Opnieuw Toscane
Door: Stefan en Liesbeth
Blijf op de hoogte en volg Stefan en Liesbeth
11 Juli 2009 | Italië, Rome
Donderdag 18/6/2009
Da’s nou het verschil tussen ons; ik ben al twee weken bezig met pakken (volgens dito lijst) als Liesbeth de avond voordat we vertrekken wat spullen begint te verzamelen.
Ons vervoermiddel deze vakantie; de Citroën C5 van mijn ouders, die we mogen lenen omdat zij een maand gaan ´camperen´ in het noorden. Wij richten ons steven de andere kant uit en zijn van plan in twee dagen naar Toscane te rijden.
Ik kijk uit naar deze reis, want door Duitsland rijden naar de bergen is voor mij omgeven met een zekere nostalgie. Toen ik klein was deden we dit elke zomer. Maar toch voelt het nu anders: het lijkt wel of er elke 50 km aan de weg wordt gewerkt. Waarschijnlijk het verschil tussen zelf rijden en vervoerd worden.
Vrijdag 19/6/2009
Na een nachtje in de Etap bij München (Liesbeth: geen succes, het bed was vergeven van de vlooien) gaan we rond 9:00 uur op pad. Het regent aan één stuk door als we Oostenrijk in rijden. Dan merk ik iets op dat gelukkig niet veranderd is: het gevoel als je de bergen in rijdt. Of het nu regent en de bergen in nevelen gehuld zijn of dat het mooi weer is maakt daarvoor niet uit. Het voelt als een soort thuiskomst. Onderweg rijden we parallel aan een rivier die bedekt wordt door een laag mist en soms steekt een ruïne van een kasteel omhoog; een toverachtig gezicht. Dan stijgen we naar de Brenner en voor je het weet zijn we Oostenrijk alweer uit. Aan de andere kant van de bergen trekt het, zoals te verwachten valt, open en stijgt het kwik naar zo’n 35 graden (gelukkig hebben we airco). Bolzano, Trento, Rovereto en dan houden de bergen ineens op. Als we Verona voorbij rijden heb ik weer een “feitjes-moment”; ik ben nog nooit zelf chaufferend per auto zover van huis geweest. We rijden door de Po-vlakte (zo vlak als Holland) tot we bij Bologna weer een heuvelrug zien opdoemen. Voorbij Firenze switcht Liesbeth van de route-atlas naar de routebeschrijving van het hotel. Dan zijn we bij de Castello van Montegufoni, onze bestemming voor de komende dagen: een sprookjesachtig kasteel bovenop een heuvel. In de rust van de namiddag gaan we op ontdekkingstocht uit. Ik heb iets met kastelen, maar deze is toch wel heel bijzonder. De zon schijnt, de Toscaanse wind waait luchtig door de olijfbomen en het kasteel ademt een sfeer van oudheid uit, een gevoel dat ik normaalgesproken alleen bij ruïnes krijg. Het lijkt of dit kasteel talloze geheimen kent en af en toe een tipje van de sluier oplicht door je een onverwachte plek te laten ontdekken: zou je er een maand zitten, dan zou het me niet verbazen als je elke dag weer iets nieuws zou ontdekken. De met schelpen, mozaïek, spiegeltjes, beelden en fresco’s versierde alkoof onder het terras of de trap van ingelegde gekleurde keien naar het zwembad: onbetaalbaar... Maar ook de zwaluw-nestjes met de uitgeputte zwaluw-ouders die aan de onophoudelijke kreten van de jonkies proberen te voldoen. En de grote doorzichtige gekko die in onze kamer woont en probeert de voegen van de muren weg te graven, wat hem best goed lukt eigenlijk…(Liesbeth: Steef dacht eerst dat het een levensechte schildering was totdat het beestje razendsnel over de muur wegrende en in een spleet onder het plafond verdween :-))
’s Avonds dineren we met het internationale gezelschap van de bruiloft. Goed eten, een goed gesprek en dat alles terwijl je er lekker de tijd voor kan nemen… wat wil een mens nog meer?
