Camperen in de Vogezen

Woensdag 29/4

Het dichttrekken van onze voordeur zette een punt achter een hoop voorbereidend werk... Luxe hoor, een lang weekendje weg met de camper van mijn ouders... maar wel een gesleep. Ik ben al 3 keer heen en weer gelopen van onze flat naar de parkeerplaats aan de overkant om spullen in te laden. Nu gaan de tassen en zakken over en vertrekken we voor een lang weekend naar de Vogezen (FR). Enerzijds een verkenningstocht van wat nieuwe klimgebieden, anderzijds een mogelijkheid om wat te oefenen voor onze alpiene klimplannen in juni en juli. We hebben ons goed voorbereid: alle informatie over klimgebieden in het midden en zuiden van de Vogezen is gedownload en uitgeprint, zodat we eigen klimgidsjes hebben.
Het is rond negen uur 's avonds als we bij m'n schoonouders aanbellen voor een bakkie koffie. Daarna rijden we door naar Groot-Ammers voor controle van de bandenspanning en vullen van de schoonwatertank. Goeie service bij "van Wijk-paling&co".
Deze camper is een stukje luxer dan wat wij gewend zijn van onze reizen naar New Zealand: we hoeven geen ombouw-operaties uit te voeren om een tafel met banken om te vormen naar een bed en we hebben zowel douche als toilet aan boord. Na het uitzwaaien op 'de kaai' rijden we door de donkere polder naar de rondweg van Dordrecht. Daarna rijden we zuidwaarts naar België. Antwerpen, Brussel, Namen... een route die ik (spreekwoordelijk) met mijn ogen dicht zou kunnen rijden, omdat ik hier regelmatig kom voor het klimmen. Maar als we afslag 20, Dinant, passeren, komen we in een hoek van België waar ik normaalgesproken ook niet kom. Rond 1:00 uur gaat de snelwegverlichting uit en rijden we door de donkere Ardennen. Op elke parkeerplek langs de snelweg staan vrachtwagens als grote metalen insecten dicht aaneen geparkeerd om veilig te kunnen slapen.
Rond 2:00 uur rijden we Luxemburg in. We hebben ons voorgenomen op een grote parkeerplaats te gaan staan, eentje met veel licht en als het kan een die 24 uur open is. Op zo'n parkeerplaats vlak over de grens vinden we een hoekje met andere campers en caravans. We parkeren, doen de boel op slot en gaan slapen.

Donderdag 30/4

Koninginnedag. De rolluikjes van de camper verduisteren goed, het duurt tot laat voordat we wakker worden. Na een eigen gezet bakkie koffie gaan we op weg.
Metz, Nancy, Epinal en dan houdt de snelweg op. We rijden binnendoor langs Gerardmer en La Bresse naar het 'lac du Kruth-Wildenstein', zo'n lekker Franse plaatsnaam. Da's niet zo heel vreemd als je nagaat dat dit gebied afwisselend Frans (tot 1871), Duits (1871-1919) en toen weer Frans (1919 tot en met vandaag de dag) is geweest.
Wij gaan hier klimmen want vlak naast het meer ligt een van de klimgebiedjes hier. Het is een kleine klimtuin, een paar rotsmassiefjes, 10 tot 25 meter hoog.
Wat een verschil met België. Daar proberen we bij het klimmen niemand voor het hoofd te stoten, uit angst dat klimgebieden worden gesloten door overlast... hoe anders is het hier: er staat gewoon een groot bord beneden om aan te geven dat hier geklommen kan worden. Op dat bord staat zelfs een complete, mooi verzorgde topo. De routes hebben zoveel haken dat je bij het voorklimmen weinig risico loopt.
Omdat ik nog steeds last heb van een elleboogblessure, moet ik een beetje voorzichtig aan doen. Werken met je ellebogen is ook niet goed.
Onze eerste route is "Pierre a Kruth" (5B/C): een wandje gevolgd door een schuine hoek. Zoals gebruikelijk moet ik even wennen aan het gesteente, dat anders is dan waar ik normaalgesproken op klim. Hier is het graniet. Dat betekent veel staan op kleine randjes en bultjes, er zitten weinig mooie grepen voor je handen. Het is behoorlijk ruw, als er geen mos overheen groeit, tenminste. Het massief ligt verscholen in een bos en vangt weinig zon, goede plek om wilde orchideen te spotten. Na deze route topropen we nog " Qui l'eu Kruth" (5A/B), de route ernaast. Daarna lopen we een stukje door. Bij een oefenmassiefje, grotendeels door mos overgroeid, klimt Liesbeth haar eerste route op natuurlijke rots voor: "Voie des Betes" (4C), een verticale graat die halverwege naar rechts overgestoken moet worden. Lies heeft hiervoor alleen nog maar voorgeklommen op de buitenwand van de klimmuur bij de Uithof. Maar het gaat 'van een leien dakkie' (of is 't Leyen-dakkie;)): klimtechnisch is 4C voor haar geen uitdaging, maar ook alle 'voorklimdingen' gaan goed: 'setjes inhangen', 'touw ten opzichte van je benen', 'ombouwen' etc. We hebben dus wat te vieren vanavond!
De middag loopt teneinde als we een paar km. verderop de camping van Schlossberg oprijden. We hebben niet zoveel trek en besluiten het laatste brood uit NL op te maken met een paar gebakken eieren.

