Taking our time at the top

Maandag 13/3

Omdat we vandaag naar Spyglass point en de Haumari bluffs willen lopen, moeten we vroeg op stap. De wandeling kan alleen bij laagtij, en dat is het om 11:27 uur vandaag. Spyglass point ligt aan zee, zo'n 10 km vanaf het laatste dorpje. Er is een grote, natuurlijke kalkstenen boog te bezichtigen.
We rijden de camper naar het gehucht Oaro, waar state highway 1 de kust verlaat en de bergen in stijgt.
De spoorlijn richting Christchurch loopt nog een stuk langs het water. Het is eerste stuk van onze tocht gaat over een weggetje over/naast het spoor - op de fiets. Het weggetje en de spoorlijn delen een smalle strook land tussen de zee en de rotsen. We komen de Tranz scenic (van Christchurch naar Kaikoura) tegemoet en zwaaien naar de machinist en passagiers.
Net voor het einde van het karrespoor slaat de pech toe; m'n fietsketting breekt. Dat wordt terug lopen, straks. Gelukkig zitten we nog boven de hoogwaterlijn.
We lopen het weggetje uit, doen de fietsen op slot en gaan het strand op. De wandeling wordt van hier af een "boulderhop" genoemd en dat klopt wel.
Door het overstappen van steen op steen kijk ik telkens maximaal 2 stappen vooruit.
Ik schrik me dan ook een ongeluk als ik opeens bijna op zeehond sta! Snel neem ik wat afstand, je weet maar nooit. Ik ben duidelijk meer geschrokken dan de zeehond, want die kijkt ons aan met een blik in de trant van "mag ik nu verder slapen?".
Deze zeehonden, "grey fur seals", zijn uitstekend gecamoufleerd. Als ik verder ga, besluit ik goed om me heen te kijken. Het strand wordt het Strand van de Afleidingsmanoeuvres. Er liggen hier hopen Paua's en allerlei ronde keien a la Moeraki aan het strand (deze keien zijn bijna volmaakt rond en heel lang geleden ontstaan op de zeebodem als een afzetting rond een stukje schelp of koraal - nu zitten ze in de grond, ze komen te voorschijn waar de zee het land afkalft). Zelfs souvenir-formaat... jammer genoeg is het verboden om ze uit te voeren. Nou ja, aan de andere kant, maar goed ook. Er blijken ook nog heel veel stenen met fossielen te liggen, die mogen we denk ik wel uitvoeren...
Als we dan na al het rondkijken en verzamelen weer op gang komen, is het maar voor even. Deze keer is het de beurt aan Lies om te schrikken van een zeehond; een mannetje dat begint te briesen en spugen als we in de buurt komen.
Als we proberen op afstand te passeren blijkt er net verderop nog eentje te liggen! Het strand is eigenlijk te smal (zelfs nu), en ik heb het vermoeden dat als er hier twee liggen, er best eens een hele groep zou kunnen zijn. En dat blijkt zo te zijn als er ineens brullend een groot mannetje begint rond te hoppen - duidelijk de leider van de groep - en er her en der beweging tussen de boulders ontstaat.
Ook gezien de tijd besluiten we terug te keren. Helaas, maar deze wandeling blijft staan voor een volgende keer.
Voor we terug gaan drinken we de meegebrachte koffie op. In de verte zien we gespetter en gespartel in het water, waar met hoge snelheid een rondvaartboot op af gaat; waarschijnlijk dolfijnen.
Dan "boulderhoppen" we terug naar de fietsen. Liesbeth fotografeert op het strand nog een sprinkhaan, zo groot dat je zou denken dat-ie uit afrika is gevlucht... Uiteindelijk komen we weer bij de camper.
Op naar Kaikoura, om mijn fietsketting te laten repareren. Om 16:00 uur zijn we wel helemaal 10 dollar verder en is het probleem opgelost... we taaien af richting Blenheim.
Een stukje voor de stad slaan we van de weg af bij lake Grassmere, een brak meer, waar zout gewonnen wordt. Aan het eind, zo'n 10 km van de hoofdweg, ligt Marfells beach, weer een DoC campground. Voor NZD 12,- staan we hier met de camper op een paradijselijk plekje, met uitzicht op het noordereiland in de verte.