(Liesbeth: dat die muggen niet 80-tig bulten in m’n lijf prikten! Tip: nooit een kort jurkje dragen in Toscane…Of eerst Richard’s Okarito Lagoon-anti-mosquito-oil smeren)
Zaterdag 20/6/2009
Vandaag is de bruiloft van Alessandro en Isis, een vriendin van Liesbeth. Ondanks de voorspelde regen is het weer vandaag prima. De ceremonie (trouwerij, gevolgd door drievoudige doopplechtigheid) is in het kerkje van Montegufoni, klein maar wel heel mooi: in Rooms-Katholieke traditie met veel goud, fluweel en andere kostbare materialen (Liesbeth: wijn natuurlijk!). Overal liggen bloemen en op het plafond is een fresco geschilderd.
Alessandro wacht bij het altaar, Isis ziet er uit als een Amerikaanse filmster uit de jaren vijftig en ze wordt weggegeven door haar vader die in Amerikaans Indiaanse kleding is gehuld met vogelveren in zijn paardenstaart geknoopt. De ouders van Isis zijn vrije geesten, een bijzonder en sympathiek stel. Her en der drentelen luidruchtige peuters rond maar Guglielmo zit rustig op schoot bij oma. De dienst is afwisselend in het Engels (door een Nederlandse dominee) en Italiaans en uiteindelijk zegt iedereen “si/yes” en wordt er gezoend.
De receptie volgt, met een echte Italiaanse lunch: goed eten, geen haast, goede wijn en met prachtige opzwepende muziek van een Italiaanse zigeunerband. ’s Middags wordt er gedanst maar tegen die tijd zijn Liesbeth en ik te moe. Bovendien hebben wij ook iets te vieren: vandaag is onze 8e trouwdag (en natuurlijk de verjaardag van Sonja, mijn zus). We vieren het met z’n tweetjes bij het zwembad…
Da’s nou het verschil tussen ons; ik ben al twee weken bezig met pakken (volgens dito lijst) als Liesbeth de avond voordat we vertrekken wat spullen begint te verzamelen.
Ons vervoermiddel deze vakantie; de Citroën C5 van mijn ouders, die we mogen lenen omdat zij een maand gaan ´camperen´ in het noorden. Wij richten ons steven de andere kant uit en zijn van plan in twee dagen naar Toscane te rijden.
Ik kijk uit naar deze reis, want door Duitsland rijden naar de bergen is voor mij omgeven met een zekere nostalgie. Toen ik klein was deden we dit elke zomer. Maar toch voelt het nu anders: het lijkt wel of er elke 50 km aan de weg wordt gewerkt. Waarschijnlijk het verschil tussen zelf rijden en vervoerd worden.
