekerkingen met 1 camalot en 2 friends). De rots doet de naam 'Kirner Dolomiten' geen eer aan, het gesteente is eerder een soort kwartsiet dan kalk, denk ik.
Zodra Lies hem ook geklommen heeft lopen we door naar de 'Jungfrau', een heuse 'berg' met een kruis op de top en een 'gipfelbuch' (een schrift waarin de beklimmers hun naam noteren). Ik kies een lijn omhoog die eigenlijk een combinatie van twee routes is. Het is voor de verandering een lange route (30-35 meter) en ik kom een setje tekort in de laatste meters. Laten daar nou net de moeilijkste passen zitten: een hoek met spleet waarbij je een beetje uit het lood hangt. Nou ja, met twee losse karabiners kom je ook een heel eind. Even later ben ik boven, maak ik een standplaats en zeker ik Liesbeth omhoog.
Ik kies de haken aan de andere kant van de top, want de haken aan deze kant van de top leveren een akelige hangstand op. Het weer blijft dreigen, wij zien in de verte verschillende regenbuien die grotendeels verdampen voor ze de grond raken. In zo'n gebied zitten wij ook, nog steeds af en toe wat spetters.
We moeten abseilen om weer beneden te komen. Terwijl Lies op weg is word ik belaagd door een zwerm vliegende mieren, die dit moment hebben uitgekozen voor hun eenmalige uitvlucht en 'moment van glorie'. Piss off! Gelukkig steken ze niet, maar het is wel voorbereiden op abseilen met een hindernis.
Even later ben ik ook beneden. En blij dat ik van de mieren af ben.
Echter een volgend probleem dient zich aan. Ik probeer het touw naar beneden te trekken maar het zit hopeloos vast. Het lukt me het touw vrij van de rots te trekken, maar nog steeds geen succes. Uiteindelijk komt er een prusik aan te pas en als ik eenmaal boven kom blijkt de hoek van het touw op de rots het probleem te zijn. Ik bouw een abseil op de haken aan de goede kant en daal alsnog af.
Het is rond vijven. Op weg terug gaan we nog voor een toetje: een behaakte route op een rotstoren met een prachtige lijn over een paar overhangetjes. Een beetje links, een beetje rechts, en dan ben je boven. Liesbeth klimt de route ook en doet de moeilijkste passen weer net op een andere manier. Dat is het mooie van rotsklimmen, een echte test van je creativiteit.
We rijden in een minuut terug naar het dorpke, waar bij Landhaus Wartenstein 3 camperplaatsen zijn met stroom - gratis als je in het restaurant eet. Het restaurant zelf is gesloten vanwege de geringe toeloop, maar er is wel een soort 'garagebar' geopend aan de parkeerplaats. Wij eten Schnitzels in de 'biergarten' (letterlijk een tuin). Prachtig uitzicht, rust, geen rook en inclusief sla en drankjes 27 euro. Vakantiegevoel begint te komen :-)
In de camper kijk ik nog even naar de filmbeelden. Minder bewegen Steef, en wat meer omlaag kijken de volgende keer... dan levert het misschien nog een extra memorandum aan onze avonturen op.

Klimroutes:
- Risz (3+)
- Sw-kante/Verschneidung (3/4)
- Dach (4+)


Dinsdag 21 augustus

Oberhausen bei Kirn (D) - Ungersheim (FR)

