Najaarsbreak in Fontainebleau

Woensdag 11-9

In oktober hebben we nog wat vrije dagen weg te werken. We gaan in elk geval naar Fontainebleau (Frankrijk) om te boulderen; maar de "gewone" klimspullen gaan ook mee.
Voor de niet-klimmers onder u: wat was boulderen ook alweer? Boulderen is klimmen, meestal op niet al te hoge rotsblokken, waarbij geen touw wordt gebruikt. Lukt het niet, dan val/spring (bijna altijd dat laatste) je eruit. De enkels worden daarbij beschermd door een "crashpad": een dikke mat die je vooraf onder een blok legt. Bij "gewoon" klimmen doe je een route, het liefst in één keer en zonder voorkennis. Bij het oplossen van een boulderprobleem (nou ja, probleem; uitdaging!) staat het vloeiend uitvoeren van een reeks moeilijke klimbewegingen centraal.
We hebben maar een paar dagen deze keer. Dus mijden we de vakantiestress en doen we rustig aan. We nemen alle tijd en pakken op ons gemak in. Als we aan het einde van de middag in Dave (Belgie) aankomen, zijn er meer klimmers dan ik had verwacht op een doordeweekse avond. Maar ja, als je in de buurt woont dan is dit natuurlijk dé manier om de drukke weekends te mijden. We klimmen een eenvoudige route. Ik besluit alleen op nuts voor te klimmen, om mijn vaardigheden op dat terrein een beetje op te poetsen. Eenmaal boven hebben we het eigenlijk wel een beetje gehad. We pakken weer in en het is nog licht als we aankomen bij de Formule 1 hotel van Charleroi. Zo'n hotel is heel "basic". Voor je avondeten moet je zelf zorgen, evenals voor gezelligheid, want het is één grote prefab bedoening, overal alles hetzelfde. Maar het is goedkoop en prima voor ons, het gaat ons alleen maar om een bed voor de nacht.
We eten een Italiaanse pizza met Franse invloeden (roquefort) in het restaurantje ertegenover.

Donderdag 12-9

Aan de grens met Frankrijk worden we aangehouden door de Gendarmerie. Waar gaan we heen en wat gaan we doen?
Zou je niet meer op rekenen vanwege Schengen, maar in Frankrijk kan alles.
Anderzijds: een oude, enigszins roestige Golf uit Nederland die via een omweg Frankrijk binnenkomt? Ruikt voor de heren agenten naar drugstransport.
Het "Fontainebleau" en "pour l'escalade" van Liesbeth klinken gelukkig geloofwaardig genoeg, want een "autodoorzoeking" blijft ons bespaard en we mogen door.
Onderweg in Frankrijk is het maar grijs en af en toe valt er een buitje. Ik hoop dat het naar het zuiden een beetje opklaart, want het is nog wel een stukje rijden. Fontainebleau ligt ongeveer 100 kilometer zuidoostelijk van Parijs. Maar... helaas. De uren gaan voorbij en het weer verbetert niet. Als we er zijn valt er geen regen, maar de blokken bij Rochers St. Germain glimmen in het waterige zonlicht en alles is zeiknat. Er staat nauwelijks wind, het zal dus wel even duren voordat we kunnen boulderen. We gaan maar een beetje wandelen.
We volgen een gemarkeerd wandelcircuit, dat tussen de rotsblokken door loopt. Het zigzagt als een bezetene en al na een paar meter ben ik mijn richtingsgevoel helemaal kwijt. We duiken onder grote stapels rotsblokken door en komen in stukken bos waar bijna alles met mos bedekt is. Regelmatig waan je je in een sprookje: "Liesbeth en het Geheim van de Drakeneieren" bijvoorbeeld.
Uiteindelijk komen we op een uitzichtspunt, bovenop een heuvel. Eindelijk kunnen we ons een beetje oriënteren. Op de kaart leek dit paadje kort genoeg voor een leuke namiddagwandeling, maar het gaat veel langzamer dan ik dacht. De middag vordert. We besluiten het hotel op te zoeken.
Dat is in dit geval de Etap van Fontainebleau, een soort luxere versie van de Formule 1. We hebben zelfs een bad op onze kamer, ongekende luxe voor een Etap! We hebben geen zin in gedoe en halen 's avonds wat bij de Mac.

