Another Golden Age in Golden Bay (and not the last

Zondag 19/3

Vannacht is de klok een uur terug gegaan, dus we kunnen gratis een uurtje langer op de campground staan!
Hier in Motueka heeft blijkbaar niet iedereen dat door want we ontbijten op een leeg veld.
Dan rijden we op ons gemak richting Takaka en Pohara, in Golden Bay. De weg omhoog is steil. Op het hoogste punt bekijken we het uitzicht, maar het is te bewolkt om de overkant (het noordereiland) te zien. Wel besluiten we voor de zoveelste keer dat als we die 10 miljoen winnen, we hier een bach (huisje) laten bouwen... De weg omlaag is al net zo steil, als je wilt mag je hier 100 km/u, maar het advies ligt op 15...
Als we het dorp inrijden, lijkt de tijd te vertragen. En iedereen lijkt het te voelen: ik kan me niet voorstellen dat op de hoofdstraat van Takaka ooit iemand is doodgereden ofzo. Ze zeggen hier: "don't lose track of time in Takaka!" Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik noem het het "waarom vandaag, kan toch ook morgen"-effect. No worries. Relax. Voor de rust moet je in Golden Bay zijn.
We "legen" de camera, drinken een moccachino en installeren ons op de campground van Pohara waar we in 2004 ook stonden (weer een top 10 holiday park). We proberen zoveel mogelijk op nieuwe campgrounds te staan, maar er zijn uitzonderingen en dit is er een van.
We houden een rust- en wasdag, en gaan 's avonds uit eten bij de Penguin, het restaurant met het lekkerste eten van Golden Bay.

Maandag 20/3

Als we wakker worden, miezert het. Rustig aan opgestaan, naar Takaka, internet "bijgeschreven" en boodschappen gedaan. 's middags klaart het op; klimmen dus, aan de zeerotsen van Pohara. Nou ja, zeerotsen... ze staan niet letterlijk met hun voeten in het water, maar het scheelt niet veel. In 2004 hebben we hier heel veel geklommen, we kennen het hier goed. Tot onze verbazing (het is een doordeweekse dag) is er een hele wand ingenomen door een groep schoolkinderen met begeleiding. Een stukje terug ligt nog een massief, de Twilight Zone. Dit steile stuk rots, getopt door een dikke overhang, is een beetje een vergeten hoek. We zijn er dan ook alleen. Het is toch weer flink wennen aan de rots; steil, schijnbaar vol met grepen maar het zijn meestal rechte randjes; zelden bakken waar je lekker in kunt pakken. Ik klim een route over een bol stuk rots en het wordt een echte "battle of the bulge" om er bovenop te komen. Na veel kunst- en vliegwerk en proberen kom ik er overheen... maar met de verkeerde voet op het cruciale treetje. Wisselen van voet gaat niet, ik heb geen grepen, er is dus geen andere keuze dan eruit te springen. De laatste haak zit niet zover onder me, maar het is wel even slikken. Nu betaalt het trainen van juist dit (afgelopen jaar in Belgie) zich terug; het gaat - op een gratis beenontharingskuurtje na :-) - goed.
De tweede keer zorg ik ervoor dat ik met m'n voeten goed uitkom.
Liesbeth klimt deze route, genaamd "Space cadet", ook. Er vliegen fantails rond, die erg nieuwsgierig zijn naar wat wij doen. Ze gebruiken zelfs het touw (tussen Liesbeth en mij) om op te gaan zitten, terwijl we aan het klimmen zijn! Ze hebben ook heel wat te vertellen, meer gekwetter dan 5 parkieten in een kooitje...
Ik vraag me 's avonds af waarom routes altijd achteraf makkelijker lijken, als ik in m'n klimgidsje zie dat deze route me de vorige keer niet gelukt was... nou ja!

Dinsdag 21/3

Er is regen gevallen vannacht en er is meer voorspeld voor vandaag, maar het blijft nog even goed, zo te zien. Liesbeth en ik gaan nog een keertje naar de Twilight Zone (5 minuten fietsen van de camping!) en doen daar nog twee routes. Het gaat allemaal alweer wat relaxter dan gisteren. Tussen de middag fietsen we terug naar de camping en hebben we een "climbers lunch" (gebakken eieren met tomaat en bacon). Op het heetst van de dag luieren we een beetje in de schaduw. 's middags klimmen we weer, we herhalen wat routes van de vorige keer en doen wat nieuwe dingen. Een van de routes die we herhalen is "Franklin's Tower", een klassieke route van lokale hippie annex klimheld Willie Butler. Bovenin hangt een ouwe brandblusser waarin een klepel is gemonteerd; een bel dus. Als je deze route klimt, is het gebruikelijk de bel te luiden, ter nagedachtenis van deze klimlegende (overleden in 2003, "he ran out of rope") die veel betekende voor het klimmen hier. Hij heeft eigenhandig zowat de helft van alle routes hier geopend en behaakt, een heel karwei. Ik klim naar de bel en Liesbeth komt ook naar boven voor een paar mooie plaatjes van het uitzicht - het is bijna de langste route hier, 30 meter.
Over haken gesproken: er zitten er over het algemeen zat (voor de kenners: a la Frankrijk), alhoewel de eerste soms wat lager zou mogen zitten. Alle haken en kettingen zijn van roestvrij staal, wat noodzakelijk is omdat deze rotsen zo vlakbij zee zitten.
Het begint al te schemeren als we met een laatste route aanvangen. Maar hoewel het een eenvoudige is, zijn m'n onderarmen danig verzuurd. Meerdere pogingen om mezelf het laatste dakje door te hijsen mislukken. Helaas, deze route blijft staan voor een andere keer.
Als we op de camping zijn, blijkt dat het klimmen op de scherpe rotsen z'n tol begint te eisen van de vingertopjes: ik kan geen hete dingen meer beethouden en Liesbeth heeft ook al geen vingerafdrukken meer... We hopen maar dat we ze weer terug hebben voor we weer door U.S. Immigration moeten.

