Bye bye Christchurch: over the mountains...

Maandag 6/3

Als we 's middags de camper halen, blijkt dat de mannen en vrouwen bij Klime and Shepherd (de garage) zich flink uitgesloofd hebben. Van de schade is niets meer te zien: het is ze gelukt het te repareren zonder dat er vervangende onderdelen (besteltijd 3 weken, kosten NZD muchos) nodig waren. Of dat zonder inzet van Liesbeths charmes ook was gelukt, valt te bezien... Hoe dan ook, we zijn er erg blij mee en de garage krijgt dan ook een ladinkje Haagse hopjes kado. Of ze dat nou lekker gaan vinden of niet... in ieder geval maar snel vertrokken.
Na een bezoekje aan de supermarkt en het tankstation kunnen we dan eindelijk vertrekken.
In de namiddagzon rijden we over de Canterbury plains naar de bergen. We stoppen in het gehucht Springfield (+/- 50 zielen) voor een kopje koffie in de lokale winkel annex cafe/restaurant. Als we verder rijden, trekt de wind aan tot stormachtig. Als we bijna boven zijn (op Porter's pass) zien we hoe de stofwolken met angstaanjagende snelheid door de pas worden gejaagd. We zetten ons schrap als we erover heen rijden - de camper wordt heen en weer gegooid, we worden beschoten door grind wat over de weg wordt geblazen, maar het gaat goed. Met klamme handjes aan het stuur dalen we af in het Castle hill basin.
Wat een verschil met het voorjaar. De vlakte is behoorlijk droog en ligt goudgeel onder de nazomerzon. De wind jaagt de wolken met grote snelheid voorbij; een fascinerend spel van licht en schaduw is het resultaat.
Het is al aan het einde van de middag als we bij het bouldermekka van het zuidelijk halfrond aankomen. Ter info, voor de leken onder u: "boulderen" is een discipline van het klimmen, waarbij geen touw wordt gebruikt; lukt het niet, dan spring je eruit; "boulders" zijn meestal niet zo hoog. Op oneven ondergrond bescherm je je enkels bij zo'n sprong met een "crashpad", een soort draagbare mat. De nadruk ligt bij het boulderen op het vloeiend uitvoeren van een serie bewegingen om een "boulder" te voltooien. Iets anders dan zo efficient mogelijk boven komen, dus.
We besluiten het vandaag te laten bij een korte verkenning. Als wij het gebied in lopen, vertrekken net de laatste boulderaars; we hebben Castle hill voor ons zelf. Lies gaat rechtsaf richting de hoge, kalkstenen rotsmassieven om wat foto's te schieten. Ik loop door een met gras begroeide geul omhoog naar het plateau daarachter. Hier zit volgens mijn "comprehensive guide to climbing on the south island" (zeg maar klimbijbel van het zuidereiland) een beschreven bouldercircuit (een serie van boulders die dicht bij elkaar liggen). De rotsen vormen een waar labyrinth, maar na wat speurwerk heb ik het begin te pakken. Lies jaagt wat konijnen rond voor ze moe en hongerig weer terug komt. Niet gelukt een konijn te vangen, dus dat wordt weer een blik tonijn opentrekken.
Terug bij de camper besluiten we vannacht te overnachten op de Craigieburn picnic ground. Als we erheen rijden, spotten we op een berggraat boven ons een wervelstorm. Daarboven waait het nog harder dan hier.
De Craigieburn picnic ground is een "standard campground" van de DoC ("Department of Conservation"). Overnachten is gratis (meestal), er is water (uit de beek) en een WC (een plank met een gat erin). Als wij aankomen, blijkt dat we flink wat gezelschap hebben. 's avonds eten we de uit Christchurch meegenomen sushi. O ja, dat hadden we ook nog...

