Mt.Cook en Ruataniwha national park

Wanaka - Glentanner - Mt.Cook village - Twizel - Mt.Cook village - Christchurch

Zaterdag 13/10

Alles op de "wish list" is wel zo'n beetje gedaan; we zijn zo'n beetje uitgeklommen in Wanaka. Tijd om weer eens te verkassen. Na de gebruikelijke rituelen rijden we over Lindis pass naar het noorden, over een stuk weg dat we nog niet eerder gereden hebben - die stukken worden inmiddels wat zeldzaam, kan ik je zeggen. De weg naar Lindis pass is vrij "tam". Geen haarspeldbochten of steile afgronden maar een vrij rechte weg tussen de bergen door, die bedekt zijn met "red tussock" (een soort rood gras).
Op weg naar Mt.Cook komen we langs Lake Pukaki, een turquoise gletsjermeer dat zijn kleur op de wolken spiegelt, een vreemd effect.
Bij Glentanner, een stuk voor Mt.Cook village, stoppen we op de laatste camping met electriciteit voor de camper. Terwijl het regent - een lage druk gebied vanuit het westen trekt over de bergen - maken wij plannen voor beter weer, ETA morgenmiddag.

Zondag 14/10

Eenmaal in Mt.Cook village blijkt dat we voor de meeste "tramps" hier te vroeg (in het seizoen) zijn of niet de juiste uitrusting mee hebben (stijgijzers en pickel). Maar de dame van het DoC heeft een alternatief voor ons, een stukje terug naar het zuiden, bij Hopkins valley in Ruataniwha national park. Minder hoog en spectaculair dan wat je hier in de buurt kunt doen, maar wel met een "Kiwi style river crossing" en een steile klim naar een bivak bij de Dasler Pinnacles.
We overnachten in de Hermitage en 's middags lopen we naar de Red Tarns, zo'n 400 meter boven het dorp. Als we boven zijn sneeuwt het, en als we weer beneden komen - je kunt het raden - klaart het weer op.
Na uitgebreid tafelen in het "Alpine restaurant" zijn we de rest van de avond druk met inpakken.

Maandag 15/10

Het regent, wat ons niet erg optimistisch stemt in verband met onze plannen. Gelukkig wordt het weer beter naarmate we naar het zuiden rijden en als we Twizel passeren schijnt de zon. We rijden naar Ben Ohau alpine village, een hoekje NZ waar we nog niet eerder geweest zijn. Na de "skifield turnoff" houdt het asfalt op en verandert de weg in een "gravel road". We komen een jeep en bulldozer van het DoC tegen, die ons laten passeren. Cheers mate.
Dan zijn we bij Ram Hill, aan het einde van de weg. We parkeren en schrijven ons in in het "intentions book". Vandaag willen we via Monument hut naar Red hut. Morgen naar Dasler bivy en terug naar Red hut. Woensdag van Red hut terug naar Ram hill. Om in Red hut te komen moeten we een "kiwi style river crossing" uitvoeren over Hopkins river. Er ligt geen brug, dus moeten we de rivier doorwaden. De hoogte van het water kan varieren. Er is ons gezegd rekening te houden met water tot je middel. Maar omdat het voorjaar is, kan het water hoger staan, wat de oversteek een gevaarlijke aangelegenheid maakt. Al met al zullen we pas bij de oversteek weten waar we aan toe zijn. Wel zullen we - op advies van de DoC dame - eerst Huxley river oversteken, zodat we Hopkins river oversteken stroomopwaarts van de plaats waar ze samenkomen. Hopkins river is daar minder diep.
De eerste twee uur, naar Monument hut zijn "easy going" over een 4WD-track. Wel hebben we wind tegen. Af en toe voelen we wat verdwaalde regenspetters, afkomstig van buien die verderop in de vallei vallen.
Monument hut is een leuk hutje aan de rand van het bos. Na een korte stop gaan we weer op pad. De 4WD track gaat bij de hut de rivier in; wij volgen nu een paadje dat een stukje het bos in stijgt en dan hoogte handhavend verder de vallei in voert. We steken een paar beekjes en een aardverschuiving over, dan dalen we weer af in de vallei. Die is breed en vlak, bedekt met gras en stenen. Er meanderen allerlei riviertjes doorheen. Er loopt niet echt een pad, maar de route is op sommige plaatsen gemarkeerd met oranje plastic driehoekjes, die aan bomen zijn bevestigd.
Uiteindelijk gaan we het bos weer in en komen we bij de Huxley river swingbridge, een brug gemaakt van zes gespannen staalkabels. Aan de andere kant stijgen we door het bos en dalen weer af naar Hopkins river. Het is uren geleden dat we voor het laatst iemand hebben gezien. Ik heb nu telkens het idee dat ik mensen hoor praten, maar het is waarschijnlijk het ruisen van de wind en het kraken van de bandjes van mijn rugzak, want we zien niemand.
Dan staan we aan de rand van Hopkins river. Aan de overkant van de vallei, ongeveer een kilometer verderop, ligt Red hut, duidelijk zichtbaar. Als we kunnen oversteken, staan we over een half uur aan de overkant. Zo niet, dan moeten we terug. We houden gewoon onze bergschoenen aan, maar trekken de regenbroeken aan en doen ze strak vast over onze schoenen. Mijn GPS bewijst nu goede diensten, omdat ik de plaatsen kan markeren waar we riviertjes oversteken.
Onderweg komen we verschillende beekjes tegen, die weinig problemen opleveren. Maar vlak voor Red hut komen we de hoofdrivier tegen, die zich in tweeen heeft vertakt. We zoeken een beetje naar een goede plaats en vinden die uiteindelijk ook: het water is ongeveer kniediep en de 'waterschade' blijft bepert.
Dan zijn we bij Red hut, een knus oud gebouwtje uit 1916, helemaal rood geverfd. Ik sprokkel wat hout en maak een vuurtje om onze schoenen te drogen. De wind en de resterende zonnestralen helpen daarbij.
We zijn alleen in deze hut vanavond. Het blijkt wel dat dit gebied vooral populair is bij locals. Voor zover het "visitors book" reikt (tot begin 1999) staan er vooral kiwi's in en geen enkele nederlander. 's Avonds eten we shrimp noodles en de meegebrachte kip en groenten.