Vandaag wel een beetje vroeg op pad, want we hebben 4 uur rijden voor de boeg. Terug naar de snelweg en al snel rechtsaf. De grens over (naar Frankrijk), Strassbourg, Colmar, Guebwiller. Voor ons en later rechts liggen de Vogezen. Volgens de TomTom gaat het voorspoedig, ondanks alle wegwerkzaamheden; hij houdt rekening dat we een camper rijden. We verlaten de snelweg (weinig verkeer maar wel eindeloos betonplaten) en rijden tussen de wijnranken door de oosthelling van de Vogezen op. Door Gueberschwir, met zijn smalle straatjes en pittoreske vakwerkhuizen en dan zigzagt de weg pas echt serieus omhoog. We parkeren op een grote parkeerplaats bij een 'Auberge'.
Na de lunch pakken we het gereedschap en gaan we op weg. Waarheen is alleen de vraag... de 'Schweizer Plaisir' klimgids wil dat we linksaf gaan, maar rechts staat een groot bord 'zone d'Escalade'. Ik loop het pad naar rechts een stukje in. Inderdaad, rotsen, maar minder hoog dan verwacht en zonder haken. Een ander gebied dan waarnaar ik op zoek ben. Samen lopen we dan maar vanaf de P-plaats de andere kant op, maar al snel kruisen we een weg die niet zou moeten bestaan... en we komen geen van de in de tekening aangegeven 'landmarks' tegen. Ook niet goed! Toch maar rechts en dan wat verder lopen, wie weet was die strook met gruis naast de weg een stukje lager 'de' parkeerplaats en staan we te hoog. We lopen verder en verder, maar op een gegeven moment zien we geen rotsen meer en het ziet ernaar uit dat er ook niet meer komen. Een stukje terug treffen we gelukkig wat klimmers en in mijn beste Duits vraag ik ze waar 'ons' gebiedje ligt. Het blijkt dat we inderdaad te hoog zitten. 300 meter afdalen langs de weg en dan linksaf het bos in. Tja, het is weleens zoeken, zo'n nieuw klimgebiedje...
Niet veel later hebben we het juiste pad te pakken. We dalen af en staan na enige tijd onder een wand van rode 'bundsandstein'. De makkelijkste routes zijn bezet door groepen ouders met kinderen. Ondanks mijn ervaring met nieuwe klimgebieden (zie gisteren) stappen we dus in iets moeilijkers.
"Het zag er zo gemakkelijk uit", komt volgens Liesbeth op mijn grafsteen en ook nu gaat dat weer op. De routes zijn steil maar bieden ogenschijnlijk goede, grote randen om te pakken en op te staan. Als ik ga klimmen blijkt het anders te zitten, die randen zijn maar heel even handig en vaak moet je anders pakken (zijdelings in plaats van frontaal). Het is even zweten terwijl ik mijn klimmen aanpas, maar het is niet lang en dan ben ik boven. Lies klimt de route na en dan besluiten we op te schuiven naar links, waar een route zit die iets makkelijker is.
Maar ja, dat geeft natuurlijk geen garanties. Met de kennis van net zien de eerste twee stappen er wat 'devious' uit en dat is voordat bij je eerste haak komt. Daaronder gaat er een steil, rotsachtig paadje naar beneden. Gelukkig kan ik vanaf de grond een friend plaatsen in een horizontale spleet zodat ik de eerste meters niet het risico loop over het paadje door te rollen naar beneden als ik val.
Het inderdaad even opletten, maar daarna valt het wel mee. Totdat ik in een naar taps toelopend schoorsteentje kom. Hier wil ik voorklimmend niet vallen, want dan is mijn lichaam 1 grote 'nut' die zich vastklemt in de spleet... ook niet plezierig.
Na wat onderzoek van opties besluit ik de route aan te pakken met 'siege tactics', dat wil zeggen artificieel klimmen (voortbewegen met behulp van haken, laddertjes, nuts en friends). Decimeter voor decimeter kom ik omhoog, maar veel meer dan een paar meter is het niet dus ook dit duurt niet lang.
Het lukt Liesbeth wel deze passage vrij te klimmen. Tegen die tijd is het een uurtje of 5 en wordt zij een beetje flauw. Oei, niet slim, niets te eten mee genomen... we houden het voor gezien en gaan terug naar de camper. Ik zou hier nog wel een keertje terug willen komen, maar dan wat langer. Als je eenmaal een beetje went aan de rots...
Naderhand rijden we naar het Ecomusee bij Ungersheim (weer zo'n Franse plaatsnaam!) waar al heel wat campers staan voor 5 euro 50 per nacht. Een mooi plekje, tussen de bomen en - op een luid pratende fransman met zwangere maitresse o.i.d. na - lekker rustig. We eten pasta met tonijn en groenten, lopen een rondje over het terrein (en langs het Ecomusee, dat een soort Archeon blijkt te zijn) en douchen in de camper. Kleine cabine en korte tijd warm water (voor Lies - ik douche koud) maar het is een ware luxe. Het was een bezweet dagje vandaag.

Klimroutes:
- Dojo (5b)
- Douceur Matinale (5a)


Woensdag 22 augustus

Ungersheim (FR) - ottenbach, Reussbrücke (CH)