Dinsdag 7/3

Als we wakker worden, regent het pijpestelen. Uitslapen dus maar. Rond 9:00 uur hebben we het echter wel zo'n beetje gezien en wordt het tijd iets te gaan doen. We rijden terug richting Castle hill en stoppen bij het Cave stream scenic reserve. Dit moet volgens onze informatie een niet al te moeilijke grotexcursie zijn. Een riviertje, dat voorheen door een dalletje stroomde, heeft zich een alternatieve weg gebaand door een poreuze laag kalksteen. Zij duikt zo'n 300 meter onder in een ondergronds gangenstelsel, om daarna weer te voorschijn te komen. Er valt nog wel wat neerslag, maar beduidend minder dan vanochtend.
Volgens het informatiebord is het gemakkelijker en veiliger om bij de "downstream exit" naar binnen te gaan. Bij deze ingang staat nog een informatiebord: "to enter this cave, you must be prepared to immerse yourself waistdeep in water". Pardon? De badkleding hebben we niet mee, en de watertemperatuur maakt het niet echt aanlokkelijk... we lopen de grot een klein stukje in, maar al voor de eerste bocht ligt een poel. Er boven langs klimmen ziet er niet doenbaar uit. Nou ja, dan maar via de andere kant proberen. Tot aan de andere kant van deze poel en dan weer terug.
Maar bij de "upstream inlet" zien we waarom aangeraden wordt de "downstream exit" als ingang te gebruiken. Het riviertje stroomt gorgelend een donker gat in. Is dit de route? Het lijkt er wel op; een stukje verder glimmen ijzeren traptreetjes in het laatste beetje licht. Op je buik over een nat rotsricheltje boven een zwarte afgrond, en dat zonder touw; laat maar. Buiten is het weer inmiddels zo verbeterd dat we besluiten om maar eens in actie te komen bij Castle hill. Zo gezegd zo gedaan, we rijden erheen.
Aangekomen bij het bouldercircuit trekken we de schoentjes aan. Er zit hier van alles dus ik kijk rond en kies maar wat uit. Vlakbij zit een mooi wandje waar je je met een paar kommetjes omhoog kunt werken. Het is best wel hoog en ik ben blij met m'n crashpad als ik de laatste wrijvingsstapjes maak. Maar dan naar beneden... nou ja, dan maar springen op de crashpad. We besluiten wat rustiger aan te doen en zoeken het begin van het circuit op.
Het boulderen hier is een klein beetje anders dan bij Spittle hill, ongeveer 300 meter verderop. Daar waren we in 2004. De bodem is hier een stuk vlakker dan daar,
wat afspringen veiliger maakt. Daar staat tegenover dat dit gebiedje een stuk populairder is & de boulders zijn een beetje afgespekt.
Men kent hier aan boulders moeilijkheidsgraden toe volgens het "vermin"-systeem. VE(asy) en VM(edium) zijn het makkelijkst, gevolgd door V0, V1, V2, enzovoorts. De ene boulder is de andere niet en het hangt er maar net vanaf of de bewegingen je liggen. Het helpt natuurlijk ook als je vooraf bekijkt wat je moet doen om de boulder te klimmen. Daarom kan de ene boulder in een handomdraai gedaan zijn en kan de andere een hele puzzel zijn, terwijl ze dezelfde moeilijkheidsgraad hebben.
Na behoorlijk wat geboulder - met wisselend succes - keren we terug naar Craigieburn. We wandelen langs de onverharde weg van de picnic ground naar het environmental center. We willen eigenlijk naar de hoger gelegen meertjes, maar besluiten terug te keren; het weer is twijfelachtig en we hebben geen regenkleding mee. Al met al toch een leuk avondwandelingetje.