Vrijdag 1/5

Dag van de Arbeid. Een nationale feestdag... het zou dus weleens druk kunnen worden met klimmers. Vandaag rijden we naar de Martinswand, het meest bekende klimgebied in dit deel van Vogezen. Het is een bijzonder klimgebied: het massief is zo'n 100 meter hoog en ligt op 1200 meter, vlakbij de Hohneck, een van de hoogste toppen van de Vogezen. Als we vanaf Kruth omhoog rijden naar een pas, waan ik me in de Alpen. De weg zigzagt omhoog over een steile helling en boven ons zie ik heuvelruggen zonder bomen.
Aan de andere kant van de pas (800 meter) komen we langs een paar skiliften. Het is Mei maar toch zien we hier en daar nog sneeuw liggen. Hoe hoger we komen, hoe meer het wordt. Als we parkeren op de parkeerplaats, ligt er zelfs nog een heel pak sneeuw! Dat kan wat worden. want we komen van boven en zullen moeten afdalen naar de rotsen... Met de bergschoenen ondergebonden trekken we de gordels aan en ik neem de tas met het touw. Dan gaan we op zoek naar het pad naar de rotsen.
Well, Liesbeth zal hier ook wel wat over willen schrijven... de Grote Roerganger, Die Nooit Fout Loopt... gaat de, ahem, mist in. Een vaag kaartje, (vaag, ja omdat je 'm op z'n kop hield Steef!) sneeuw en een landschap dat anders in elkaar zit dan ik dacht zorgen ervoor dat ik een paadje kies dat de verkeerde kant op gaat. (en dan ook echt 180 graden de verkeerde kant op, 2 uur lopen over een konijnenpad...grr) Vervolgens zoek ik me kleurenblind, want we komen van boven en door het bos onder ons is niet goed te zien of daar rotsen zijn. We steken een weg over en dalen nog verder af. Volgens mijn hoogtemeter hoeven we niet verder af te dalen. Maar als ik om me heen kijk, zie ik nergens rotsen. Ik begin te twijfelen of die hier überhaupt zijn, want het terrein is niet zo steil dat je een massief van 100 meter hoog zou kunnen missen. Liesbeth oppert voor het eerst dat we aan de verkeerde kant zitten: we zoeken noordelijk en het massief ligt op het zuiden, hé-è!?
Ik ben een beetje mopperig: een touwtas met dubbeltouw is best zwaar en niet bedoeld om uren mee te lopen. Bovendien loop ik lekker voor aap, zo met m'n klimspullen aan terwijl er in geen velden of wegen rotsen zijn te bekennen. Liesbeth haalt me over om wat te gaan drinken bij een restaurantje onder de Hohneck. De klimspullen worden verstopt in de tas en we gaan naar binnen. De wandelkaart die we hier kopen bevestigt haar vermoeden. Na een gezonde lunch van Elzasser worstjes en frietjes (not!) lopen we omhoog. En inderdaad... de andere kant van de heuvelrug is veel steiler en er ligt nog veel sneeuw. Daar zien we de Martinswand: een imposant massief, met scherpe vormen. Een stukje over een groot wandelpad (de GR5 loopt hierlangs) en dan staan we erboven. Gelukkig is de sneeuw net ver genoeg gesmolten dat we er niet doorheen hoeven, maar de afdaling naar de voet van het massief is toch redelijk zwaar: eerst een steil paadje en dan dwars door een beek smeltwater. Na een beetje zoeken en wat aanwijzingen van locals vinden we het paadje dat ons via twee stukken staalkabel naar de onderkant van de rotsen leidt. Het is er niet erg druk. De klimmers die er bezig zijn, zijn allemaal Nederlanders... niet echt een verrassing. Er staat wat wind, maar de Martinswand ligt op het zuiden en de zon schijnt. We klimmen "Le Vieux Roland" (4C) om een beetje te wennen aan het gesteente. Het graniet hier is anders dan dat van Kruth en doet me meer denken aan het alpiene graniet van Bergell in Zwitserland. Eenmaal boven blijkt wel dat dit geen typisch klimgebied is: vanwege de haken op de standplaats kunnen we niet abseilen maar moeten we over een paadje terug naar beneden lopen.
Eigenlijk willen we een route klimmen die helemaal naar boven loopt zodat we niet helemaal naar boven hoeven te lopen, maar daarop hebben we niet gerekend: we hebben geen rugzakken mee waar onze bergschoenen in passen (we klimmen op wrijvingsschoenen). Daarom klimmen wij van twee lange routes, "l'Entremet" (5B) en "La Strassbourgeiouse" (5A), alleen de eerste touwlengte. Mooie routes, niet te moeilijk maar wel spaarzaam behaakt voor Franse begrippen (3 of 4 haken op 20 meter). Als we de weg naar boven aanvangen, kijk ik nog even naar "La Normale". Dit is een makkelijke route van 4 touwlengtes en daarmee een goede mogelijkheid om te oefenen met "tandemklimmen": een truc om tijd te sparen, die we in Italië ook gaan toepassen. Daarna puffen we omhoog. Eenmaal boven vinden we zonder veel moeite het spoor door de sneeuw dat terug voert naar de parkeerplaats, inderdaad 15 minuten lopen... Daarna rijden we naar Gerardmer, waar we een plekje vinden op de camping aan het meer.(tip voor als je er ook heen wilt: niet die camping aan het meer nemen!) 's Avonds gaan we uit eten, Pizza in het centrum van de stad.

