Tableland circuit

Vrijdag 17/3

Afgelopen woensdag hebben we in Nelson het idee opgevat om het Tableland circuit in Kahurangi national park te lopen; "a good introduction to tramping". Zo gezegd, zo gedaan. Het circuit is een "tramp" van 2 dagen. De eerste dag voert door een bebost dal naar de Salisbury lodge, een onbemande berghut. De tweede dag dezelfde weg terug "if you have no experience", of bovenlangs over Gordon's Pyramid (1489m) en Horseshoe basin; even ver, maar zwaarder, slechtere paden en meer hoogtemeters; maar met uitzicht.
Aangezien we niet precies weten hoe het hier zit met de hutten gaan we langs de lokale DoC-vestiging. De mevrouw daar waarschuwt ons allereerst voor de weg naar het Flora car park. Deze is nogal steil en smal, maar "if you hug those corners, you should be alright". Verder kopen we een kaart van het gebied en tickets voor de hut. Twee per persoon per nacht, want dit is een zgn. "serviced hut": onbemand, maar er zijn wel toiletten, er is water en "gas cookers". Het advies is echter zelf ook een brander mee te nemen; gas wordt niet bijgevuld als niemand een seintje geeft dat het op is.
Verder lopen we in een gebied met "subalpine conditions". We worden geadviseerd een "tarp" of een "fly" mee te nemen. Wablief? Een stuk plastic waarmee je een noodonderkomen kunt bouwen. Als je hier de bergen in gaat, ben je echt op jezelf aangewezen.
Dus brengen we een bezoekje aan de lokale outdoorwinkel, waar we dingen kopen die ik niet heb meegenomen uit NL: een lichtgewicht brandertje, gas, twee "survival bags" en waterzuiveringstabletten. Ik dacht dat outdoor uitrusting hier duurder was dan in NL, maar dat valt heel erg mee.
Ruim vooraf pakken we alles in. Aan de hand van de kaart programmeer ik alvast een aantal waypoints in de GPS. Niet erg nauwkeurig, maar zo hebben we in elk geval iets, redeneer ik.
Vrijdagochtend om 9:00 uur vertrekken we uit Motueka. De weersverwachting voor de komende dagen is goed. We weten de Graham valley road te vinden, die naar het Flora carpark voert. Al snel is er geen asfalt meer; de weg wordt heel steil. Ik kijk naast me en zie verderop een plateau waarop een huis is gebouwd. Omdat we in de bergen zitten en geen horizon zien, lijkt het net alsof het huis op een hellend vlak staat.
Af en toe is de weg te smal om elkaar te kunnen passeren. Als we nu tegenliggers tegenkomen, dan hebben wij als stijgend verkeer voorrang. Omlaag zien we dan wel weer...
Om 10:30 uur komen we aan bij het Flora carpark. Al met al viel de weg wel mee, wel moet er even sanitair gestopt worden voor we op pad gaan. Ook vul ik het "intentions book" in. Als we het park weer verlaten, moeten we ons uitschrijven.
Als ik de GPS aanzet blijkt dat er weinig klopt van de voorgeprogrammeerde punten. Tussen de bomen hebben we geen ontvangst, en deze eerste dag is voor 95% door de bossen. Waar ik kan markeer ik "waypoints" zodat we de weg terug kunnen vinden, mocht dat nodig zijn; deze eerste dag is het eigenlijk niet nodig.
10 minuten na de carpark komen we over het Flora saddle (945m). We dalen af in het dal van de Flora stream. Waar deze beek samenkomt met Balloon creek om Takaka river te vormen, volgen wij Balloon creek omhoog naar het plateau: de Tablelands.
Aanvankelijk is het een smal weggetje, geschikt voor een 4WD, daarna een pad.
Aan het steile rivierdal grenzen verschillende zijdalletjes, waardoor kleine beekjes de Flora stream versterken. Er zijn doorwaadbare plaatsen maar ook bruggetjes, die bij hoog water kunnen worden gebruikt. Onderweg komen we grote hoeveelheden "stoat traps" tegen. Deze geintroduceerde knaagdieren zijn hier een plaag.
In het dalletje is nog een ander hutje en er zijn een aantal "rock shelters": in de open lucht, onder gigantische rotsoverhangen; het zijn wel officiele DoC-overnachtingsmogelijkheden. Dus met wc, water (wel koken) en matrassen op een verhoogd platform.
We lopen door bos, bos en nog eens bos. Een stuk of zes bellbirds strijden om de titel "beste fluiter van het bos", wat ervoor zorgt dat dit stukje bos door ons wordt omgedoopt in "de orkestbak". Even later komen we, op het laatste stukje voor de Lodge, dan eindelijk uit het bos. Er is uitzicht op bergen: Gordon's Pyramid, Mount Arthur en The Twins.
We installeren onszelf in de Lodge. Deze ligt op een prachtige plek. Er is gas om te koken en zelfs een "heater" om natte spullen te drogen.
's middags lopen we een rondwandeling langs "potholes". De tablelands zijn eigenlijk overblijfselen van een prehistorische zeebodem: een kalkstenen plateau, doorspekt met dolines (putten waarin water wegzakt; dat zijn de potholes) en in grotten verdwijnende stroompjes (Sfinx creek).
Terug in de hut koken we water. We eten noodles met groenten en vullen ons water bij.
We zijn lang alleen, maar het is vrijdagavond, bezoek kan dus niet uitblijven. Het verbaast me dan ook niet als er net voor donker twee kiwi's arriveren en tegen achten nog
twee.
Wat wij morgen gaan doen - boven- of onderlangs terug - hangt af van hoe we ons voelen en hoe het weer zal zijn.

