Marooned in Christchurch

Woensdag 1/3/06

Met een camper duurt het altijd even voor je op stoom bent: inruimen, beetje schoonmaken, boodschappen doen, uitzoeken hoe alles werkt (waar zit de binnentafel?)... 's middags zijn we op bezoek geweest bij Stu, ons adresje voor 2e hands fietsen. Goeie deal voor een paar mooie fietsjes; we zijn voor betere fietsen dan de vorige keer uiteindelijk minder geld kwijt.
Muzikale complicatie: de camper blijkt een CD-speler te hebben i.p.v. een radio/cassettespeler. Nou ja, maar een radiozendertje voor op de I-pod gekocht et voila, ons favoriete radiostation - zonder reclame! - is in de lucht.
Het motorcamp voor de eerste nacht is behoorlijk druk. Het hoogseizoen is teneinde, iedereen vertrekt. We krijgen van verschillende mensen etenswaren toegeschoven. Altijd handig.

Donderdag 2/3/06

Vandaag is het bewolkt. Eerst even naar de stad. Berichtje plaatsen, t-shirts kopen en de toerist uithangen op het Cathedral square. Vervolgens zijn we naar Taylor's mistake gereden. Deze baai is de laatste inham voor Lyttelton Harbor, "hence the name". Even gestopt bij een mooi recht opstaande lavarots van zo'n 15 meter hoog, Shag rock. De normaalroute kan niet meer zijn dan een klein viertje, maar stikt van de duivennesten.
Verder gewandeld op Scarborough Head, tussen de "baches" (buitenhuisjes)
van de stadsbewoners door.
Net als voor alle woningen hier geldt: geen ballotage en geen schoonheidscomissies. Er staat van alles door elkaar, maar het meeste is toch wel redelijk "ramshackle". Sommige hutjes zijn alleen bij eb te bereiken. Ons paadje kronkelt boven spectaculaire "seacliffs" langs en zigzagt flink; een keer tellen we er zelfs 16 achter elkaar. Om duizelig van te worden :-) we komen over de kaap en krijgen uitzicht op Christchurch. Mooi, maar de eerste spetters beginnen te vallen. Snel dezelfde weg terug dan maar. Een uur later komen we langs een Cormorant (een soort aalscholver), die op de heenweg ook al z'n vleugels zat te drogen. Als we 's avonds op het motor camp staan, steekt er een harde wind op.

Vrijdag 3/3/06

Op naar Akaroa, waar we een nature cruise willen doen. Het waait flink, buiten de stad wakkert de wind aan tot stormachtig. Op de weg hebben we er weinig last van - lang leve stuurbekrachtiging. Als we bijna het Banks Peninsula (eigenlijk een uitgedoofde vulkaan) op rijden, komen we langs Birdlings flat, aan de rand van Lake Ellesmere; een groot vogelbroedgebied. We slaan af en rijden naar een klein dorpje aan de kust. De zee is wild en woest, een prachtig gezicht. We trekken alle regenkleding aan die we hebben, want af en toe komt er een buitje voorbij en jaagt de wind de regendruppels horizontaal voorbij. Hangend tegen de wind lopen we een stukje het grindstrand af en maken wat foto's van de kolkende branding.
Daarna rijden we door naar Akaroa. De najaarsstorm wakkert verder aan. Wolken en zon wisselen elkaar snel af, wat prachtige plaatjes oplevert. We rijden bovenlangs naar Akaroa. Op een bergpas wil ik uitstappen om, zo zal blijken, een behoorlijk dure foto te maken. De wind rukt het portier uit m'n hand en knalt keihard open. Oeps, dat klinkt niet goed. Nou ja, daar kijken we beneden wel naar. We rijden door.
Aangekomen in Akaroa blijkt de boot van de nature cruise niet te varen vanwege de storm. Inspectie van de camper wijst uit dat er schade is aan het frame rond de koplampen. Verder gaat de deur nog wel dicht, maar er is iets ontwricht. Ai, terug naar Christchurch dan maar. Nog net voordat-ie dicht gaat bereiken we - spookrijdend - de Toyotadealer. Ze plakken er wat duct tape (men's best friend) tegenaan maar verwijzen ons voor "permanent repairs" naar een "panel shop" iets verderop. Die gaat net dicht... en is maandag pas weer open. Shyte. Het ziet er naar uit dat we dit weekend aan Christchurch vast zitten. 's Avonds dan maar fish 'n chips. De weersverwachting volgens de campingbaas: "If the wind blows this hard, it won't rain". De hele avond regent het pijpestelen en het blijft stormen. Toch maar de krant dan...