Vrijdag 13-10

Vrijdag de 13e... maar voor zover wij kunnen beoordelen is het vannacht droog gebleven. Er staat echter weinig wind, dus voor droge rotsen moeten we naar een hoge, open plek. Dat wordt le Vallee Close, bij les Trois Pignons. We zoeken het midden van het gele circuit op.
Zo'n circuit is een aaneenschakeling van boulderproblemen met een vergelijkbaar moeilijkheidsniveau, gemarkeerd met gekleurde pijltjes en nummers. De kleur zegt iets over de "overall" moeilijkheid. Het begint bij wit (een beetje klauteren) en loopt via geel, oranje, blauw en rood naar zwart en (weer) wit (het moeilijkste van het moeilijkste).
Het is alweer wat jaartjes geleden dat ik voor het laatst in dit specifieke gebied ben geweest. De grote zandvlakte, die hier vroeger lag, lijkt geslonken te zijn ten opzichte van het bos.
Normaalgesproken mijden we dit gebied omdat het er in het voorjaar nogal druk is: het ligt op loopafstand van een grote camping. Nu, in oktober, zijn we er echter moederziel alleen. Heerlijk. Een tijdje wanen we ons terug in Nieuw-Zeeland.
We beklimmen een heuvel en pikken ergens in het groen het gele circuit op. Het is altijd weer even wennen aan de specifieke bewegingen, het benodigde voetvertrouwen en de ronde grepen bovenop de blokken van Fontainebleau; maar al snel zijn we weer op dreef.
Uiteindelijk voert het circuit ons naar een hoge plek met uitzicht. Het is rond het middaguur en ik rammel van de honger. De meegebrachte mueslirepen zijn niet voldoende en we lopen terug naar de parkeerplaats om te lunchen "a la France", met stokbrood en koffie. Voor koffie hebben we alles bij ons: cafetière, pannetje, brander...
's Middags rijden we naar de Gorges d'Apremont. De parkeerplaats blijkt niet meer met de auto bereikbaar te zijn. Waarschijnlijk ontmoedigingsbeleid: de grote aantallen klimmers, wandelaars en kunstenaars (Barbizon is op loopafstand van hier) hebben ervoor gezorgd dat het gebied nogal aan erosie onderhevig is. Zeker aan de diep uitgesleten paden is dit goed te zien.
De middag is al behoorlijk gevorderd als we op weg gaan. Voor de zekerheid gaat m'n hoofdlampje in de rugzak. Na een half uurtje lopen zijn we op onze bestemming. Ook hier is het heerlijk rustig. Er ligt één fiets en verderop is een klein groepje Fransen met een "project" bezig. Liesbeth heeft niet zo'n zin en maakt wat foto's. Ik probeer een paar boulderproblemen, waarvan een aantal geen deel uitmaken van een circuit. De blokken zijn redelijk wel hoog, al snel 5 meter. Vroeger meed ik zulke blokken over het algemeen, maar ik heb meer vertrouwen en bovendien een crashpad.
De meeste dingen die ik probeer lukken wel, ik hen dan ook een voldaan gevoel als we in het vallende duister terug lopen naar de auto.
Eenmaal terug bij het hotel gaan we er lopend op uit en eten bij "le Dragon d'Or", een Chinees naast het station van Avon. Het blijkt een goede gok. Het zit er binnen de kortste keren vol met locals en het eten is er inderdaad erg lekker.

