... and back to the east coast

Vrijdag 10/3

Als we 's ochtends aan de poort van het holiday park staan, heeft de "raft dude" slecht nieuws. Er komt - sneller dan verwacht - slecht weer opzetten vanuit het zuiden. Het gaat niet door. Het is tenslotte de westkust, 7,5 meter regen per jaar... We gaan verder, op weg richting Lewis pass. Vanaf Greymouth naar Reefton; dwars door Gold rush country. Alle namaak shantytowns etc. laten we links liggen. Daarvoor zijn wij niet gekomen.
In Reefton stoppen we voor koffie en een bezoek aan het "Lewis pass visitor's center". Wat folders over "walks" rijker rijden we door om tegen het middaguur aan te komen bij de "Marble hill picnic ground".
Hier loopt een wandelroute naar lake Daniells, die gaan we doen. Volgens ons boekje ("202 great daywalks" van Mark Pickering) is het 4 uur naar de onbemande hut en weer terug, maar volgens de DoC-folder 6 uur. Nou ja, we zien wel. Om 13 uur vertrekken we, het regent een klein beetje.
Het eerste stuk lopen we langs Alfred river, het ijskoude water heeft een fascinerende kleur blauw. Een grote, oude grijze wilg ontbreekt, maar voor de rest heeft deze rivier veel weg van hoe ik me de Wilgewinde voorstel; een breed stroomgebied met veel riet, in een groot bos. Dan duikt het pad het weelderige bos in en gaat omhoog. Het bos is zo dicht, dat doorkijkjes zeldzaam zijn. Dit is een echt bos: geen fabriekshout en geen aanplant. Het pad wordt vrij gehouden, als er daarbuiten iets omvalt mag het gewoon lekker blijven liggen. Alles wat staat of ligt, rotsblokken of boomstronken, zit onder een dikke laag mos, dat in alle kleuren groen voorhanden is.
Onderweg worden we belaagd door bedelende vogeltjes (fantails), die er lustig op los zingen. Als je het toelaat, klimmen ze in je tas. Niet alleen om iets op te halen, ook om iets achter te laten natuurlijk...Wat dat betekent mogen jullie zelf uitvogelen. Uiteindelijk bereiken we drie uur na vertrek de hut en het meer. Eindelijk vrij uitzicht. We genieten van de rust, onderweg zijn we niemand tegengekomen en bij de hut is ook niemand. We schrijven ons in in het gastenboek. Tegen vijven (eigenlijk veel te laat) beginnen we met de terugweg. We lopen flink door, hoewel m'n onderbeen bijna verzwolgen wordt door een goed gecamoufleerde modderpoel. Maar we maken geen foto's meer en bijna 2 uur later zijn we terug bij de camper; het begint net te schemeren. Onderweg komen we nog wat "kiwi youths" tegen die het weekend in de hut gaan doorbrengen, hun idee van een weekendje uit. Wij blijven staan op Marble hill , onze 3e nacht op een DoC campground. In het bos horen we telkens vreemde, harde geluiden. Brulkikkers in Nieuw Zeeland? Of toch kiwi's?

Zaterdag 11/3

Als we wakker worden en de camper uit stappen, komen we in elk geval geen "Moa droppings" tegen. Jammer; alweer geen bewijs dat deze grote loopvogels toch niet uitgestorven zijn! Een Ier, die jaren terug in Bealy het lokale hotel opkocht, claimde dat hij een Moa gezien had. De aandacht van deze PR-stunt ebde snel weer weg, maar bracht ondertussen wel wat geld in het laatje...
Na een ontbijtje met een mooie zonsopgang ontdekken we dat dit een relatief luxe campground is: er is water, een barbeque, informatie en wel 4 WC's. Jaja, zelfs in "plank met gat erin" WC's zijn luxe-gradaties aan te brengen.
We rijden een paar kilometer verder en komen langs Maruia hot springs. Het is zaterdag, maar nog vroeg; dus nog rustig. We gaan een beetje liggen weken in het vulkanisch opgewarmde water.
Lekker warm, maar het water stinkt naar rotte eieren (van de zwavel)... een half uurtje is lang genoeg. Tijd voor koffie. Daarna rijden we omhoog naar Lewis pass.
Lewis pass is typisch zo'n gebied dat een beetje buiten de toeristische routes ligt. Ben je hier in de buurt op weg van oost naar west (of vice versa), dan is Arthur's pass de geeigende route.
Op de wandelingen die we hier doen is het dan ook lekker rustig. Eerst lopen we naar een uitzichtspunt boven de pas, wat mooi uitzicht oplevert op de dicht begroeide westkant van de bergen en Mt. Gloriana (een lokale klimberg).
Daarna dalen we af in de "cannibal gorge". De naam van deze kloof is letterlijk bedoeld. In de tijd van de Maori's, die redelijk oorlogszuchtig waren, bevochten stammen elkaar regelmatig en om allerlei redenen. Het was maar al te gebruikelijk dat de verliezers opgegeten werden door de overwinnaars. Dit gold als een ultieme belediging.
Het is moeilijk voor te stellen dat op zo'n vredige plek als dit zich zulke taferelen hebben afgespeeld: een hangbrug overspant de beboste weerszijden van dit zonovergoten rivierdal.
We besluiten door te rijden naar de oostkust: onze eindbestemming zal Kaikoura zijn, "whale watching capital of NZ". Een paar kilometer na Lewis pass verandert het landschap dramatisch. Uitgestrekt berggebied, bruin, geel, woest en droog; we zijn weer aan de oostkant van de hoofdkam. Ook de harde wind is weer terug. De weg naar Kaikoura is volgens de wegenkaart een rode weg m.a.w. een "main route". Toch zigzagt-ie om duizelig van te worden. Zelfs op "State highway 1", de hoofdroute van noord naar zuid aan de oostkust, zitten bochten waar de adviessnelheid 15 kilometer per uur is... En je mag er 100.
Zonder uit de bocht te vliegen bereiken we 's avonds Kaikoura.

