Tenerife (1)

Maandag 3 maart.
Vakantie betekent meestal lekker uitslapen. Maar deze eerste dag van onze vakantie op Tenerife begint heel anders. Zes uur 's ochtends vliegen, vier uur op Schiphol, half drie op. "Dan heb je nog wat aan je dag" klinkt als een wat mager argument wanneer midden in de nacht de wekker gaat.
Gelukkig gaat alles redelijk gesmeerd. De vooraf bestelde taxi is iets te vroeg. Het is druk op Schiphol maar alle balies zijn open en we zijn onze bagage snel kwijt. Security duurt maar een paar minuten en wat rondkijken bij whiskies en gadgets later is het alweer tijd om in te stappen. Onze volle 737-800 vertrekt stipt op tijd. Wel duurt onze vlucht vijf uur in plaats van vier want we hebben tegenwind.
Een beetje vreemd, vijf uur. Niet kort maar ook niet echt lang. Bijslapen wil niet lukken, daarvoor is het te druk. Maar tegenwind of niet, een geluidloze film en wat koffie later zien we onze bestemming onder ons liggen. Het eiland wordt gedomineerd door een hoge, besneeuwde berg: de Pico del Teide, een actieve vulkaan, met 3.718 meter tevens de hoogste berg van Spanje.
Binnen drie kwartier na de landing hebben we de koffers en de sleutels van onze huurauto. Heel vlot. De komende twee weken rijden we in een C3, die - zo te zien - door vorige huurders nogal is mishandeld. Geen wieldoppen, kapotte zijlichtjes en een gerafelde bumper. We maken maar wat foto's voor we wegrijden, je weet maar nooit...
Eerst willen we naar ons appartement in Callao Salvaje, een hoteldorp ten noorden van Playa de las Americas, het lokale epicentrum van toerisme.
Het wordt een beetje een zoektocht. We hebben geen goede kaart en de weg is niet zo duidelijk aangegeven. Maar na een paar verkeerde afslagen en vage weggetjes zitten we goed. Een bochtig weggetje tussen rotsachtige kloven en bananenplantages, eerste rotonde rechtdoor, tweede rotonde driekwart en dan zijn we er.
Vime Callao garden is niet anders dan verwacht: een lelijke toeristenfabriek, opgetrokken uit beton. Maar gelukkig is het niet druk en zijn de appartementen ruim. Verder zijn we van plan om dagelijks aan "leuke activiteiten" te ontsnappen met onze auto, klimuitrusting en wandelspullen. We hebben nogal wat plannen.
Na een korte lunch gaan we er meteen op uit, We rijden met de auto noordwaarts naar Icod los Vinos. Eigenlijk is het hele eiland één grote berghelling, met wegen die om de bergen heen gaan of omhoog kronkelen naar het "Parque nacional del Teide". Dat betekent veel bochten en veel op en af. Verder is het eiland één en al rots, de wegen volgen zoveel mogelijk het landschap. Zelfs de waterleiding loopt langs de weg.
In Icod bezichtigen we "el Drago Millenario", de drakenboom van Icod. 400 jaar oud, eigenlijk geen boom maar een uit de kluiten gewassen lelie. De Guanches, de oorspronkelijke bewoners van Tenerife, spraken recht onder de drakenboom en gebruikten zijn sap voor medicinale doeleinden.
Een bezoekje aan de botanische tuin geeft ons een beeld van de lokale flora, die rechtstreeks uit de prehistorie afkomstig lijkt te zijn.
Eigenlijk willen we ook nog een vlindertuin bezoeken, maar ik begin toch wel erg moe te worden. We rijden terug een alternatieve route: steil naar beneden naar Los Gigantes en dan langs de kust.
Tijdens de afdaling valt ons een schurend geluid op, dat klinkt zodra ik mijn voet van de rem haal. Het klinkt ongezond maar remmen gaat goed: we kijken het dus maar even aan. Met het laatste licht zijn we weer in Callao Salvaje.
We hebben een kamer met half pension geboekt: avondeten en ontbijt kunnen we de komende twee weken halen in de restaurants die gevestigd zijn in het complex. Een beetje een gok, maar het gaat goed. Eén drankje gratis, geen buffet maar bestellen van de kaart en alhoewel het eten niet briljant is, is het ook niet slecht.
Wel moeten we, als we tussen half negen en tien dineren, het georganiseerde "vermaak" verduren. Vanavond staat er een soort Berdinus Stenberg op het podium, compleet met dwarsfluit en synthesizer. Een uur lang wordt ons de ene na de andere fossiele hit om de oren gesmeten. Gelukkig voor hem heeft hij zijn eigen applaus meegebracht - op zijn synthesizer...
Nadat we deze show overleefd hebben, gaan we terug naar het appartement. Daar blijkt dat de TV uitsluitend "habla español" tenzij je er euro's in stopt. Nou ja? Anderzijds, we zijn hier toch niet om TV te kijken. Dat doen we thuis wel weer.