Dinsdag 16/10

Het is vannacht dichtgetrokken en gaan regenen. In dit weer heeft het niet zoveel zin om naar Dasler Bivvy te gaan, want er is geen uitzicht. We kiezen voor een alternatief: terug de rivier over en naar de Huxley forks hut, gelegen in een zijdal van Hopkins river.
Deze keer doen we de teva's aan voor de oversteek. Ik maak me zorgen over de mate waarin de regen de rivier heeft laten stijgen, maar dat valt erg mee. Wel is het water erg koud zo met blote voeten in het smeltwater... Onderweg door de vallei vluchten de hazen voor ons uit. Een banded dotterel (een klein vogeltje) doet net alsof-ie een gebroken vleugel heeft om ons weg te leiden van zijn nest. Nog steeds in de regen komen we aan de overkant van de vallei weer in het bos.
We nemen de "high water route" naar de Huxley flats, dwars door een mossig "loop of zink"-moeras. Uiteindelijk zijn we dan op de Huxley flats, een vallei met gras waar ook hopen hazen wonen (te oordelen naar alle keutels). Halverwege het dal gaat het pad weer de helling op; nou ja, pad is een groot woord; eerder een stijgspoor door modder in een zeer steil bos. Ruim een uur lang ploeteren we door dit terrein, telkens op en af; het lijkt wel alsof er geen einde aan komt. Uiteindelijk komen we weer beneden in het gras, om een paar grote, oude (begraste) lawinekegels over te steken. Overal rond dit relatief vlakke dal staan steile bergen, maar we stoppen niet om ze uitgebreid te bewonderen. Het regent nog steeds en bij mij is ondanks alle goretex inmiddels een hoop nat: sokken, broek en trui. De hut zien we nu verderop liggen, het is toch wat verder dan ik dacht.
Halverwege horen we opeens een harde donderknal. Mijn eerste gedachte: lawine! Maar als ik naar rechts kijk, naar de helling, zie ik niets. Even later horen we er weer een: het begint te onweren.
Eenmaal in de Huxley forks hut blijkt ook deze helemaal leeg te zijn. Binnen ligt gelukkig zat droog sprokkelhout; we hebben heel wat spullen te drogen.
---
Het weer is vanavond zodanig verslechterd dat we feitelijk opgesloten zitten in deze hut. Het regende de hele dag al, maar na het onweer is het gaan stormen. En niet een beetje: het stormt zo hard, dat je je eigenlijk niet buiten kunt begeven... weer alsof de wereld vergaat. Vanuit het raam zien we hoe de regen niet naar beneden valt, maar door windvlagen naar beneden gestuwd wordt. Boven het dal wervelen ze terug omhoog; daarbij water uit de rivier tientallen meters omhoog werpend. Het is fascinerend en angstwekkend tegelijk.
Ons hutje staat op een redelijk beschutte plek, maar wordt af en toe toch gepakt door een rukwind, waarbij alles vervaarlijk kraakt en trilt. Ik denk maar dat dit hutje er al staat sinds 1970 en dus waarschijnlijk wel erger heeft meegemaakt (N.B. op papier klinkt dat heel logisch, maar toen ik deed schreef stelde het niet echt gerust).
Aan het begin van de avond moet ik even naar buiten om water te tappen. De kraan is zo'n 4 meter van de deur, maar als ik terug ben, voel ik me alsof ik uit een zwembad klim.
Dit weer baart ons zorgen. Het is niet echt lekker slapen als je het idee hebt dat je onderkomen op het punt staat omgeblazen te worden. Maar vooral omdat het weer moet verbeteren, willen we hier kunnen vertrekken. Ons eten reikt maar tot morgenmiddag. Het duurt lang voordat we de slaap kunnen vatten...

