Change of plans: Doubtful Sound

Oban - Invercargill - Colac Bay - Manapouri - Doubtful Sound - Queenstown

Vrijdag 5/10

Na een uitgebreid English style breakfast (pff) hebben we nog een paar uur over voor we naar het vaste land vliegen. Het is stormachtig met hier en daar een felle bui, wat betekent dat we de tijd vooral "indoors" doorbrengen met koffie, shoppen, koffie, zee-aquarium, koffie... Om 12:50 uur melden we ons bij het postkantoor annex vertrekhal van het vliegveld. Daar vandaan is het een kort stukje met de bus naar het 'echte' vliegveld: een langwerpig grasveld bovenop een heuvel. Het vliegtuig waarmee we vertrekken is groter dan dat van onze heenreis, maar niet veel. Het is een twinprop met plaats voor 2 piloten en 8 passagiers. Voor we vertrekken vraagt de piloot: "anybody here who hasn't flown before?" Dat blijkt niet het geval, wat betekent dat de safety briefing beperkt blijft tot "nothing changed since the last time". Onze taxi (zo begint het nu wel een beetje te voelen) stijgt op en vliegt schuin op de wind terug naar Invercargill.
Eenmaal geland en weer bezakt halen we de camper op, die voor de hangar staat geparkeerd. Thanks Stewart Island Flights!
Eenmaal terug in de stad is het tijd voor boodschappen, internetten en de weather forecast. Het is wikken en wegen, maar we besluiten de Hump Ridge track toch maar niet te doen. Buiten het hoogseizoen zijn er beperkte faciliteiten in de hutten, waaronder geen verwarming: niet op gas en ook geen houtkachel. Het weer brengt de komende dagen wind, hagel en sneeuw tot op 500 meter: Okaka hut, waar we de eerste nacht zouden slapen, ligt boven de 1.000 meter. Niet echt fijn dus. Ach, je moet altijd iets overhouden om voor terug te komen...
We rijden naar Colac bay. Daar valt wat te klimmen. Of er met dit weer iets van komt? Nu niet, misschien morgenochtend...
In de pub die vastzit aan de camping zit een hele groep kiwi's van middelbare leeftijd rugby te kijken. Southland tegen Wellington: maar de lokale club maakt geen kans, tijdens "halftime" staat het al 27-3.

(N.B. later blijkt dat de hele natie in rouw gedompeld is: de "All Blacks" hebben met 2 punten verschil van Frankrijk verloren in de world cup, tegen alle verwachting in)

Zaterdag 6/10

Klimmen kunnen we wel vergeten. Het is nog steeds koud, er staat een harde wind en korte opklaringen worden in hoog tempo afgewisseld met winterse buien. Op naar Manapouri, waar we - als alternatief voor de Hump Ridge track - een cruise willen doen op Doubtful Sound.
Als we een uur of twee later in Manapouri zijn, blijkt een cruise boeken niet zo gemakkelijk. De weg van Te Anau naar Milford Sound, de bekendste en meest bezochte Sound, is dicht als gevolg van een lawine. Dat betekent meer dan twee keer zoveel toeloop op Doubtful Sound. Real Journeys is de "grote toko" die dit soort cruises doet, maar zij hebben dus geen plek. Maar na veel geregel lukt het uiteindelijk wel bij Deep Cove Charters, een bedrijfje met een kleine boot die zich richt op kleine groepen. Het kost nogal wat, maar we hebben geluk: de andere klanten weten toch uit te wijken naar Real journeys... wat betekent dat wij een "overnight" privecruise naar Doubtful Sound krijgen! Cheers mate!