Waarom geen bezoekje aan het Ecomusee, als we er toch zijn? 26 euro lichter en we mogen naar binnen. Eh, buiten, want het is een openlucht museum. Het lijkt inderdaad op Archeon, maar in plaats van verschillende historische periodes heeft men zich hier geconcentreerd op begin 19e eeuw. Verder is niets gereconstrueerd: de huizen zijn van hun oorspronkelijke locatie verwijderd en hier bij elkaar gezet. Het levert een wonderlijk beeld op: de huizen zelf ogen authentiek (het bekende vakwerk met houten balken) maar de planologie is modern. In en om de huizen een hele beestenboel: varkens, kippen, geiten en... ooievaars (het symbool van de Elzas). We snuffelen wat rond (niet te hard: veel stof in deze oude huisjes) bij kapperszaak, boerderij, begraafplaats en kasteeltoren met -tuin maar dan hebben we het eigenlijk wel een beetje gezien. het is inmiddels ook alweer een uur of 12 en we vertrekken richting Zwitserland. We tanken en zoeken via de TomTom een supermarkt. Onbedoeld raken we verzeild in het centrum van Basel. De parkeergelegenheid bij de supermarkt is ondergronds en te laag voor de camper, terug naar de snelweg dus maar...
We rijden naar Aarau en steken een klein zigzagweggetje in. We volgen een paadje langs een paar afzichtelijke nieuwbouwvilla's (echt Zwitsers), door het bos en dan steil naar beneden naar het klimgebiedje Eppenberg. Het is het persoonlijke pensioenproject van een local, ene Paul Hunziker; de beste man heeft prachtwerk verricht, ik kan het niet anders zeggen. Een goed aangelegde trap voert naar beneden en als het echt steil wordt hangt er een ketting om je aan vast te houden. Beneden, onderaan een ongeveer verticale wand van kalksteen van 20 meter hoog, hangt een ijzeren plaat met daarop gegraveerd routeinformatie. Een snelle blik leert dat de routes varieren van derde t/m de zevende graad. Onder sommige routes hangen zelfs voetenmatjes en borstels om de grepen van stof te ontdoen!
Dit is nou typisch zo'n gebiedje dat ik graag thuis op loopafstand zou hebben...
Rustig beginnen kan hier en dat doe ik dus. We klimmen drie routes: een hoek met een onduidelijk einde, waarbij ik maar ergens naar boven klim waar toevallig wat haken zitten; een soort nauwe schouw aan de zijkant van een peiler, een mooie lijn die vergt dat je goed op je balans let; en een verticale wand met een mooie opvolging van horizontale randje, waarbij regelmatig 'uitschudden' van de onderarmen verzuring kan voorkomen.
Eenmaal terug in de camper blijkt de camping, die ik thuis had opgezocht, niet terug te vinden is in de TomTom. Daarom besluiten we door te rijden naar een andere 'full service' camping een stuk verderop. Deze camping doet nogal aangeharkt aan (wederom, welkom in Zwitserland) maar we hebben er wel alle faciliteiten en dat is fijn. Morgen wil ik het liefst met een 'geresette' camper de bergen in (volle watertank, alles opgeladen etc.). We eten bij het restaurant naast de camping. Erg druk, maar wel lekker; eigengemaakte cordon blue's met kaas uit de verschillende kantons van Zwitserland.

Klimroutes:
- Junior 1 (4)
- Junior 2 (4+)
- Hakenroute (5)


Donderdag 23 augustus

Ottenbach, Reussbrücke (CH) - Chiavenna (IT)

Na het eten gisterenavond en en het afrekenen van de camping heb ik nog 5 zwitserse francs over van de 110 die ik meenam van thuis. Voor de laatste keer, welkom in Zwitserland ;)... wij rijden maar door naar Italie vandaag. We bekijken wat opties, uiteindelijk kiezen we voor Chiavenna.
We rijden de snelweg langs Chur richting Bellinzona. Wat me opvalt is de goede kwaliteit van de wegen, zeker voor als ik een keer in de Alpen zou willen touren met de motor; ook dat is Zwitserland. Wij verlaten de snelweg bij het plaatsje Splugen. Volgens de borden kunnen campers tot 2,3 meter breed over de pas; dat zou dus goed moeten gaan, want de camper is maar 2,29 meter breed... en volgens de TomTom kan het ook. Maar ik weet niet of dat iets zegt.
Het wordt flink sturen, aan beide kanten van de pas, maar met de volledige breedte van de weg blijkt geen bocht te scherp. Wat ook wel helpt is dat we maar weinig tegenliggers hebben. Ook leuk: zo'n ouderwetse grenssituatie met een 'zoll' van de Zwitsers en een paar km verderop een 'dovanda' van de Italianen. Rond een uur of 3 laten we de laatste haarspeldbocht achter ons en zijn we in het dal, in Chiavenna. We rijden naar camping Acquafraggia en besluiten hier twee nachten te blijven. Het is een camping met gratis wifi en gratis topo van de lokale rotsen, dus het kan eigenlijk niet meer stuk! Vanwege het warme weer de afgelopen dagen wordt er onweer verwacht, boven het Bergell torenen grote wolkenpartijen. Een goede middag om in het dal te zitten - en niet bovenop de berg.