Zaterdag 2/5

Vandaag gaan we weer naar de Martinswand. Deze keer goed voorbereid: alles zit in rugzakken en de bagage is tot een minimum beperkt. Bovendien gaat alles vanochtend voorspoedig, we vertrekken op tijd. Het is 10:15 uur als we op de parkeerplaats aankomen. Dan schrikken wel een beetje... het staat er vol met volk, en zo te zien gaan ze allemaal klimmen!! Wij grijpen dus de rugzakken en haasten ons naar het sneeuwspoor, dat we gisteren terug hebben gelopen. Op weg naar het massief valt op dat het weer veranderd is: het is droog, maar boven de Hohneck ballen zich grote wolken samen. In het oosten, waar het terrein lager wordt richting de Rijn, is het nog wel zonnig. In een recordtijd zijn we bij de rotsen (commentaar Liesbeth: ik liep voorop uiteraard), voor de grote massa's uit: maar het mag niet baten. Het is al behoorlijk druk en in "La Normale" hangen al twee touwgroepen. We besluiten maar door te lopen naar het wandje waar we gisteren geeïndigd zijn. We gaan "l'Entremet" deze keer helemaal tot boven uitklimmen. We hebben de eerste touwlengte van deze route gisteren ook geklommen, Liesbeth wil die wel voorklimmen. Ik twijfel even, want er zijn weinig haken. Aan de andere kant... in de zomer gaan we alpien klimmen. Dan is het wel goed eraan gewend te zijn dat er wat ruimte tussen de haken zit, want daar is dat ook zo. Bovendien is deze touwlengte niet erg moeilijk. Zo gezegd, zo gedaan: dit wordt de eerste 5e graads route op natuurlijke rots die Liesbeth voorklimt.
We zijn nog aan het doornemen hoe je een standplaats bouwt als er een leger Franzosen aankomt. Schijnbaar weten ze hier nog minder de weg dan wij: ik krijg de vraag onder welke route ik sta. Dan gaat Liesbeth op weg. Zonder problemen komt ze op het kleine richeltje halverwege de wand, waar de haken van de eerste standplaats zitten. Na wat geklik van schroefkarabiners hoor ik "Steef, kom maar!" en ga ik omhoog. Op het richeltje wisselen we materiaal en maakt Liesbeth zich klaar om mij te zekeren terwijl ik de tweede touwlengte voorklim. Als ik omhoog kijk, bekruipt me het idee dat zeker de eerste 5 meter - tot de eerstvolgende haak - weleens wat pittiger zou kunnen zijn dan ik had ingeschat...
En dat klopt. De eerste paar stappen zijn nogal - desperaat. Ik heb geen mogelijkheden om extra zekeringen te maken. Mocht ik uitglijden, dan val ik bovenop Liesbeth... dus denk ik "ethics, smethics" en ga ik staan op de haak van de standplaats. Dan kan ik tenminste iets pakken dat op een greep lijkt. Na een paar spannende momenten kan ik de eerste haak klikken en even op adem komen. Maar het wordt niet gemakkelijker: het klimmen is een beetje tricky en die rugzak met bergschoenen maakt dat ik me minder soepel beweeg dan normaal. Een richel, een haak en een laatste rechte wandje... en dan sta ik op een hellende plaat met verschillende haken voor standplaatsen.