Zondag 12/3

We willen vandaag eigenlijk een wandeling doen naar Spyglass point, maar het regent. Bovendien weten we niet hoe laat het eb en vloed zal zijn, en deze wandeling kan alleen met eb. Omdat we sinds Christchurch alleen maar aan het rennen zijn geweest, besluiten we er een (semi-)rustdag van te maken. We ontbijten bij de Subway (broodjeszaak) en krijgen een compliment van het personeel over ons goede Engels. De cassiere vraagt "if we collect stamps"; waarop mijn antwoord is ik niet, maar m'n vader wel. De cassiere staart me niet begrijpend aan. Gelukkig begrijpt Liesbeth waar het over gaat en ze neemt de "stamps" in ontvangst; kortingszegeltjes voor een spaaarkaart. Tot zover het goede Engels.
Omdat we wel zin hebben om te vliegen, rijden we naar het vliegveld: een verharde strip met een paar eenmotorige kisten, een houten gebouw en een soort barak annex loods. Wij gaan voor de barak: de plaatselijke vliegclub, die we natuurlijk willen sponsoren. Het weer is er nu nog niet goed genoeg voor, maar vanmiddag kunnen we terugkomen voor een "whale watching flight". Walvissen kijken, dus, is hier nogal populair, omdat er hier veel walvissen zitten (vooral potvissen). Een warme zeestroming, die grote hoeveelheden plankton aanvoert vanuit het warme noorden, botst hier met een koude, zuidelijke stroming, waar waar walvissen in zwemmen.
's middags stijgen we op met een eenmotorig vliegtuigje, dat plaats biedt aan een piloot en 3 passagiers; ik, Liesbeth en een andere nederlandse dame. We moeten allemaal goed kijken; er zitten hier genoeg walvissen, maar ze komen niet op commando. Er is geen garantie dat we ze te zien krijgen. De piloot cirkelt op zo'n 1000 voet. Al kijkend vraag ik me af: hoe ziet zo'n beest er van bovenaf uit? En hoe groot zijn ze eigenlijk? Ik kijk m'n ogen uit, maar ik zie alleen golven golven en nog eens golven.
We vliegen rond en rond. Ik begin me net zorgen te maken dat we terug moeten, als het verlossende woord komt - over de radio, van een andere piloot. We vliegen naar de plek en gaan cirkelen. En ja hoor, vlak onder de oppervlakte, af en toe boven komend, zwemt een walvis. Nee, twee! Aan de golven is te zien dat het grote vissen zijn, maar toen ik zocht, had ik iets groter in gedachten.
De piloot maakt een serie steile bochtjes (het lijkt alsof we in een achtbaan zitten) en we schieten snel foto's. Het lijkt erop alsof de potvis lekker z'n gangetje gaat. Af en toe spuit er een fontein zeewater omhoog. Dan, opeens duikt-ie, blijkbaar naar grote diepte. Het is voorbij. We zijn een betoverende ervaring rijker.
Na de vlucht zetten we onze medepassagier af in het dorp en zoeken we een internetcafe op om een update te plaatsen en foto's op de geheugenkaart te zetten.
Dan eten we "fish n chips", reserveren we voor een half uurtje de spa en maken ons gereed voor morgen. De wandeling die we eigenlijk vandaag zouden doen, gaan we morgen alsnog doen: de weersverwachting is goed en we weten wanneer het eb is.