Dinsdag 4 maart.
Gisteren was een lange dag, uitslapen dus. Na een "english style breakfast" doen we boodschappen bij de eerste supermarkt die we tegenkomen. Het is naast de snelweg, dus je bent er zo.
Toch?
Nou nee dus. Het motto bij verkeerssituaties hier is blijkbaar "zo ingewikkeld mogelijk".
Onze afrit kruist na 50 meter een oprit, die voorrang heeft: er blijft wat rubber achter op de afrit, maar ik weet nu wel definitief dat de remmen van de C3 het doen. Na een stukje parallelweg annex parkeerplaats, waar locals kenbaar maken onbekend te zijn met het fenomeen knipperlicht, rijden we een viaduct op. Aan het einde van de steile helling moet ik voorrang verlenen - lang leve de hellingproef. Er volgt nog een rotonde waar de bordjes voorbij de afslag zijn gezet, maar we zijn nu zo dichtbij ons doel dat we ons niet om de tuin laten leiden. Boodschappen doen was nog nooit zo'n avontuur...
We rijden naar Granadilla de Abona, een plaatsje in de buurt van het vliegveld. Hier zit een outdoorwinkel die klimgidsjes verkoopt. Achter de balie staat een meisje dat nederlands spreekt. We kopen de officiële topo's van zuidelijk Tenerife en de "Roques del García".
Daarna rijden we omhoog naar
Villaflor om naar het "Paisaje lunar" te wandelen. Dit is een wandeling op de helling van de vulkaan, op ongeveer 1.800 meter: halverwege de top van "El Teide". Het is onze eerste kennismaking met een 'jong' vulkaanlandschap, 170.000 jaar in tegenstelling tot de paar miljoen jaar van het Banks Peninsula in New Zealand.
De verschillen zijn overduidelijk. Rotsen en puinhellingen overheersen het landschap. Je komt er van alles tegen, van poreuze brokken via opeengepakt grit tot massief basalt. Ook de kleuren van het gesteente verrassen: wit, okergeel, roestbruin en vuurrood.
Het is moeilijk te begrijpen, maar in deze stenen woestenij staan dennebomen. We bevinden ons in de "Corona Forestal", het gebied tussen 1.000 en 2.000 meter hoog. Niet te heet maar ook niet te koud voor naaldbos. Toch is het me een raadsel hoe ze hier overleven. Er lijkt nauwelijks aarde te zijn om in te wortelen en er is geen druppel water te bekennen.
Het "Paisaje lunar" bestaat uit witte rotsen in een dal. Ze zijn erg poreus. Wind en water hebben hun werk gedaan en wonderlijke vormen uitgesleten. De benaming maanlandschap is voor de hand liggend.
Om half zeven zijn we terug bij de auto en rijden we terug. Tijdens het eten leer ik nog wat plaatselijk dialect dat goed van pas komt: een grote bier is een "garra", een kleintje een "caña". Geloof ik. Op één of andere manier blijft het eerste beter hangen dan het tweede...