Zaterdag 14-10

Als we boodschappen hebben gedaan, rijden we naar Buthiers bij Malesherbes. Dat is voor Bleau-begrippen een eind rijden, maar zeer de moeite waard. Er is een parkeerplaats waar de blokken in een hoefijzer omheen liggen: alles is dichtbij. Verder is het redelijk overzichtelijk en zijn er veel losstaande, hoge blokken waar je zonder al teveel risico uit kunt springen. Vlakbij ligt een grootschalig centrum voor jeugdactiviteiten, compleet met survivalcircuit (in de bomen) en zwembad, maar het seizoen is duidelijk ten einde. We zien 's ochtends geen andere klimmers.
Lies en ik "joggen" door het witte circuit om een beetje op te warmen. Na een bakkie bij de auto verkennen we het gele circuit, dat een beetje moeilijk te vinden is en, te oordelen naar het vele mos en de spinnenwebben, niet zo vaak gedaan wordt.
Vlak voor de lunch probeer ik nummer 33 van het blauwe circuit. Dit blok ziet er wel leuk uit. Ik pak een mooi rotsrandje, maak een stapje op "weinig" en werk mezelf omhoog zodat ik op het rotsrandje sta, aan het begin van een makkelijke, liggende plaat. Ik sta op het punt om ontspannen naar de top van het blok te stappen als het randje afbreekt.
Ik ben me nog aan het afvragen wat er gebeurt als ik recht op m'n crashpad val en er vanaf rol. Liesbeth en ik kijken elkaar met zoiets als: "wat was dat nou?" Alles doet het nog, ik ben meer verbaasd dan geschrokken. Lang leve m'n crashpad, zullen we maar zeggen. Ik ben wel bang dat blauw 33 in Buthiers een stukje lastiger is nu er een greep mist...
Na een verlate lunch doen we samen de eerste en de laatste blokken van het oranje circuit. De temperatuur is heerlijk, want de oktoberzon breekt door. We zijn allebei behoorlijk op dreef voor ons doen, het gaat hartstikke lekker. Lies gaat af en toe beter dan mij: "gewoon die greep loslaten en gaan staan!".
Als we aan het eind van de middag wegrijden, kijken we weer terug op een uitermate geslaagde dag!
We rijden niet direct naar het hotel, maar naar het "winkelparadijs" van Cely-en-bière, waar we de Decathlon nog even plunderen. O.a. 2 setjes klimgrepen voor thuis; ik heb wel weer inspiratie voor wat nieuwe boulders in ons kamertje.
Het is al laat als we weer naar Fontainebleau rijden. We hebben geen zin in uitgebreid avondeten en beperken het tot een broodje tonijn met uitzicht op de Desert d'Apremont.

Zondag 15-10

Onze laatste dag alweer. Jammer, ondanks de stijfheid en spierpijn heb ik het gevoel dat ik nog wel wat daagjes door zou kunnen gaan! We rijden naar Rocher du Duc, vlakbij het gehucht Beauvais. We gaan naar de westkant, waar een groep circuits zit die we nog niet kennen. Het is zondag en voor het eerst is het niet zo rustig meer. Naast draagtasjes voor geraapte kastanjes zie je ook veel crashpads. Wij lopen maar een beetje achter de massa aan, maar vinden alleen een wit circuit... Volgens mijn gidsje moet er hier veel meer zitten: geel, oranje, blauw, rood... We zoeken ons een ongeluk, maar vinden alleen hier en daar wat blauwe boulders. Uiteindelijk komen we op een hoge, open plek waar we maar zelf wat proberen. Lang houden we het echter niet uit, na een beetje "spelen" gaan we weer naar de auto om naar huis te rijden. Ik kan het niet laten. En inderdaad, als we een stukje voorbij de parkeerplaats lopen, blijken daar dan toch de circuits te beginnen die ik zocht. We pakken nog een paar blokken van het gele circuit om het af te leren - en nu echt.
We vertrekken om 12:00 uur en rijden de Francilienne (de "wijde" rondweg rond Parijs) op. Even voorbij Senlis slaat de "after lunch dip" stevig toe. Een uitgebreide stop is nodig, compleet met zelfgemaakte koffie. Daarna is het door naar Nederland, terug naar huis. Eenmaal thuis worden we begroet door Donder en Bliksem, onze katten, die heel erg honger hebben (ondanks het feit dat ze gewoon eten hadden gehad :-) ).