Woensdag 17/10

's Ochtends valt er nog steeds neerslag, maar de wind is gelukkig een beetje gaan liggen. Snel maken we ons klaar en gaan op pad. Op de terugweg hebben we mooi uitzicht. De beken die we moeten oversteken zijn gelukkig niet te ver gestegen. Op het "high water track" wordt duidelijk dat de storm flink wat schade heeft aangebracht in het bos: regelmatig wordt het pad versperd door afgebroken takken en soms halve bomen.
Drie uur later zijn we bij de Huxley river swingbridge; en vier uur later bij Monument hut. Ons brood is op, maar we hebben nog een portie thai chicken curry over voor de lunch.
Daarna is het nog twee uur lopen over de 4WD track. Dan zijn we eindelijk terug bij de camper. Het is vijf uur. Ik schrijf ons uit in het "intentions book".
Daarna rijden we terug naar Twizel, waar we tanken, eten en vervolgens een beetje instorten... we pakken een "motel unit", in de "high country lodge". Het is iets voor locals, een beetje ouderwets en een soort barak, maar verder wel OK.

Donderdag 18/10

Het heeft vannacht gesneeuwd en het is koud geweest, want overal rond Twizel ligt sneeuw. We gaan weer op weg naar Mt.Cook village, want we hebben wel wat verwennerij verdiend na de laatste paar dagen bikkelen... vinden we. Onderweg rijden we door besneeuwde bergen. De weg is schijnbaar geveegd, dus onze sneeuwkettingen blijven in de achterbak. Eenmaal in het dorp komen we erachter dat het weer de komende dagen beter wordt. We checken in bij de Hermitage en rijden naar de blue lakes voor wat mooie plaatjes van Tasman glacier.

Vrijdag 19/10

Alhoewel de dooi is ingetreden, is het 's morgens nog bitter koud. Daarom gaan we vrij laat op stap. We stoppen nog even bij de Sebastopol bluffs, maar de red slabs, waar we de vorige keer geklommen hebben, hangen vol met klimmers. Kiwi's, die vandaag alvast vrij hebben in verband met Labour weekend, een soort lokale variant van Hemelvaart. We rijden dus verder en besluiten nog beetje te gaan boulderen bij lake Pukaki. Nou ja, boulderen... het blok is aan de hoge kant, lijkt meer op soleren dan op boulderen. Als eindpunt van onze pogingen kiezen we dan ook een mooie bak op de lage zijde van het blok. Er zitten veel gemeen scherpe randjes, dat gaat maar even goed met de vingers... we proberen ook nog wat op "memorial boulder" (met een gedenkplaat voor 2 in de Himalaya omgekomen berggidsen uit NZ) en een blok verderop, maar daar moet nog een keertje een staalborstel overheen: alles zit onder de mos.
Rond twee uur hebben we het wel een beetje gezien hier en gaan we op weg... terug naar Christchurch. Het is goed te merken dat er een lang weekend aankomt: we passeren heel wat tegenliggers, locals met van alles achter de auto, van fietsen en kayaks tot en met caravans en boottrailers.