Zaterdag 18/3

Als gevolg van gesnurk hebben we matig geslapen. Buiten is het mistig, dat belooft weinig goeds. Uiteindelijk zijn we als eerste op stap, zo rond 9:15 uur. Onze hutgenoten zijn dan hun bed net uit; zij hebben geen grote plannen en dus geen haast.
Bij de "crossroads" besluiten we toch bovenlangs te gaan.
Het eerste stuk voert ons door een dicht bos met veel dolines. Het lopen is zwaar; we volgen een "route"; het pad is wel gemarkeerd, maar niet onderhouden.
Er is veel modder, boomwortels en er liggen veel rotsblokken. Het gaat nogal op en af, en we hebben geen uitzicht.
We komen een rondscharrelende Weka tegen. Daarna volgt een "rather steep section" van het pad, de wandelstokken gaan op de rugzak want af en toe is een handje nodig. Ik ben blij dat het droog is, met glibberige rotsen lijkt me dit geen prettige onderneming.
We passeren de "bushline" (boomgrens). Nu is het spoor (veel meer is het niet) gemarkeerd met oranje palen. Het loopt in een rechte lijn naar boven, naar de top van Gordon's Pyramid. Nu weten we wat ze met "streneous and exposed" bedoelden...
Het uitzicht vanaf de top, echter, is het allemaal waard. Ondanks de bewolking hebben we alle kanten op uitzicht. Ik peil wat toppen om ons heen met m'n kompas. Salisbury Lodge is ook nog zichtbaar, een klein houten huisje in de verte.
Dan gaan we aan de andere zijde omlaag.
Het spoor volgt een scherpe graad, steil aan beide zijden.
Omdat dit een "route" is , staat zij niet op de kaart. Ik heb dan ook geen idee hoever we nog moeten dalen om weer te stijgen naar de bergrug van Mount Arthur. Daar komt deze route samen met het pad naar de top van deze berg.
Het afdalen valt mee, het laagste punt ligt hoger dan gedacht. Daar komen we tegenliggers tegen; twee vrouwen (echte kiwi's - gekleed in een rokje met daaronder gamaschen) en een groep met kinderen. Vanavond wordt het druk in Salisbury lodge.
We worden getipt over een poel met water hogerop, waar we de veldflessen kunnen bijvullen. Er volgt weer zo'n "rather steep section", in de Alpen geschikt terrein voor een staalkabeltje. Daarna komen we langs de poel. We slaan water in, maar doen nog niets om het drinkbaar te maken. We zijn blij, want 1 liter per persoon voor zo'n dag blijkt eigenlijk te weinig... de volgende keer gaat de platypus ook mee.
Dan komen we in het Horseshoe basin, een karstlandschap met honderden dolines en grotjes, van groot tot klein, soms nauwelijks zichtbaar. Sommige zijn versperd met een houten kruis. Ook hier is de route gemarkeerd met palen. "Routefinding skills required" klopt wel, je moet 't pad hier niet kwijtraken. Wanneer er hier sneeuw ligt, lijkt het me gekkenwerk het basin over te steken - de gevaren van een gletsjer maar geen mogelijkheid om te voorspellen waar de gaten zitten.
Op zo'n 1.500 meter bereiken we de rug die naar de top van Mount Arthur loopt. De wolken borrelen aan de andere kant van de kam er tegenaan, wat een paar mooie plaatjes oplevert. Na enige tijd bereiken we weer de "bushline" en al snel zijn we bij de Mount Arthur hut. We stopen voor thee om daarna door te dalen naar het Flora car park. Het pad is breed en loopt weer door het bos. Geen zicht dus op hoever we nog moeten. Er staat een uur en een kwartier voor. De laatste loodjes... Het Flora car park staat behoorlijk vol geparkeerd: het is dan ook weekend. Ik schrijf ons "uit" en we rijden naar beneden. We komen wel een tegenligger tegen, maar dit levert geen problemen op.
Moe maar voldaan rijden we uiteindelijk terug naar het holiday park in Motueka. We eten weer fish 'n chips. Morgen houden we een rustdag en rijden we naar Takaka (Golden bay).