Woensdag 5 maart.
Vandaag gaan we naar Arico, "sportclimbing capital" van Tenerife. Dat zou je niet zeggen op de weg er naar toe. Die is vaak te smal om tegenliggers te passeren en soms zo steil en bochtig dat ik terug moet schakelen naar de eerste versnelling. We parkeren bij de brug over de kloof, wat je - als je niet uitkijkt - je de onderkant van je auto kost.
Het klimgebied in de kloof van Arico valt uiteen in een gebied bergop- ("arriba") en bergafwaarts ("abajo") van de brug. Jammer, maar voor het klimmen "abajo" moet ik meer oefenmeters op m'n bouldermuurtje maken en minder kilootjes meedragen... wij gaan dus naar "arriba".
Het paadje hebben we snel gevonden en dan staan we bij de eerste sector: "Los Quintos", een kort wandje met zes routes. Het ziet er een beetje simpel uit, niet zo inspirerend. Maar dat verandert na "La Guarra" (4+), mijn eerste kennismaking met het klimmen hier. Deze vulkanische rots 'werkt' heel anders dan de maaskalk die ik gewend ben. Grepen en treden zijn vaak gaten met afgeronde randen en de rots is van nature vrij glad. Al met al kost boven komen me meer kracht dan puur noodzakelijk. Mijn ervaring met het klimmen op een nieuwe gesteentesoort is dat je altijd weer even met beide benen op de grond wordt gezet...
Toch smaakt het naar meer. Wel maakt de brandende zon dat we moeten verkassen. We lopen dieper de kloof in, op zoek naar de schaduw. Die vinden we en dan klimmen we nog twee routes. Eerst "El terror de las chiquillas" (5+), waarin zoveel witte pofvlekken zitten dat overduidelijk is waar je je handen moet laten: het lijkt wel halklimmen. Dan "Distorsion total" (5+), kort maar erg krachtig.
Als we de kloof verlaten, moet ik concluderen dat één middagje niet voldoende was om te wennen. De waardering van de routes is, anders dan ik gewend ben in Spanje, aan de harde kant.
We willen eigenlijk een beetje aan het strand hangen, maar het waait en niet zo'n klein beetje ook. We rijden naar Guìmar voor een bezoekje aan het 'etnografische' park met gerestaureerde trappyramides.
De Noorse antropoloog, die het park heeft opgericht, koesterde de theorie dat er in de oudheid al contact was tussen de "oude" en de "nieuwe" wereld. Getuige pyramides aan beide kanten van de oceaan, succesvol nagespeelde oceaanoversteken met boten van papyrus, etc. Het is een boeiend verhaal, maar jammer genoeg komt het niet verder dan secundair bewijs en speculatie.
Vanuit Guìmar pakken we de snelweg terug naar Callao Salvaje. Een uitdaging op zich: er is geen echte oprit. Je stopt voor de snelweg en wacht op een gaatje. Dan geef je vol gas en hoop je dat de auto achter je niet te hard gaat...

Donderdag 6 maart.
Vandaag gaan we naar 'boven', naar het "parque nacional del Teide". De weg omhoog is minder steil en bochtig dan verwacht. Na de "Corona Forestal" wordt de weg nog vlakker en komen we op een vulkanisch plateau. We rijden door een gebied dat heeft blootgestaan aan de gevolgen van een recente vulkaanuitbarsting. Inmiddels meer dan 200 jaar geleden, maar zo op het oog had het ook eergisteren kunnen zijn. Zwarte lavabrokken in alle soorten en maten, zover als het oog reikt. Geen enkel teken van leven, zelfs geen sprietje gras. Het lijkt alsof we op een andere planeet zijn geland.
Maar daar blijft het niet bij. Onderweg naar de Parador, onze bestemming voor vandaag, wisselen de landschappen elkaar snel af: een woestijnachtig bekken, blauwe rotsen en de markante "Roques del García".
Dan zijn we er. Na koffie bij het hotel-restaurant Parador lopen we naar de "Cañadas del Teide". Dit klimgebied ligt boven de 2.000 meter: voor Lies en mij een hoogterecord qua sportklimmen. Bij sector "Psiquiatrico" lopen we andere klimmers tegen het lijf. Het is een beetje een 'spiegelbeeld'-ervaring: zij zijn ook met zijn tweeën, een man en een vrouw. Hij heeft net zoals ik de miniguide van Rockfax in de hand.
We gaan op zoek naar een doenbare route. In de schaduw, want we zijn op hoogte én dichtbij de evenaar: de zon is genadeloos.
De rotsformaties zijn bizar. De manier waarop de geel-oranje rots is gesleten doet vermoeden dat de rots te zacht en te poreus is te beklimmen, maar dat het tegendeel is waar. We klimmen "el Diedro del Clavo Rojo", 6a+, 5+ of 5 al naar gelang welke klimgidsje je neemt. De waarheid ligt ergens in het midden. Het klimmen is hier heel anders dan in Arico, minder steil en meer op wrijving. Dit ligt me toch iets meer. Als we bezig zijn hebben we nogal wat bekijks van mensen die de wandeling rond de Parador doen.
Na nog een paar mooie foto's van "El Teide" besluiten we het erbij te laten voor vandaag. Het is vakantie en we hebben nog twee weken, we komen hier vast nog wel een keertje terug. We rijden terug naar beneden, richting de ondergaande zon die over een zee van wolken schijnt. Het is een betoverend gezicht.