Zondag 7/10

Na een onrustige nacht met veel regen, lekkage door de topventilatie van de campervan en een rookalarm dat afgaat zodra we de verwarming aanzetten, worden we om 9:00 uur opgehaald door Diane van Deep Cove Charters. Zij en haar man Chris runnen DCC met z'n tweeen.
Om bij Doubtful Sound te komen, varen we eerst een klein uur over Lake Manapouri met een soort ferry naar een ondergrondse waterkrachtcentrale aan de westkant van het meer. Men heeft daar door kilometers graniet - nogal een karwei, graniet is de hardste steensoort ter wereld - een tunnel geboord die het hoger gelegen Lake Manapouri in verbinding stelt met Doubtful Sound. Daarmee was het werk nog niet gedaan, want bij een waterkrachtcentrale horen natuurlijk ook hoogspanningslijnen, die in dit geval dwars door de bergen lopen. En dat alles om de aluminium "smelter" bij Invercargill van energie te voorzien...
Bij het power station stappen we over in Chris' busje, waarmee we naar Wilkin pass (600 meter) rijden.
Onderweg blijkt dat Chris de omgeving nogal goed kent, vanwege zijn huidige beroep maar ook omdat hij in de jaren 80 in dit gebied op herten heeft gejaagd, die toen nog een plaag waren. Hij wijst ons op Dusky track, "NZs hardest tramp", maar vertelt ook dat in de jaren 30 van de vorige eeuw men bezig was een weg aan te leggen naar Dusky Sound. Verder was er vroeger een Doubtful Sound walkway, die met de komst van de weg (aangelegd voor het powerstation) in onbruik is geraakt. Dan zijn we op de pas, met prachtig uitzicht op Deep Cove, het begin (van land gezien) van Doubtful Sound. Het is inmiddels behoorlijk aan het opklaren, wat betekent dat we mooi weer hebben en veel watervallen vanwege de gevallen regen in de afgelopen paar dagen; optimale omstandigheden voor mooie foto's.
Fjordland kent twee "grote bezienswaardigheden": Milford Sound en Doubtful Sound. Milford Sound hebben we tijdens ons eerste bezoek in 2004 aangedaan. Deze Sound is meer spectaculair (o.a. door Mitre Peak, een recht uit zee oprijzende rotspiek, de "Matterhorn van NZ") maar ook veel kleiner dan Doubtful Sound, die dieper is en een aantal zijarmen en eilanden kent.
Doubtful Sound dankt zijn naam overigens aan James Cook, die op zijn ontdekkingsreis rond NZ twijfels had of de wind in de Sound voldoende zou zijn om zijn zeilschip, de "Endeavour", weer eruit te blazen - hij voer dan ook verder.
Eenmaal beneden haalt Chris zijn boot, m.v. Flyer, een motorboot met slaapplaatsen voor 6 en wc in het vooronder, kajuit/stuurhuis, achterdek en "dakterras". Al met al toch wel wat groter dan we gedacht hadden... als we vertrekken zitten Lies en ik samen op ons "dakterras", genietend van het uitzicht op ons privejacht... Dit is het betere werk!
Eerst varen we langs Elizabeth Island naar Hall Arm, waar Commanders Peak zo'n 1600 meter uit het water omhoog rijst: een massieve steenklomp met bijna verticale wanden, waarlangs bijna overal wel watervallen naar beneden storten. "Quite dazzling"; het laat zich zelfs met de groothoeklens niet goed vastleggen.
In Hall Arm lunchen we. Normaalgesproken is het een "Crayfish lunch", maar wij houden niet zo van kreeft, dus trakteert Chris ons op "smoked chicken". We worden flink verwend...
Vervolgens varen we verder, terug naar Doubtful Sound en dan de volgende zijtak, Crooked arm, in. Hier is de "fault line", we plek waar de Pacifische en de Australaziatische aardschol elkaar raken, duidelijk zichtbaar. Het gebied is dan ook zeer gevoelig voor aardbevingen. Overal zie je breukzones in de rotsen en "avalanche scars"; grote verticale strepen waar de begroeiing is weggevaagd, meestal door - verrassend genoeg - vallende bomen.
In Crooked Arm doen we een poging een maaltje seafood bij elkaar te vissen. Er zit heel veel vis, om de haverklap hebben we beet, maar het is vooral "sea perch" wat bijt in de nepinktvisjes; slechts één keer wil de populaire "blue cod" bijten. Gelukkig zijn we niet helemaal adhankelijk van de vangst, want Chris heeft ook nog een "venison roast" (hert) bij zich.
Het water is behoorlijk diep. Deze zeearmen zijn door gletsjers uitgesleten in de ijstijden (de benaming "sound" klopt dus eigenlijk niet - het zou "fjord" moeten zijn) en de steile rotswanden gaan onder water gewoon door, de bodem ligt op sommige delen zelfs 400 meter diep. We varen door Malaspina's reach en langs Bauza island naar de monding van de Sound, de Tasmaanse zee in.
Eenmaal daar worden de golven flink hoger en moeten we ons vasthouden. We varen naar de Nee islands, waar we een pinguin en massa's zonnebadende zeehonden zien.
Eenmaal terug in de beschutting van de Sound slaan we water in bij een klein eilandje,bij het "Jailhouse cafe", een soort vissersbasis. Het doet mij een beetje aan een piratennest denken.
We varen weer een andere zijarm, Bradshaw Sound in, om de nacht door te brengen. Zonsondergang op het achterdek, wijntje erbij, beetje koud, maar verder perfect.
In de buurt van Precipice cove meren we aan voor de nacht, nadat Chris nog wat kooien met crayfish heeft geleegd. We eten de gevangen vis als voorafje, waarna ik me te buiten ga aan de venison roast - dor Chris zelf geschoten, uiteraard. We kijken nog een film over Fjordland, Te Ata Whenua ("Shadowland"), waarna Chris een documentaire over hertenjacht per helikopter laat zien. "I knew these guys, most of them are dead", vertelt Chris. Risky Business, deer hunting.
Chris biedt me nog een biertje aan maar ik val zowat om. Dus, time to sleep.

Maandag 8/10

Als we wakker worden is Chris al een tijdje bezig, en om 7:00 uur horen we de motor starten. Eenmaal boven staat het ontbijt al klaar voor ons.
De bergen zijn erg nevelig en de zon is nog niet boven de bergen uitgekomen. Het is betoverend hoe de zon over de bergen naar beneden kruipt. Terug in Doubtful Sound duiken er opeens dolfijnen op voor de boeg; jammer genoeg hebben we geen tijd om de telelens af te schroeven. Dan meren we weer aan en nemen we de bus terug over de pas.
Na een snel tochtje over Lake Manapouri zetten Chris en Diane ons af bij onze campervan en zijn we een onvergetelijke belevenis rijker...
We rijden dezelfde dag door naar Queenstown, waar we op een overvolle Top 10 Holiday park staan. Wel een beetje een afgang na zo'n belevenis. Dus na de gemakken van de stad (internet, broodje sub) besluiten we - in tegenstelling tot eerdere plannen - morgen meteen weer door te rijden.