Woensdag 8/3

De dag begint mooi, dus rijden we meteen naar Castle hill om verder te boulderen. We pikken het circuit op waar we gisteren gestopt zijn. Voor de kenners onder u: Castle hill, Flock hill en Spittle hill lijken wel een beetje op Fontainebleau, maar de rotsen zijn zo mogelijk nog ronder. Het "hersenpatroon" dat je daar nog weleens tegenkomt bovenop de blokken, heb je hier niet. De bovenkant van rotsblokken zijn zo glad als een kaal hoofd. Wel een pokdalig kaal hoofd, maar toch.
Een ander verschil is dat je hier bijna geen makkelijke boulders hebt die langer zijn dan 2 meter, omdat de rotsen vrij weinig profiel hebben (graatjes, happen uit de rots, etc.). Makkelijke boulders zijn 2 tot maximaal 4 bewegingen lang.
Boven een bergrug een stukje naar het zuiden hangt een vette regenbui die naar het westen wordt geblazen. Maar lager blaast de wind onze kant op; vette regendruppels plenzen neer terwijl het zonnetje lekker doorstraalt. Een aantal mede-boulderaars vinden een veilig heenkomen in een grot zo'n 3 meter boven de grond, maar wij besluiten "high tea" te doen in onze camper. Maar ook daarna blijft de regen dreigen. Dus besluiten we het voor gezien te houden.
We gaan op weg naar Arthur's pass, maar daarvoor willen we nog wat wandelen nl. naar de Bealy spur hut. De Bealy spur is een soort rug van Mt. Bealy, een van de bergen hier. We parkeren de camper in een gehucht dat (jawel) ook Bealy heet. Rond de hoofdkam van de zuidelijke alpen (daar zitten we nu tegenaan) hangen dikke, donkere wolken, en het regent af en toe. Maar dat gaat ons niet stoppen. Alle regenkleding gaat aan en we gaan op pad. Aanvankelijk door een berkenbos, later tussen de Manuka's (een plaatselijke soort hoog groeiend struikgewas) door. Het gaat geleidelijk omhoog. Pas als links naast ons de begroeiing opeens onderbroken wordt, zien we dat we vlak naast een diepe, gapende kloof lopen. In de verte beneden stroomt Bruce stream. Hogerop wordt het struikgewas lager en verdwijnt zelfs. We hebben prachtig uitzicht op de Waimakariri-rivier.
Gezien het tijdstip (het is laat op de middag) besluiten we net boven de brushline om te keren. Beneden ons, diep in het dal, zien we de Tranzalpine rijden.
De afdaling verloopt probleemloos en we rijden door naar Arthur's pass village. De neerslag is hoger gevallen als sneeuw. De bergen zijn bepoedersuikerd, het ziet er toverachtig uit. We nemen een kamer in het Alpine motel om een beetje op te laden: afwasje doen, water bij tanken, electrics bijladen etc. 's avonds gaan we uit eten bij de "Wobbly Kea". Het is er nogal lawaaiig maar toch wel gezellig druk.
Bovendien zijn de porties - zoals beloofd door de motelbaas - inderdaad "satisfactory" groot.

Donderdag 9/3

Na een onrustige nacht (er komen hier om de haverklap kolentreinen voorbij) ga ik eerst een rondje hardlopen in het dorp. Na het ontbijt brengen we de boel op orde en vertrekken we. Als we op de pas komen is het mooi weer. We fotograferen een witte Mt. Rolleston en rondvliegende Kea's.
Daarna lopen we de Otira valley track, een pad dat door een dal een stuk in de richting van Mt. Bealy gaat. Jawel, dezelfde berg; maar nu van de andere kant. Het pad begint al boven de brushline en geeft daarom prachtig uitzicht op de bergen om ons heen. Tot onze verbazing zijn we de enigen op het pad. We volgen het tot aan een brug aan het einde van het dal. Nou ja, brug... een boomstam met plank, die met dikke ijjzeren haken aan een rotsblok vast zit. Zo te zien is het ook niet de eerste brug. Voorbij dit punt gaat het pad door "rockfall areas" en we hebben geen helmen mee. Dus drinken we koffie (thermoskan meegenomen) en gaan we terug. Beneden pakken we nog een stukje van de Dobson's nature walk, maar deze blijft in de buurt van de weg en de hoogspanninsleidingen; niet echt mooi.
Hierna pakken we de camper en dalen af naar de westkust. Eindbestemming: Greymouth. Ondanks de natte reputatie van deze kant van het land schijnt de zon. Bij Kumura stoppen we voor fish 'n chips. Met z'n tweetjes inclusief een fles cola zo'n 4 euro... schandalig goedkoop.
In Greymouth zetten we de foto's op onze fotodisk, doen we boodschappen en gaan we naar het top 10 holiday park, aan het strand.
We genieten van een zonsondergang in zee; nou ja, we zien de zon niet in het water zakken, maar het levert toch mooie plaatjes op. Morgen gaan we misschien raften!