Tenerife (2)

Maandag 10 maart.
We zijn vroeg op vanochtend, want we willen naar de andere kant van het eiland: het noorden, geologisch gezien het oudste deel van Tenerife. Over de "autopista" rijden we naar naar Santa Cruz. Vervolgens pikken we een zigzaggend weggetje op: eerst steil omhoog, dan weer omlaag. Dit is een heel ander Tenerife dan wij tot nu toe gezien hebben. Veel groener, bewolkt en winderig. Bij Taganana verkennen we een sportklimgebied dat niet in de gidsjes staat: ook een tip van Nick, de geëmigreerde Belg. De rots waar het om gaat is niet te missen en bijzonder markant. Maar het is koud, er is regen onderweg en van de routes (meerdere touwlengtes) zie ik alleen hier en daar een eerste haak. Te weinig marge voor een poging. We rijden terug omhoog en over de kamweg naar het zuiden. We schieten wat plaatjes op het "mirador" van de "Pico del Ingles" en doen een korte wandeling bij het "Cruz del Carmen".
We hebben het koud gekregen, dus besluiten we naar het zuiden te rijden en nog wat te klimmen bij el Rio, het kleine broertje van Arico.
Op de weg daar naar toe voel ik me niet zo meer op mijn gemak met onze huurauto. Het ongezonde, schurende geluid blijf ik nu horen, ook als ik al een tijdje mijn rem niet heb aangeraakt. Misschien morgenochtend toch maar even langs het vliegveld...
Aan het einde van de middag komen we aan in el Rio. Het is een leuk gebiedje. Een beetje afgelegen, maar met een groepje leuke routes vlak bij elkaar, die we klimmen: "El Acebuche" (5-), een naamloze 5+ en "Las Cazoletas" (5).
Het is half acht wanneer we vertrekken en met donker komen we terug bij ons appartement.
Het 'vermaak' onder het eten kent een wekelijkse cyclus, vanavond worden we dus weer geconfronteerd met onze grote vriend Stenberg. Nou ja, het is in elk geval geen verrassing...

Dinsdag 11 maart.
Eerst maar even met de auto langs het vliegveld. Ik leg uit dat ik me zorgen maak over de remmen. Veel meer hoef ik niet te zeggen, een half uur later zitten we in een andere huurauto. Een Mitsubishi Colt met normale remmen.
We willen wandelen in de buurt van Aguamansa, vanaf onze huidige locatie recht achter "El Teide". Dus rijden we bovenlangs, via Villaflor en de Parador.
Eenmaal aan de andere kant parkeren we bij het Caldera park. Het is letterlijk een klein vulkaankratertje, in een bos. Met een rondweg over de rand en een grote picnickplaats in het midden. Je schijnt er goed te kunnen barbequeen...
We lopen een stukje van de "Choza classic", ook een wandeling uit ons engelstalige gidsje. Helaas is het een beetje mistig en het uitzicht op de "Organos del Piedre" (hoge basaltkolommen die er uitzien als orgelpijpen) is beperkt. In Aguamansa drinken we koffie en daarna puffen we omhoog, terug naar de auto.
Door de vallei van Orotava rijden we naar beneden, naar Puerto Cruz: we willen klimmen bij Martianez. Omdat dit gebied midden in de stad ligt, is het volgens de klimgidsjes berucht om zijn moeilijke vindbaarheid.
Maar wij zijn goed voorbereid. Onze kompaskaart bevat stadsplattegronden en door die te combineren met andere beschrijvingen weten we hoe we moeten rijden. Door wat thuis verricht vooronderzoek heb ik het klimgebied ook al in de GPS staan, maar aangezien ik Liesbeth naast me heb om de kaart te lezen hebben we die niet nodig.
We parkeren op 200 meter van het klimgebied. Dat zou je niet zeggen: we staan midden in een toeristische wijk. Het is erg druk en het staat er vol met kraampjes die zich toeleggen op alles dat Duits spreekt.
We trekken nogal wat bekijks door met de klimspullen naar het "Mirador la Paz" te lopen. Hmm mooi uitzicht op de hotels en de stranden beneden, maar wij moeten nog verder omlaag. We klimmen over een muurtje heen en dan dalen we een vervallen trappetje van beton af, dat hier en daar overwoekerd is. Vroeger was dit blijkbaar een soort promenade met uitzicht.
Dan zijn we bij het klimgebied. Het klimmen hier is wel bijzonder: het voelt erg "midden in de stad". We klimmen "demon wall" (5), een onverwacht technisch routetje. Verder topropen we "Walter wiz" (6a), een 6a die onverwacht toch een bakkenparade te zijn blijkt te zijn... jammer dat ik hem niet gewoon voorgeklommen heb.
Rond kwart over zeven stoppen we met klimmen, rond half acht zitten we op de "autopista" en vlak voor negen uur zijn we terug in het appartement. Dat zijn wel twee voordelen van vakantie hier. Het eiland is niet zo groot dat je niet binnen afzienbare tijd terug bent bij je appartement en je kunt laat nog warm eten.
Daar doen we niet te lang over, deze keer. Vanavond is het bingo-avond - rennen!! We zappen nog een beetje op de TV en kijken een spaans nagesynchroniseerde aflevering van House.