Inmiddels zijn de ballende wolken uitgegroeid tot een donderend onweer, dat 1 of 2 kilometer verderop hangt. Het lijkt zich niet echt te verplaatsen, maar toch hebben we haast om hier weg te komen. Onze softshell jacks houden wel een beetje vocht tegen, maar zeker geen onweersbui. We zitten op hoge, uitstekende rotsen; geen ideale plek is in verband met de horizontaal voorbijflitsende bliksem; en last but not least moeten we aan het einde van de route nog een stuk omhoog klauteren voordat we weer veilig op het pad staan.
Als Liesbeth haar stand wil losmaken om na te klimmen blijkt een van haar karabiners vast te zitten: te strak aangeschroefd...Gelukkig komt er onder Liesbeth een behulpzame Fransman aan, na een verzoek tot hulp in haar allerbeste Frans maakt hij haar karabiner los.
Er vallen al wat verdwaalde druppels als Liesbeth eindelijk boven komt. Ik ga verder, waarheen is aanvankelijk een beetje onduidelijk. Ik zie een belopen richeltje dat naar links loopt en om de hoek van de rots verdwijnt. Ik ga - gezekerd aan het touw - op verkenning uit. Gelukkig blijkt het te kloppen, dit is de route naar boven. Om de hoek, over een groot rotsblok omhoog en langs wat struikgewas naar het begin (of einde, net hoe je kijkt) van het "echte" pad. Er zitten hier geen haken meer, maar gelukkig kan ik een bandje om een rotsblok gooien om Liesbeth veilig naar boven te halen. We verstaan elkaar voor geen meter vanwege die hoek dus begin ik meteen maar te zekeren. Gelukkig duurt het niet te lang en dan verschijnt Liesbeth. Even lijkt het serieus te gaan regenen, maar als we weer bij elkaar staan wordt het weer minder. De lucht is er echter niet minder dreigend om, en met tempo lopen we terug naar de camper.
Sommige klimmers blijven bij het massief, maar al snel wordt duidelijk dat wij de juiste keuze hebben gemaakt... als we net in de camper zitten om een bakkie koffie te doen, breekt het onweer pas echt los en gaat het hagelen. En het blijft niet bij een buitje, het gaat maar door. Dus besluiten we een stukje te gaan rijden: de 'Route des Cretes' naar het zuiden. Een route die over de hoogste rug van de Vogezen loopt, en waar je normaalgesproken prachtig uitzicht hebt... nu niet vanwege dikke wolken en mist. Wat wel opvallend is, is dat in het oosten - waar het Rijndal ligt - nog steeds gewoon de zon schijnt: maar hier, een paar kilometer verderop, spookt het. De conclusie lijkt dan ook te zijn dat het aan de oostkant beter weer is, omdat de hoge bergrug het slechte weer tegenhoudt. Dus rijden we richting Guebwiller, dat vanuit die filosofie aan de "goede" kant van de Vogezen ligt. Maar als we boodschappen hebben gedaan en weer gaan rijden, hangt daar opeens een inktzwarte lucht. We rijden naar het zuiden en naar het westen, naar le Thilot. Hier vlakbij (bij het Lac d'Alfeld) ligt een van de zuidelijkste klimgebiedjes hier. Onderweg zien we veel regen. Ergens in mijn achterhoofd is me bijgebleven dat de lange termijn weersverwachting regen voorspelde voor vandaag en de komende dagen. Als we met camper op de lokale gemeentecamping staan, bel ik met thuisfront. Wat blijkt, inderdaad, er wordt slecht weer verwacht voor de komende dagen. Maar het goede nieuws is: in België is het beter! (en ze hebben bier en bonbons!) We besluiten morgen naar België te rijden. We eten maar weer in de camper, een 'simpel maal' met verse pasta.

