Tussen lieveheersbeestjes en heksen

Oktober, net voor de schoolvakantie… even tijd voor een herfst-pauze. Dus op naar Osnabrück (Duitsland) en het nabij gelegen Teutoburger Wald. Een van die plaatsen die al een tijd op de lijst “te verkennen klimgebiedjes” rond Nederland staat.

Dinsdag 7-10

Vanaf de parkeerplaats wandelen we over de ‘kletterweg’ naar het ‘Hockendes weib’: een beetje klauteren met als beloning uitzicht op het vlakke land onder de heuvels. Veel windmolens hier! Daarna gaan we op verkenning en lopen we langs enkele klimmassieven. Alles is nog behoorlijk vochtig, het lijkt alsof het een uur geleden nog geregend heeft. Dat is niet zo, maar zo wordt geïllustreerd wat een medeklimmer me vertelde: na regen moet je hier echt een paar dagen wachten voor je aan de bak kunt. Dit komt vooral omdat de meeste massieven diep in het bos liggen (beschut, uit de wind) en ook nog eens op het noorden.
Van klimmen komt weinig vandaag maar dat was ook niet het idee. Wel neem ik de tijd om wat routes te bestuderen. De afzekering is “ouderwets”: alleen routes zwaarder dan V/VI zijn goed behaakt. In de routes daaronder is het geen uitzondering dat je 10 meter moet soleren naar de eerste haak en met lange ‘runouts’ (afstand tot je laatste haak) te maken hebt.
Het gesteente is zandsteen, heel anders dan de Maaskalk die ik gewend ben. De routes zijn erg gevarieerd, van schuin weglopende zandsteenribben en platen tot overhangen en daken.
Ik ben ooit weleens eerder in dit klimgebied geweest, maar da´s lang geleden (25 jaar). Toen heb ik hier niet geklommen. Sommige dingen zijn blijven hangen in m'n geheugen: de uitgehouwen treetjes bij het ‘Hockendes Weib’, het almhutje en de ijsjes die ze daar verkopen, de geur van de camping (die we op weg naar boven passeren)…
Onderweg terug naar de auto worden we wat opgehouden door massa's bosbessen die naast het paadje groeien.

Woensdag 8-10

Weersvoorspelling: "woensdag is de minste dag van de week". Ik stel daarom voor naar het ‘Landschaftswerk’ in Duisburg te rijden, omdat je daar overdekt kan klimmen. Maar het zit ons niet mee. Het regent de hele dag zonder pauze pijpestelen, de overkapping boven de klimwand in Duisburg lekt en onderweg hebben we regelmatig te kampen met files, ongelukken en omleidingen… na een rondje 'waldlehrpfad' in de regen bij Isenberg, aanvaarden we al vroeg de terugreis naar het hotel. Dan maar naar de sauna.

Donderdag 9-10.

Ik wil klimmen! Maar het is nog erg mistig en gisteren regende het. Dus gaan we eerst wandelen. Lies kijkt op de autokaart en ziet iets leuks. We rijden naar Bad Iburg en wandelen naar de ‘Hermannsturm’, het hoogste punt van het Teutoburgerwald. We hebben mooi uitzicht, over de mist heen.
Dan rijden we terug en lopen we naar het Pliseetal. Onder interesse van veel wandelaars klimmen we Route 7 (IV) en Schusterwand (V) (toprope). In Route 7 heb ik te maken met een extra “handicap”; het stikt van de lieveheersbeestjes. Er zitten er honderden, nee duizenden op de rots, en er vliegen minstens zoveel door de lucht. Telkens als ik een greep pak of wil gaan staan, moet ik uitkijken dat ik er niet een paar verpletter. En als ik Lies aan het zekeren ben vliegen ze tegen m’n gezicht en kruipen ze in mijn T-shirt… niet fijn! Lies krijgt er zelfs één in haar oog. Dan verdwijnt de zon achter een wolk en wordt de lucht in elk geval leeg… gelukkig. We klimmen ook nog Schusterwand. De rots lijkt wel een plaatje linoleum die door iemand met een guts is bewerkt. Deze structuur maakt het klimmen behoorlijk technisch, met weinig grepen en veel wrijvingspasjes. Het klimmen van deze routes is ‘Gewohnungsbedurft’ (wennen), staat in de topo. Ik kan me daar wel in kan vinden.

Vrijdag 10-10

Vandaag gaan we weer wandelen: van Brochterbeck naar Tecklenburg en weer terug. Het ziet er leuk uit, ongeveer 8 kilometer alles bij elkaar. Aanvankelijk gaat het steil omhoog naar de Büchlerfels, langs een hol weggetje waar de bomen bijna omvallen. Lange tijd houden we de heuvelrug aan en dan dalen we naar rechts af met het ‘Hexenpfad’ (heksenpad). Dit paadje voert ook nog eens naar de ‘Heidentempel’. Het bos ziet er uit als elk bos in het najaar, maar toch hangt hier een heel apart sfeertje. Langs de bosrand onder de heuvels lopen we terug naar ons startpunt. Tijd voor koffie met wat lekkers, natuurlijk: verse wafels met kersen en ijs… hmmm…
Om dan toch maar weer wat aan die kilocalorieën te doen rijden we naar de Osnabrücker wand. Dit klimmassiefje gaat echter schuil onder een laagje groene algen… alsof je op een oude bananenschil klimt, dus. Daar heb ik niet zo’n zin in, dus houden we het bij de Bockensteig, een soort oefenklettersteig.

Zaterdag 11-10

Laatste dag alweer, tja een midweekje is zo voorbij. We rijden terug naar huis via het ‘Landschaftswerk’. Maar helaas is deze klimwand alleen droog waar de laagstaande zon erop valt, dus de routekeuze is beperkt. We klimmen nog een aantal routes en aanvaarden dan de thuisreis.