Woensdag 12 maart.
Na twee volle dagen is het hoog tijd om weer een beetje te luieren. We slapen uit en hangen een beetje aan het zwembad. Het is niet zo zonnig dus wat vroeger dan gepland rijden we naar het oosten voor een tweede bezoek aan Arico. We klimmen nog vier routes in sector "Los Quintos". En Lies opent een eigen variant op een bestaande lijn van haken, een vingertop-verslindende 5+ in een nare rotsspleet met afgeronde zijkanten, waar je net niets aan hebt. Het is mistig, winderig en koud, een beetje mistroostig. Misschien is het een combinatie van het weer en dat het klimmen me hier niet zo ligt, maar ik kom - in tegenstelling tot Liesbeth - niet echt op dreef. Nou ja, morgen beter...

Donderdag 13 maart.
Wat staat er op het menu vandaag? Hetzelfde als gisteren! Eerst uitslapen, dan een beetje luieren en 's middags wat actie.
In het klimgidsje ontdek ik nog een gebiedje met doenbare routes.
De weg er naartoe is nog niet zo makkelijk. Een onverharde weg, smal en hobbelig, die steil op en neer gaat. Maar onze Colt kan het wel aan. Vanaf de parkeerplaats lopen we via een met "cairns" (hoopjes stenen) gemarkeerd spoor naar beneden, de kloof in. We lopen onder een verhoogde waterleiding door, dan staan we onder de wand waar de routes zitten. Wacht even... dit is het verkeerde gebied!! De verwarring wordt veroorzaakt door de naam. Wij staan voor "la Boveda", het was de bedoeling naar "las Bovedas" te gaan. Het is me een raadsel waarom je twee klimgebieden zo op elkaar lijkende namen geeft, maar ja.
Er zit hier één vijf, "la Facilona", die klimmen we maar, anders zijn we voor niets hierheen gelopen: de volgende route is meteen een dikke 6b. "la Facilona" is een pijler die begint met liggend, door water afgesleten basalt. Daarna volgt een recht stuk van het bekende roodbruine lavagesteente.
Het is een afwisselende klim. Het eerste stuk, op wrijving over het gladde basalt is het spannendst. Het tweede stuk is weliswaar loodrecht maar daar zitten overal mooie randjes.
We rijden een kleine kilometer terug, nemen een ander paadje en komen op de bestemming waar we oorspronkelijk naar toe wilden.
Ik zie een route die me op het lijf is geschreven: "la Paella" (6a), een rechte wand met een hoge instap, een paar grote gaten en verder bijna niets. Ik schrik alleen een beetje van de haken: ze doen me denken aan de haken die ik vijf jaar geleden in Wied Babu, Malta tegenkwam. die waren broos geworden door het zeeklimaat en hielden nauwelijks nog het gewicht van een ingehangen touw... vlak boven de grond neem ik de proef op de som, maar gelukkig gaat het goed.
De route is leuk, veel 'hand bij voet'-manoeuvres maar wel goed te doen. Ook voor Liesbeth, alhoewel zij met haar lengte wat creatiever moet zijn dan ik.
Om het af te leren klimmen we nog "el Bucanero" (5-), daarna beginnen we aan de lange klim over het paadje om weer uit de kloof te komen. Daar staat, in de ondergaande zon, de Colt netjes op ons te wachten. We gaan terug naar het appartement voor een 'ijssie (magnum) en een hijssie (baco)'. Lang leve de vakantie...