Dinsdag 14/3

We hebben 's avonds geen lichtjes gezien aan de overkant. Het is waarschijnlijk toch verder dan we dachten, anderzijds, de volle maan hielp ook niet echt.
We stoppen even bij Blenheim, doen wat boodschappen, ontbijten bij de Subway en versturen een kaartje.
We besluiten door te rijden richting Nelson en een beetje te gaan mountainbiken bij het begin van de Nydia track, een wandeling van 2 dagen (22 km) in de Marlborough sounds. We willen naar het Kaiuma saddle fietsen en weer terug.
Tussen de middag zijn we dan eindelijk op het carpark aan het einde van de weg. Om daar te komen hebben we, zo lijkt het, uren gereden over een onverhard, bochtig weggetje boven de kust langs. Telkens bleek het weer een baai verder te zijn...
Dan fietsen we, maar we komen maar een klein stukje voordat het pad te steil wordt voor onze "mountainbike-skills".
We laten de fietsen achter. Ik denk dat het ongeveer een uur lopen zal zijn naar het Saddle: van zeeniveau naar 380 meter en hemelsbreed niet zover.
Als we stijgen blijkt dat mountainbiken op de track welliswaar toegestaan is, maar dat het pad er niet voor gemaakt is. Na een half uurtje stijgen hebben we opeens uitzicht. Het Saddle lijkt nu dichtbij; een smalle doorgang tussen twee beboste heuvels.
Maar dan beginnen we opeens te dalen en niet zuinig ook... Ik vraag me af of we niet net over het Saddle heen zijn gekomen, maar dat zou te snel zijn. Het lijkt alsof we weer helemaal beneden zijn als we opnieuw beginnen te stijgen. Het bos om ons heen - en soms het pad - is behoorlijk omgeploegd. We vragen ons af wat er hier gebeurd is. Lies zegt: "die boer hier denkt zeker dat er truffels groeien".
Het pad gaat omhoog, maar aanvankelijk juist van het Saddle weg in plaats van er naar toe. Een zigzag en we gaan er weer op af, maar dan draaien we het ene na het andere verborgen dal in. Een uurtje? Eerder drie. Dat krijg je als je je niet voorbereid.
Het bos hier lijkt wat meer op een "typisch" oerwoud (dat wij kennen van National Geographic, zeg maar) dan de begroeiing aan de westkust. We bijten door en bereiken om vier uur dan eindelijk het zadel. Laat het punt van terugkeer bereiken (halverwege) begint een slechte trend te worden. Op het Saddle schrikken we een paar wilde geiten op en zien we wat het pad zo beschadigd heeft: geen aardbevingen of aardverschuivingen, maar varkens... we zien 1 "piglet" en houden onze ogen dus open voor de eventuele moeder, maar die komen we gelukkig niet tegen.
Even een foto naar de andere kant, tussen de bomen door, en dan gaan we terug.
Op twee dames na, die aan hun rugzakken te zien de hele "walk" gaan doen, komen we niemand tegen. Ik loop dan inmiddels zo'n 4 uur op m'n teva's. Stevige slippers met profiel, maar bergschoenen waren beter geweest; ik heb geen steun aan m'n enkels. Bovendien liggen er overal takjes en steentjes, niet echt bevorderlijk... vooral het laatste stuk vergt concentratie en voeten goed optillen om behouden beneden te komen. Eindelijk komen we weer bij de fietsen. Bergaf fietsen gaat beter dan bergop...
Op de carpark eten we nog een paar koekjes voor we weer op pad gaan. Deze keer heb ik de kilometerteller gezet. Het blijkt 20 km te duren voor we weer op asfalt komen. Onderweg reden we nog bijna over een drietal jonge poesjes heen: ze waren lekker aan het eten van een vers platgereden possum, en wilden eigenlijk niet van hun maaltijd weggaan...
's Avonds staan we op de DoC campground bij Pelorus bridge. Dit is een officiele en beheerde campground. Dus met douches, power en alles; maar wel met DoC-karakter, midden in het bos en niet bij een dorp ofzo. We hebben geen honger vanwege de "foot long" Subway-sandwiches van tussen de middag. Er wordt dan ook niet gekookt. Voorlopig hebben we wel even genoeg van de Subway. Als het donker is doen we nog een "circle walk" op aanraden van de campingbaas. Een smal slingerend paadje door een donker bos, ergens dribbelt water, we moeten een beetje bukken, maar dan zien we ze, hangend onder de bladeren: tientallen gloeiwormpjes. Een sprookjesachtig gezicht.

