Return to Wanaka

Queenstown - Wanaka

Dinsdag 9/10

Na een tijdig vertrek vanaf de tjokvolle Top 10 in Queenstown (hier is het blijkbaar nooit laagseizoen) rijden we weer over de Cardrona valley road, terug naar Wanaka. De zon schijnt, maar bovenop de pas, op 1.062 meter, ligt redelijk wat sneeuw. Gelukkig is de weg wel vrij.
Na een kopje koffie in het historische Cardrona hotel rijden we Wanaka weer in. Het ziet er vandaag uit alsof de lente eindelijk aangekomen is. We rijden dan ook meteen door naar Hospital flat om te klimmen. Deze keer hebben we het oog laten vallen op Little Big Wall, een wand van 40 meter hoog, die door z'n opbouw veel hoger "voelt". De route om er bovenop te komen duurt drie touwlengtes en bevat overhangetjes, platen en schoorstenen; smalle, luchtige rotsbandjes en standplaatsen waarop een adelaar zou kunnen nestelen. Kortom een klein avontuur, dus.
Aan het einde van de middag strijken we neer op het Glendhu bay Motor camp, halverwege de rotsen en het dorp. We eten sushi... dan is ons bezoek aan Queenstown toch nog ergens voor goed geweest.

Routes:
* There ya go (12/3+)
* Beatnik (15/5a; instap veel moeilijker dan 5a!)
* Tune in, 2e lengte van Turn on, tune in, drop out (16/5b)

Woensdag 10/10

Mooi weer = weer klimmen! En weer bij Little Big Wall. De hele dag staat onze campervan geparkeerd bij de West Wanaka turnoff. We klimmen over bemoste stukken rots, waarbij we stukken met sijpelend water proberen te vermijden. We klimmen een route langs - gelukkig niet door! - een echte modderoverhang. In "Playtime" krijg ik het voor elkaar zowel in de eerste als in de tweede touwlengte te verdwalen. En aan het einde van de dag doen we een poging om "The Full Monty" te beklimmen. Een route, gespot tijdens het abseilen, behoorlijk moeilijk, eigenlijk in de categorie 'project'.
Deze route begint ongeveer 20 meter hoog op de hoek van Little Big Wall en voert over een loodrechte wand met kleine, verzurende randjes. Geen lange route, maar zonder bruikbare rustpunten en behoorlijk continu dus.
Voorklimmen is behoorlijk knokken, van haak tot haak, maar gelukkig zitten die dicht bij elkaar.
Tot de derde haak, tenminste... van daar is het ineens veel verder naar de vierde.
De route loopt daar door een soort ondiepe geul, nog steeds bijna verticaal en bepaald geen makkelijk terrein. Ik probeer wat stapjes uit om in de geul te komen, maar hoe ik ook zoek, er is geen voor de hand liggende methode of truuk. Nou ja, gewoon proberen dan maar?
OK.
Enkele momenten moed verzamelen. En dan gaan.
Voorzichtig werk ik me omhoog. Om zo goed mogelijk mijn gewicht boven mijn voeten te houden, sta ik met mijn gezicht tegen de wand. Grepen zoeken gebeurt dus op de tast. Al voelend met mijn vingers krijg ik links uiteindelijk een rotspuntje te pakken. Rechts toch ook een richeltje. Grepen ver uit elkaar, maar beter is er niet en "it will have to do". Dan stap ik omhoog in de geul. Stil blijven staan, balans houden; die haak zit nu vlak voor mijn neus. Ik zoek een greep hogerop en op een of andere manier krijg ik iets te pakken. Nu kalm blijven, setje pakken, clippen... en dan is de druk van de ketel Jee-haa! Over makkelijk terrein klim ik naar de ketting. Dat was een spannende klim, maar wat een kick!
Liesbeth klimt de route op toprope. Zelf doe ik hem ook nog een keer en deze tweede keer lukt het me in een keer (zonder te rusten aan strak touw).
De oogst van deze dag: 3 gebutste knieen (2x door een slecht geplaatste haak en 1x door uitglijden), 20 afgesleten vingertopjes, 20 gevoelige tenen en 5 geklommen routes varierend van 12 (3+) tot 19 (6a+). En dat alles bij gevoelstemperaturen tussen de 5 en 35 graden.
Omdat ik vandaag een 19 heb gedaan, een moeilijkheidsgraad die ik nog niet eerder heb voorgeklommen hebben we iets te vieren. We gaan uit eten bij Monteiths trout bar, een soort Speights alehouse (m.a.w. een restaurant gebaseerd op een biermerk), maar dan nog een beetje beter. Vooral het chocoladetoetje maakt nogal "af", daarna kan ik geen boeh of bah meer zeggen...

Routes:
* Seventies Child (13/4)
* Anna's route (15/5a, alleen 1e touwlengte)
* Playtime (17/5c, beide touwlengtes)
* There ya go (12/3+)
* The Full Monty (19/6a+)

Donderdag 11/10

Vandaag een rustdagje na al het klimgeweld van de afgelopen dagen. Beetje internet, weer een bezoekje aan Puzzling World en een nachtje slapen in Oakridge Resort. Slapen in een echt bed, beetje sterrenkijken vanuit een warme spa pool en een beetje TV kijken. Normaalgesproken heb ik het niet zo op TV tijdens vakantie, maar ze hebben hier "Pulp sports", een soort sportversie van Jackass; zeer vermakelijk. De spa pools zijn ook een verhaal apart; ingebouwd in rotsen maar overal hangen bordjes: "please refrain from climbing the rocks". Dit hotel is overigens een aanrader vanwege de goeie service.

Vrijdag 12/10

Voor de verandering gaan we maar eens klimmen. Lies en ik doen "Shortcut to Exposure", een lokale klassieker, een "must do". Twee touwlengtes moeilijkheidsgraad 17 (5c), maar bepaald geen weggevertje. De eerste lengte is erg luchtig, een soort achterover hellende schoorsteen/schouw. De tweede lengte ziet er makkelijker uit maar valt tegen - de grepen lijken te verdwijnen net op het moment dat je ze nodig hebt. Bovendien is deze lengte, laten we zeggen, "sportief" behaakt: de haken zitten verder uit elkaar dan hier gebruikelijk is. Toch gaat het allemaal goed en staan we uiteindelijk met z'n tweetjes boven. Omdat we uitgebreid foto's maken in (we hebben nog niet zoveel klimfoto's van deze vakantie) doen we de hele ochtend over deze route.
's Middags, na de lunch, klimmen we in "The Bakehouse", een soort klimmassief voor families. We proberen het een beetje rustig aan te doen, maar na twee vrij gemakkelijke routes sluiten we toch af met iets zwaarders. 's Avonds staan we weer op Glendhu bay, de camping in de buurt van Hospital flat.

Routes:
* Shortcut to Exposure (17/5c, beide touwlengtes)
* Where the hell's Little River (11/3-)
* Curiously Sheepish (14/4+)
* Groover (17/5c)