Vrijdag 14 maart.
In onze vakanties is altijd wel een patroon te herkennen. Bijvoorbeeld dat we graag vliegen en klimmen in een warm klimaat. Maar ook dat we elke vakantie wel een keertje 'uit de band springen'. Vandaag is zo'n dag. We rijden naar de Parador en boeken er voor vannacht de duurste hotelkamer die er is, compleet met uitzicht op "el Teide".
We doen nog een verkenrondje langs de "Roques del García", want we willen daar toch nog wel wat klimmen. De stromen toeristen voeren ons mee langs de "Félix Méndez". En wat blijkt - er zijn twee touwgroepen aan het klimmen! Het ziet er leuk uit. We neuzen wat aan de noordkant van het massief. Er lopen verschillende routes omhoog. Eén 'echte' sportklimroute, volledig behaakt: en een aantal alpiene routes, waarbij je maar moet afwachten wat je tegenkomt. Liesbeth ontdekt dat de eerste touwlengte van één van deze alpiene routes ook behaakt is: "Ancares o Normal" (IV).
Ik zie het wel zitten. Sterker nog, ik wil deze route vanmiddag wel klimmen. Het is nu rustig en niet te warm. Mochten er hogerop geen haken meer zitten, dan kan ik aan de slag met mijn nuts en tricams (mobiele zekeringsmiddelen). Dan heb ik die tenminste niet voor niets meegebracht...
We stallen onze spullen in onze luxe hotekamer, eten een broodje en drinken koffie. Dan pakken we de klimspullen en lopen we naar de "Félix Méndez".
De eerste touwlengte is weinig spannend, gewoon je neus - of liever gezegd de haken - achterna naar een mooie standplaats. We klimmen in de schaduw, maar toch hebben we veel publiek vanwege de populaire rondwandeling - als Liesbeth en ik een euro hadden gekregen voor elke foto...
Boven de standplaats begint een vage schoorsteen, maar haken zie ik niet meer. Ik klim de schoorsteen in maar raak daar verzeild in een hoop losse troep. Op de linker begrenzing van de schoorsteen zit alles wel goed vast, maar daar kan ik bijna geen tussenzekeringen kwijt. Een beetje tussenin klim ik omhoog, goed testend of grepen en treden vast zitten. Hier en daar weet ik wat nuts en tricams achter te laten. Met name met mijn tricams ben ik erg blij, ze lijken te passen waar ik niets anders kwijt kan. Ik traverseer door de schoorsteen naar rechts, waar ik hoop standplaatsen met haken aan te treffen. Maar hoe ik ook zoek, ik vind niets. Ik zie boven me de zon schijnen over een richel: vast de top. Daar moeten zullen toch wel haken zitten? Ik heb nog genoeg touw, maar het verloop van mijn route is niet recht en het touw trekt nogal. Tijd voor een standaats dus, dan maar op nuts. Het kost me wat tijd om een stuk rots te vinden dat me stevig genoeg lijkt. Daarna bouw ik mijn eerste 'natuurlijke' standplaats sinds tijden. Gelukkig verleer je sommige dingen niet zomaar.
Lies volgt in dit avontuurlijke terrein zonder problemen. Ik ben erg blij dat ze al mijn tussenzekeringen los weet te krijgen. We hebben geen "nutcracker" mee, materiaal achterlaten is een kostbare zaak.
Dan klim ik omhoog naar de zon. De wind krijg ik er gratis bij, zo blijkt als ik op het graadje kom. In de bovenkant van de schoorsteen ligt een grote prop losse troep. Ik moet erlangs om boven te komen. Voorzichtig schuifel ik er overheen, alsof ik op eieren loop. Gelukkig staat Liesbeth niet recht onder me, want tegen dit formaat brokken helpt geen helm...
De top is een tegenvaller. Nog meer losse brokken en geen haak te bekennen. Ik klim terug. Er moet hier ergens een standplaats met haken zitten?? Anders moeten we afklimmen - of moet ik voor een abseil materiaal opofferen... dan zie ik onder me, bij een rotskopje, iets glimmen. Eindelijk, gevonden!
Als Liesbeth ook boven is, maken we nog wat foto's. Mijn touw is lang genoeg en tien minuten later staan we aan de voet van de "Félix Méndez".
Terug bij de Parador doen we een kort bezoekje aan de sauna en het zwembad. Dan zappen we wat, waarbij we een film van Joe Simpson bekijken over een mislukte eerstbeklimming van de Eiger-noordwand: in klimland kortweg bekend als de 'Toni Kurz tragedie'.
Ondanks het treurige einde kan deze film mijn goede stemming niet bedrukken. De losse brokken ten spijt smaakt dit avontuurlijke klimmen naar meer: in plaats van domweg achter een rijtje haken aan klimmen zelf je weg bepalen en zelf je beveiliging organiseren. Heeft toch ook wel wat.
Na het diner (bijzondere lokale cuisine!) gaan we naar buiten voor een "star gazing" onder begeleiding van een sterrenkundige. Hij heeft een heel verhaal. Wel in het spaans, toch krijg ik het in grote lijnen redelijk mee.