Woensdag 15/3

Op naar Nelson! We gaan een dagje rustig aan doen. Bij het visitor's center orienteren we ons op een helikoptervlucht naar Mount Olympus. Op deze top is een scene van "The Fellowship of the Ring" ("The Lord of the Rings") gefilmd, nl. wanneer het reisgezelschap, vertrokken uit Rivendel, ontdekt wordt door de Crebain van Dunland.
Het blijkt erg duur te zijn,(>1000 NZD voor 30 minuten...) dus bekijken we wat alternatieven. We besluiten een dagje te gaan zeekayakken en zeilen bij Abel Tasman national park, en daarna te gaan "trampen" in Kahurangi national park: het Tableland circuit (2 dagen).
We zetten foto's over, publiceren wat, doen boodschappen en dan is de dag alweer bijna om. We eten fish 'n chips en staan op een holiday park in Motueka. Morgen vroeg gaan we kayakken en zeilen, maar tot en met donker zijn we bezig met het inpakken van de rugzakken voor overmorgen... al met al toch niet zo'n rustig dagje!

Donderdag 16/3

7:50 uur "sharp" melden we ons bij Kiwi Kayaks in Riwaka. Het plan: eerst een paar uur kayakken, van Marahau naar Te pukatea bay. Dan een half uurtje lopen naar de volgende baai, Anchorage. Dan met een catamaran zeilen naar een eilandje met zeehonden, en weer terug.
Onze gids vandaag is Cliff. Cliff is een echte local, wat een figuur. Nog nooit van schoenen gehoord ("why?"), haar als een "rockstar" en hij loopt ongeveer als Ozzy (Osbourne). Dat terwijl-ie niet ouder dan 30 kan zijn. Easy on the booze, mate.
Met Cliff stappen we in de bus om naar Marahau te rijden. Cliff - aan het stuur - wijst ons onderweg op de hop-plantages naast de weg, waar nu geoogst wordt; "for the beer, very important!"
Ook qua weggedrag toont Cliff zich een echte kiwi. Met een ouwe, krakkemikkige autobus scheuren we over een bochtig bergweggetje; we begrijpen waarom de bus ook voor de passagiers gordels heeft... na wat verwarring over wie er nou waar uit moet stappen (natuurlijk gaat niet iedereen op de bus hetzelfde doen vandaag) zijn we blij heelhuids uit te stappen.
Dat belooft wat voor op het water, zou je denken, maar dat blijkt gelukkig alles mee te vallen. De instructie over hoe je met een kayak omgaat is duidelijk en stap voor stap. We krijgen spatzeilen tegen de golven, alsmede reddingsvesten. De 2-persoons kayaks zijn zelfs uitgerust met een roer, dat met de voeten bediend wordt. Luxe, maar ook wel nodig als je parallel aan het strand gaat varen.
Cliff heeft dat alles natuurlijk niet nodig. Hij vaart met een eenpersoonskayak zonder roer, en met een "halve" peddel (een in plaats van twee bladen). Hij weet zich er prima mee te redden.
Al snel zijn we (vier 2-persoonskayaks met ons, 2 britten, 2 denen en 2 oostenrijkers; "Euro Kayaks" is vandaag toepasselijker) onderweg langs het zuidoostelijke deel van het Abel Tasman national park.
Lage heuvels met dicht bos lopen tot in zee door. Aan de rand van het water staan rare rotsformaties van kalksteen. Op een zeker moment komen we langs een formatie waar een smalle doorgang doorheen voert: een soort natuurlijke boog. We varen er doorheen, wat enige stuurmanskunst vergt.