Vrijdag 7 maart.
Vanochtend bel ik met Nick, een geëmigreerde klimmer uit België, om inlichtingen in te winnen over het klimmen op de "Roques del García". We hebben een klimgidsje, maar dat is eigenlijk meer een fotoboek met foto's waarop wat routes zijn ingetekend. Verder bevat het weinig informatie. Wat ik vooraf bij elkaar kon sprokkelen op internet gaf me het beeld dat de "Roques del García" alpien terrein zijn (geen sportklimgebied). Tijd om een "local" te raadplegen dus. En laat ik er nou net eentje gevonden hebben die Nederlands spreekt...
Volgens Nick zijn de standplaatsen op "El Catedral", die ik graag wil beklimmen, uitgerust met boorhaken. De route die ik in gedachten heb is verder ook wel behaakt, alhoewel je soms zelf wat moet plaatsen. De terugtocht met een 60 meter touw is wel wat gecompliceerd: één lengte abseilen en twee afklimmen.
We rijden weer omhoog. Eerst brengen we een bezoekje aan het "visitor center" van het park. Daarna lopen we de toeristische wandeling rondom de "Roques del García", ik wil graag eerst een kijkje werpen op de route. Tijdens de wandeling valt me ook het massief "Félix Méndez" op. Wat minder hoog dan "El Catedral", maar zo te zien kom je eraf zonder afklimmen.
Liesbeth voelt zich niet zo lekker. Waarschijnlijk een combinatie van hoogte, zon en het lokale eten. We beperken onze plannen voor vandaag tot het lopen van de rondwandeling. Waar je ook kijkt: overal bizarre rotsformaties. Soms zien ze eruit als gatenkaas, soms als een stapel speelgoedblokken. Tussen twee rotstorens door is vloeibare lava gestroomd en vervolgens gestold. Liefhebbers van rotsen hoeven zich hier geen seconde te vervelen.
Voor we de auto pakken kijk ik - als voorbereiding - nog wat rond bij "El Catedral", bij de start van 'onze' route. Ik zie echter geen enkele haak. Dat stemt niet echt hoopvol... (later blijkt dat ik niet op de juiste plaats zat)
Daarna rijden we naar beneden.
's Avonds hebben we onder het eten een dansact. Jammer genoeg zijn de drie dames blijkbaar geïnspireerd door Martina Hingis, onze oren doen er pijn van! We zijn net op tijd uirgegeten: als de eerste restaurantgasten het podium op worden getrokken, ontspringen wij (letterlijk) de dans.

Zaterdag 8 maart.
Vandaag doen we het rustig aan, we hebben zoveel gedaan afgelopen week... We nemen de "autopista" naar het noorden, naar Laguna. We parkeren bij een "centro commercial" en nemen een kijkje bij de enige Decathlon op de Canarische eilanden. De prijzen vallen een beetje tegen, dus zitten we al snel weer op de weg. We maken een 'rondje Tenerife': via Puerto de la Cruz naar Icod en terug naar Callao Salvaje. In Icod brengen we alsnog een bezoekje aan de vlindertuin. 's Avonds is er tijdens het avondeten een show met roofvogels. Voor de verandering eens iets leuks, wat een prachtige dieren om te bekijken.
Elke show brengt zijn eigen muziek mee. Opvallend is dat we voor de vijfde keer deze week de Karmina Burata krijgen voorgeschoteld. Blijkbaar hebben ze hier iets met deze muziek.

Zondag 9 maart.
Tijd om te wandelen. Niet ver rijden van ons appartement is een wandeling uit ons engelstalige gidsje, het "Taucho circuit". Ik programmeer de GPS om deze route te volgen. Niet omdat het echt nodig is, maar ja... waarom heb ik hem anders mee....
We rijden naar het plaatsje Quintos, dat op ongeveer 1.200 meter ligt.
We beginnen onze wandeling net niet in de wolken, maar het scheelt weinig. Onderweg komen we langs een plek waar parapentesprongen worden gemaakt. We stoppen er even voor wat foto's, want er staan springers klaar. Het is een kwestie van wachten op de juiste wind en dan... "Corre, coño!" ('rennen, klootzak!'), zoals een wat oudere springer krijgt toegevoegd van een vrijwilliger die assisteert bij de "take off".
We lopen door naar het "Lomo las Lajos", een rots met mooi uitzicht op de steile, rotsachtige hellingen op en de dorpen in de diepte. Ons pad voert door een aantal "barrancos": rotsachtige ravijnen, soms gevuld met braamstruiken. Na een "surprise finish" (steil afdalen en klimmen) staan we weer bij de auto. Terug in Callao Salvaje brengen we de rest van de middag door naast het zwembad, in de zon.