Zaterdag 15/ maart.

We zijn er niet zo vroeg uit, maar als we na het ontbijt naar het dalstation van de kabelbaan op "El Teide" komen, is het daar nog rustig. We doen een ritje omhoog, van 2.200 naar 3.550 meter. Helaas zijn de wandelingen afgezet omdat er sneeuw ligt.
Het uitzicht van boven is mooi, het hele eiland ligt aan onze voeten. Jammer genoeg worden de andere canarische eilanden door nevel aan ons oog onttrokken.
Er valt eigenlijk niet zoveel te beleven, dus gaan we weer naar beneden.
Eenmaal daar merken we dat de verzadiging een beetje toe begint te slaan. We gaan niet wandelen, maar rijden gewoon terug naar beneden. Deze keer via de route naar La Esperanza, die hebben we nog niet gehad. De bochtige weg is populair bij de lokale motorrijders, die ons in grote getale tegemoet komen. Dan is er de snelweg en even later zijn we terug in Callao Salvaje.

Zondag 16 maart.
Voorlaatste dag van de vakantie. Morgenochtend vliegen we terug. Uitslapen. Inpakken. Aan het einde van de middag rijden toch nog maar een keertje omhoog. We willen klimmen in de "Cañadas del Teide".
Het wil echter niet meer zo lukken, ik ben een beetje 'leeg'... de routes voelen opeens veel zwaarder en ik heb niet echt zin om hard te proberen. Het is al vrij laat als we weer terug naar beneden rijden. Het levert een paar mooie plaatjes van de vulkaan op.

Als we de dag erop wegvliegen voelt het alsof we hier veel langer zijn geweest dan twee weken. Het zal wel te maken hebben met het landschap, dat zo radicaal anders is dan in Nederland (overal rotsen en nergens vlak) en zich zo goed leent voor onze liefhebberijen. Maar ook het klimaat en de (vrijwilige) afscheiding van de actualiteiten, internet en e-mail spelen een rol. Nog een keer Tenerife? Tja, er is nog zoveel te zien en te doen... maar nog een bezoekje aan de Canarische eilanden zit er wel in. Want op Gran Canaria schijn je ook te kunnen klimmen. :-D ;-)