Vrijdag 19/6/2009
Na een nachtje in de Etap bij München (Liesbeth: geen succes, het bed was vergeven van de vlooien) gaan we rond 9:00 uur op pad. Het regent aan één stuk door als we Oostenrijk in rijden. Dan merk ik iets op dat gelukkig niet veranderd is: het gevoel als je de bergen in rijdt. Of het nu regent en de bergen in nevelen gehuld zijn of dat het mooi weer is maakt daarvoor niet uit. Het voelt als een soort thuiskomst. Onderweg rijden we parallel aan een rivier die bedekt wordt door een laag mist en soms steekt een ruïne van een kasteel omhoog; een toverachtig gezicht. Dan stijgen we naar de Brenner en voor je het weet zijn we Oostenrijk alweer uit. Aan de andere kant van de bergen trekt het, zoals te verwachten valt, open en stijgt het kwik naar zo’n 35 graden (gelukkig hebben we airco). Bolzano, Trento, Rovereto en dan houden de bergen ineens op. Als we Verona voorbij rijden heb ik weer een “feitjes-moment”; ik ben nog nooit zelf chaufferend per auto zover van huis geweest. We rijden door de Po-vlakte (zo vlak als Holland) tot we bij Bologna weer een heuvelrug zien opdoemen. Voorbij Firenze switcht Liesbeth van de route-atlas naar de routebeschrijving van het hotel. Dan zijn we bij de Castello van Montegufoni, onze bestemming voor de komende dagen: een sprookjesachtig kasteel bovenop een heuvel. In de rust van de namiddag gaan we op ontdekkingstocht uit. Ik heb iets met kastelen, maar deze is toch wel heel bijzonder. De zon schijnt, de Toscaanse wind waait luchtig door de olijfbomen en het kasteel ademt een sfeer van oudheid uit, een gevoel dat ik normaalgesproken alleen bij ruïnes krijg. Het lijkt of dit kasteel talloze geheimen kent en af en toe een tipje van de sluier oplicht door je een onverwachte plek te laten ontdekken: zou je er een maand zitten, dan zou het me niet verbazen als je elke dag weer iets nieuws zou ontdekken. De met schelpen, mozaïek, spiegeltjes, beelden en fresco’s versierde alkoof onder het terras of de trap van ingelegde gekleurde keien naar het zwembad: onbetaalbaar... Maar ook de zwaluw-nestjes met de uitgeputte zwaluw-ouders die aan de onophoudelijke kreten van de jonkies proberen te voldoen. En de grote doorzichtige gekko die in onze kamer woont en probeert de voegen van de muren weg te graven, wat hem best goed lukt eigenlijk…(Liesbeth: Steef dacht eerst dat het een levensechte schildering was totdat het beestje razendsnel over de muur wegrende en in een spleet onder het plafond verdween :-))
’s Avonds dineren we met het internationale gezelschap van de bruiloft. Goed eten, een goed gesprek en dat alles terwijl je er lekker de tijd voor kan nemen… wat wil een mens nog meer?
(Liesbeth: dat die muggen niet 80-tig bulten in m’n lijf prikten! Tip: nooit een kort jurkje dragen in Toscane…Of eerst Richard’s Okarito Lagoon-anti-mosquito-oil smeren)
Zaterdag 20/6/2009
Vandaag is de bruiloft van Alessandro en Isis, een vriendin van Liesbeth. Ondanks de voorspelde regen is het weer vandaag prima. De ceremonie (trouwerij, gevolgd door drievoudige doopplechtigheid) is in het kerkje van Montegufoni, klein maar wel heel mooi: in Rooms-Katholieke traditie met veel goud, fluweel en andere kostbare materialen (Liesbeth: wijn natuurlijk!). Overal liggen bloemen en op het plafond is een fresco geschilderd.
Alessandro wacht bij het altaar, Isis ziet er uit als een Amerikaanse filmster uit de jaren vijftig en ze wordt weggegeven door haar vader die in Amerikaans Indiaanse kleding is gehuld met vogelveren in zijn paardenstaart geknoopt. De ouders van Isis zijn vrije geesten, een bijzonder en sympathiek stel. Her en der drentelen luidruchtige peuters rond maar Guglielmo zit rustig op schoot bij oma. De dienst is afwisselend in het Engels (door een Nederlandse dominee) en Italiaans en uiteindelijk zegt iedereen “si/yes” en wordt er gezoend.
De receptie volgt, met een echte Italiaanse lunch: goed eten, geen haast, goede wijn en met prachtige opzwepende muziek van een Italiaanse zigeunerband. ’s Middags wordt er gedanst maar tegen die tijd zijn Liesbeth en ik te moe. Bovendien hebben wij ook iets te vieren: vandaag is onze 8e trouwdag (en natuurlijk de verjaardag van Sonja, mijn zus). We vieren het met z’n tweetjes bij het zwembad…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