In "watering cove" (de bemanning van een zeilschip, onder commando van de fransman d'Urville, sloeg hier drinkwater in) houden we pauze. We peddelen het strand op en dan zijn er "cookies" en sap. Het strand lijkt wel van goud.
Als we weer varen, kruisen we pad met een pinguin die onder onze kayak doorzwemt, naast ons boven water komt om adem te halen en even rond te kijken. Het lijkt erop dat de pinguin deze ontmoeting veel minder bijzonder vindt dan wij landrotten...
Er steekt wat wind op en het kayakken gaat zwaarder. Gelukkig zijn we met z'n tweetjes.
Bij Te pukatea bay stopt onze kayaktocht. Na lunch en een "thanks" voor Cliff lopen we een mini-stukje van de Abel Tasman coastal track: van onze lunchbaai naar Anchorage. Deze track trekt jaarlijks heel wat bezoekers en dat is te zien aan het pad (nogal "aangeharkt"). Boven hebben we prachtig uitzicht op de azuurblauwe zee en de gouden stranden van de baaien. We maken nog wat foto's voor we afdalen naar Anchorage. Tijd genoeg.
Beneden, bij Anchorage ("ankerplaats") gaan we aan boord van de catamaran "Straycat", die half op het strand ligt te wachten.
Aanvankelijk gaat de motor aan. Met zo'n 15 personen aan boord varen we tegen de wind in naar Torrent bay en Torrent river. Torrent bay staat nu onder water omdat het vloed is, maar bij laagwater is het droog en loopt de track er doorheen. We zien de markeringspaaltjes boven het water uitsteken.
Met de motor aan varen we de baai uit. Er staat een behoorlijke wind. Soms komt er een plens water over de voorplecht en we gaan flink op en neer. Het lijkt erop dat Lies en ik de enigen zijn die dat leuk vinden - behalve dan de schipper, die de catamaran in z'n eentje bedient. Na een tijdje komen we bij een eiland met zeehonden. Leuk voor de foto, maar dit haalt het natuurlijk niet bij onze "close encounters" bij Kaikoura... deze kolonie is zo te zien gewend aan menselijk bezoek.
Op de terugweg gaat de motor uit en de zeilen omhoog. Wat een rust ineens. Voortgedreven op de wind en de golven gaan we zuidwaarts. We stoppen nog even op Fisherman island, hier nestelen zo'n 300 penguins. Vlak voor Kaiteriteri (waar deze zeiltocht stopt) zeilen we nog even om split apple rock heen. Split apple rock? Hmm... lijkt meer op een aardappel. Split potatoe rock vonden ze zeker niet klinken.
In Kaiteriteri gaan we aan land. Maar waar is de bus? Het zeiltoertje was met een ander bedrijf dan Kiwi Kayaks, dus, tja...
Maar geen nood; nog geen half uur later komt er een ouwe bus aan rijden, met, jawel, onze "one and only" Cliff aan het stuur.
Het blijkt dat de bus zelfs muziek heeft: met hoog volume kraakt er reggae door het "stereo sound system" (1 speaker voor in de bus en 1 achter).
Toch arriveren we veilig in Riwaka, waar onze camper staat. We koken maar weer eens zelf, aardappels, groente en vis met vindaloo sauce.