Zaterdag 4/3/06

Storm, regen, storm, regen... M.a.w. kl*teweer. We bezoeken het visitors center in Christchurch. Het goede nieuws: de wind zwakt af, draait van ZW naar noordelijk en het weer zal verbeteren. We boeken morgen een plek op de Tranzalpine trein (we zijn hier toch!) en gaan naar het Canterbury museum. Toegang is gratis, wel word je uitgenodigd iets te doneren, wat we dan ook doen. Mooi systeem. 's Middags nemen we de Gondola (kabelbaan) omhoog naar de Port hills en lopen we een stuk van de "crater rim walkway". Het waait nog wel flink, maar er valt geen neerslag meer. We gaan van het pad af en "scramblen" naar een uitzichtpunt. We zijn laat terug.

Zondag 5/3/06

Zondagochtend zijn we klokslag 8 uur (jaja 's ochtends!) op het station. De parkeerplaats is flink vol maar toch vinden we een plek. De Tranzalpine is een trein die in 1 dag van Christchurch (oostkust) door de Canterbury plaines en de Zuidelijke Alpen naar Greymouth (westkust) rijdt en weer terug. Het is de bekendste treinattractie van het zuidereiland en dus druk bezocht. Als we instappen en op onze plek gaan zitten, blijken wij de gemiddelde leeftijd van de wagon redelijk omlaag te trekken... Liesbeth en ik vragen ons zelfs af of we de jongsten zijn, als we achter ons een baby horen huilen. Blijkbaar toch niet, dus.
Met perfect weer rijdt de trein uit Christchurch weg. De Canterbury plaines bestrijken een groot, vlak gebied, dat van de bergen geleidelijk afloopt naar zee. Er is veel landbouw en er wonen veel in de jaren '50 geemigreerde Nederlanders. In de verte zijn de Zuidelijke alpen zichtbaar; eerst vaag, maar steeds scherper. Na een paar korte stops in "backwater towns" stijgt het spoor door de Waimakariri ("koud water") river gorge, met spectaculaire uitzichten. Aanleg van dit stuk spoor heeft zo'n 20 jaar geduurd. We gaan naar het viewing deck en schieten wat mooie plaatjes van het ruige gebergte. Dan zijn we op Arthur's pass, het hoogste punt van deze reis. Door een lange tunnel dalen we af naar de westkant van de bergen, die veel groener is vanwege de grote hoeveelheid regen (7.5 meter!) die hier valt.
Bij Moana hoppen wij van de trein. Die rijdt door tot Greymouth, maar daar zijn we al geweest en komen we nog. Wij willen een beetje wandelen bij Lake Brunner. Charlie, onze steward, zegt er niets van, maar denkt klaarblijkelijk iets in de trant van; "wat heeft iemand hier in godsnaam te zoeken...". Wij weten wel beter. Moana is inderdaad een "backwater town", maar dit is nu juist het NZ wat wij zoeken; behalve wat locals is er geen kip te bekennen. Samen met een Canadees echtpaar stappen we uit. We hebben drie uur totdat de trein weer terug komt. Na een moccachino in het plaatselijke cafe doen Liesbeth en ik een wandeling langs de kreekachtige Arnold River, door 't karakteristieke Nieuw-Zeelandse regenwoud. Het bos is sprookjesachtig, elke vierkante centimeter krioelt van het leven.
Als we weer op de trein stappen, hebben we achterin min of meer onze eigen prive-wagon, er zit bijna niemand. Met prachtig strijklicht van de namiddag verlaten we de bergen en rijden we via de Canty plaines weer terug naar Christchurch.

Maandag 6/3/06

"First thing in the morning" rijden we de Camper naar de garage. De deur kan snel gefixt worden, maar het te vervangen onderdeel moet besteld worden. Dat duurt twee tot drie weken. Daar gaan we natuurlijk niet op wachten. De trouwe duct tape houdt het nog wel even. Dus... vanmiddag is het dan eindelijk zover: dan laten we Christchurch achter ons en gaan we naar het Craigieburn forest park; een verlaat begin van ons "rondje".
Dit dure weekje zag ons "marooned in Christchurch", maar gelukkig hebben we ons prima vermaakt. We hebben de 4 seizoenen in miniatuur voorbij zien komen; van heet en zonnig via storm naar hagel en natte sneeuw en weer terug.