Zondag 3/5

Ik sta op met spierpijn. Al dat rennen tegen de berg op gisteren... we gaan op weg. Al snel zijn we in Epinal. Ik wil nog een beetje shoppen bij de Decathlon, grepen voor mijn bouldermuur en (alvast) een paar nieuwe klimschoentjes. Het is zondag, maar ja? Je weet maar nooit. We stoppen in Epinal maar daar is-ie dicht. Bij Nancy zien we een veel grotere, die bovendien vastzit aan een winkelcentrum dat open is, dus daar stoppen we ook... helaas, ook dicht.
Nou ja, een beetje kadootjes inkopen voor thuis dan maar. Als we daarna weer de weg op gaan, raken we verdwaald. Binnen de kortste keren houdt de snelweg op en zitten we midden in Nancy. Dat was niet de bedoeling... ik heb in m'n hoofd zitten dat het allemaal zo voor de hand liggend is hier: alsmaar rechtdoor en dan kom je vanzelf een keer in Luxemburg. Maar ja... we komen nu niet van Dijon en rijden een andere route... gelukkig heb ik "Lies-Lies" bij me en ondanks allerlei omleidingen en een of andere happening komen we toch weer op de goede snelweg uit. Rond 3 uur arriveren we bij de camping Durnal. Wel vreemd: normaalgesproken kom ik hier alleen 's winters en met een tentje, zo met een camper voel ik me toch wel een echte toerist. We besluiten niet meer te gaan klimmen, vandaag doen we lekker rustig aan. 's avonds eten we als een vorst in Spontin, bij "een van mijn adresjes", een lokaal restaurant. Genoeg rood vlees voor een hele week... :-)

Maandag 4/5

's Ochtends loop ik naar de bakker voor vers brood. Als je zo 's ochtends die donkere camper uit komt en de zon schijnt... duurt even voordat je weer wat kunt zien. Deze camping is de eerste deze vakantie die wat faciliteiten voor campers heeft. Dus na het ontbijt tanken we schoon water. Daarna rijden we naar de rotsen. Eenmaal daar is het erg rustig. Er zijn een paar andere klimmers, Nederlanders natuurlijk. Het is prachtig weer, dus... aan de slag!! Durnal is een oude steengroeve in harde zandsteen. De topo beschrijft de structuur van het massief als "een blokkendoos". Een mooie beschrijving, die wel klopt: de routes worden onderbroken door horizontale richels waar je even kunt uitrusten voor je verder klimt. De routes zijn dan ook niet erg "continu". We klimmen allebei een route voor om er een beetje "in" te komen: Liesbeth "'t Schoon verdiep" (5A) en ik "Promilleke" (5A). Liesbeth weet de route goed te vinden aan de hand van de topo, iets dat niet altijd even eenvoudig is hier: er zitten ook zoveel routes. Zoals gewoonlijk doen we rustig aan, na deze twee routes besluiten we dat het tijd is voor koffie.
Daarna leg ik Liesbeth uit hoe ze een standplaats maakt zodat we "in tandem" klimmen kunnen oefenen. We proberen dit uit in "Simultaantje", een 3e graads "wandelroute" die omhoog zigzagt. Deze route is nog minder steil dan de meeste andere, wat betekent dat er vrij veel gruis ligt op allerlei richels. Iets om op bedacht te zijn als je ze als grepen wilt gebruiken. Liesbeth klimt de eerste touwlengte voor. Dertien tussenzekeringen later maakt ze stand en probeert het touw omhoog te sleuren, wat maar net gaat. Ik volg en klim de tweede touwlengte voor. We maken het touw vast, gooien het de diepte in en "abseilen" naar beneden. Daarna probeer ik nog "Nietzsche of Welles" (6A+) maar in de sleutelpassage moet ik mijn rechterarm volledig strekken en een knijpgreep pakken: mijn elleboog protesteert. Bah... dan klim ik maar om de moeilijkheden heen. Liesbeth probeert deze route ook, maar de enige greep die er is zit voor haar net te hoog.
Het is inmiddels rond vieren en we doen een "high tea". Daarna komen we terug voor nog twee routes: "Ciney" (5C+) en "Orval" (5C). Ik klim ze allebei voor. Het zijn routes met een paar moeilijke stapjes, waarna de moeilijkheden snel afnemen.
Tegen de tijd dat we aftaaien is het half acht. We besluiten naar huis te rijden: morgen hebben we ook nog vrij, maar dan kunnen we tenminste op ons gemak nog even de spullen opruimen. En zo komt een einde aan ons eerste Europese campertripje. Dat er nog maar vele mogen volgen...