Woensdag 22/3

Voor de derde dag op rij speelt het weer hetzelfde spelletje. Het doet alsof het twijfelachtig wordt, maar uiteindelijk blijft het overdag - op een verdwaalde spetter na - droog. Gisteren was nogal een dagje, dus vandaag doen we rustig aan. Dat is helemaal niet moeilijk hier in Golden Bay. Het is eerder moeilijk je hier te haasten. Zonder haast gaat het leven hier ook wel z'n gangetje.
Nadat we uitgeslapen zijn, gaan we maar eens naar Takaka, beetje shoppen enzo... tegen het einde van de middag rijden we naar een plek 5 minuten ten zuiden van de stad: Paynes ford. Dit is het sportklimmekka van het zuidereiland. Liesbeth en ik klimmen er een route, "Midwife Crisis". De sleutelpassage is wel leuk; je moet over een schuine band klimmen, waar het water diverse kanaaltjes doorheen heeft geslepen. Het lijkt daardoor net de bek van een beest en Liesbeth en ik gaan allebei door deze "haaienmuil".
We houden het bij 1 route. Onze liefde is meer gegeven aan de rotsen bij Pohara, waar het klimmen wat meer recht toe, rechtaan is; waar de rotsen minder gepolijst zijn; en waar het wat rustiger is.
Het is duidelijk. Ben je "Young, poor but eager" dan zijn Paynes ford en "the Hangdog" (klimmerscamping) "the place to be".
Heb je wat meer centen, ben je wat meer aan luxe gehecht en ben je een wat meer "volwassen" klimmer (ahem) dan zijn de campground bij Pohara en de rotsen daar een goede bestemming...
Voordat we vertrekken stort ik nog even wat cash in de groene box van het lokale "bolt fund". Uit dit fonds wordt het behaken van nieuwe routes en het onderhoud van haken in bestaande routes betaald. Allemaal vrijwilligerswerk, dus een gulle gift is op z'n plaats.
Qua klimmen houden we het hierbij en gaan we terug naar ons plekje. Ik loop een rondje hard over het strand. We eten sla met hertenburgers (goedkoopste vlees verkrijgbaar).
's avonds zap ik nog wat popcorn in de magnetron, die spontaan begint te sputteren en vonken. Gelukkig is de popcorn dan al klaar.
Vroeg naar bed want morgen is onze laatste dag klimmen hier, vrijdag vertrekken we richting Westport.

Donderdag 23/3

We zijn voor de verandering vroeg ons bed uit. We fietsen naar de Dr. Livingstone wall, een 30 meter hoog rotsblok tegenover Tarakohe harbour, dat bij de grote aardbeving van 1929 tegen zijn buurman aan is gekanteld. Daardoor is er een tunnel ontstaan waar nu de weg naar het plaatsje Totaranui doorheen loopt (het noordelijke uiteinde van de Abel Tasman coastal track).
Op dit massief zitten vier routes, die van links naar rechts steeds moeilijker worden. Ik klim de eerste voor en we topropen de volgende twee routes, die voor ons doen zwaar zijn. De vierde route laten we zitten, want die begint vanaf de weg en is eigenlijk niet te doen: je staat te zekeren op de weg en half in de tunnel. Zoiets verzinnen ze alleen hier...
Bij het wisselen van standplaats boven twee routes sta ik opeens met een flink brok steen in m'n handen. Ik schrik, maar gelukkig sta ik goed, en na een waarschuwing zeilt het brok naar beneden. Niet alles zit hier even vast, dus.
Tussen de middag lunchen we op de camping en dan klimmen we nog twee routes dichterbij de camping: beiden aanvankelijk atletisch door een steile wand, daarna subtiel door wat meer hellend terrein. Dit massief, de "Seagrass wall proper", zit vol met vijven, van makkelijk tot moeilijk, in alle soorten en maten. Het is een populair wandje, maar toch zijn we alleen. Net als vanochtend, trouwens.
De brulsijsjes (fantails) komen ook nog even langs om afscheid te nemen.
's Middags rijden we naar Takaka, laatste poging tot shoppen, brief op de bus en boodschappen doen. 's avonds leveren we de Haagse Hopjes af bij de campingbaas, en eten we een afscheidsmaal bij de Penguin.
Tot ziens Golden bay, en tot de volgende keer!