Weekend in Wanaka

Donderdag 30/3

Voor de verandering eens uitgeslapen. Echt wakker worden is er vanochtend niet bij. Onze plunger, het apparaat waarmee we koffie zetten, is gebroken. Dat wordt koffie drinken in Wanaka, en wel bij Puzzling world.
Puzzling World specialiseert zich in puzzelarij, doolhoven en optisch bedrog. Het is net een zwart gat. Ga je erin, dan kom je er misschien nooit meer uit... en binnen verloopt de tijd heel anders dan buiten.
Zelfs als je alleen voor koffie komt ben je niet veilig. Op de tafels liggen allerlei puzzeltjes; echte "breinkrakers". Als je daar eenmaal aan begint... Na de koffie weten we toch te ontsnappen. Wat de doorslag geeft, is dat het 1. een doordeweekse dag is en 2. prachtig weer; een perfecte dag om te klimmen dus.
Lake Wanaka ligt er mooi bij. De populieren, die in rijen langs het water staan, zijn gehuld in een goudgele herfsttooi.
We parkeren op Hospital flat. Dit is een grasvlakte die wordt omringd door heuvels met rotsen. Boeren gebruiken deze relatief beschutte "kom" voor ziek vee, vandaar de naam. Hospital flat is tevens het middelpunt van het klimmen hier. Voor wij er arriveren, is er geen mens.
De rotsen hier zijn net zo goed behaakt als in Pohara, maar het gesteente is totaal anders. In Pohara klommen we op kalk, in Wanaka en omstreken zijn de rotsen van schist, wat je in Oostenrijk ook tegenkomt. Maar in tegenstelling tot daar is het gesteente hier bomvast en dus geschikt voor klimmen.
Liesbeth en ik gaan naar het massief dat "main wall" heet. Daar klimmen we drie routes, waaronder "Headbanger's arete", een klassieker en "a stiff lead" voor mijn doen. Ik moet weer flink wennen aan het gesteente; het wordt een gevecht van haak tot haak, maar uiteindelijk kom ik boven.
Dit massief "kijkt" op het noorden, vol in de zon. Na 3 routes afkoelen achter de camper dus maar, want het is hartstikke heet. Ik maak de hertensalami van bij de boer open. Die ruikt naar... nou ja, laat ik dat maar niet opschrijven. Gelukkig smaakt-ie beter dan dat-ie ruikt :-) Na de lunch (laat in de middag inmiddels), verhuizen we naar "riverside", een stukje verderop, uit de zon. We klimmen nog 2 routes (de tweede met een onverwachte "bite" aan het einde; "decoy" greepjes!) voor we aftaaien naar het Glendhu bay motor camp, niet al te ver van de rotsen.

Vrijdag 31/3

Uitslapen, hmm... Oeps! We staan op een motorcamp, om 10 uur uitrukken dus. Nou ja, gelukkig kijken ze niet op een minuut. We gaan weer klimmen, maar deze keer zit het niet mee. Omdat we laat zijn, zijn bij alle leuke massiefjes al mensen bezig. We eindigen bij "Roadside attraction", maar de inspiratie wil niet echt komen en de brandende zon helpt ook niet. Het blijft bij 1 route.
We gaan naar Wanaka. Bij het kantoor van het Department of Conservation komen we erachter dat het weer dit weekend verslechtert, om daarna weer op te knappen. Tijd voor wat "huishoudelijke" vakantiezaken; camera legen (we hebben al bijna 1 gigabyte aan foto's!), publiceren, nieuwe koffieplunger kopen.
Bij Wanaka wines vind ik eindelijk, eindelijk, eindelijk een fles Milford whiskey, de enige single malt die Nieuw-Zeeland rijk is! Daar was ik dus al 5 weken naar op zoek. Deze whiskey wordt niet meer gemaakt, zo blijkt, hoewel er plannen bestaan voor een nieuwe Nieuw-Zeelandse single malt. Maar ja, wat nu. Mijn "inner circle" telt drie echte single malt-liefhebbers en er staat maar 1 fles... De oplossing wordt door Liesbeth gespot bij de kassa. De gelukkigen zullen even moeten wachten op onze terugkeer om erachter te komen wat-ie is!
Op straat passeren we een "backpackster" die voor geld staat te doedelzakken. Het klinkt niet echt bijzonder, maar ze doet zo ontzettend haar best (vol in de zon en achter mekaar door; tot wanhoop van het winkelpersoneel, overigens) en ik ben helemaal in Schotse sferen, dus deponeer ik wat dollars in haar Persoonlijke Vakantiefonds.
's Avonds staan we op het ping-ping "mt. Aspiring holiday park", compleet met sauna en spa.

Zaterdag 1/4

Het slechte weer lijkt vandaag nog even achter de bergen te blijven hangen. Mooi. Tijd voor een skydive.
Liesbeth is eigenlijk een skydive-veteraan, ze heeft ooit zelfs een brevet gehad. Ik heb 1 keer eerder gesprongen, in 2003. We gaan een tandemsprong maken, wat wil zeggen dat je aan iemand vastzit die het kan (een instructeur); hij of zij opent de parachute, stuurt etc.
Als we binnenkomen bij de skydivetoko op Wanaka airport moeten we een briefing-DVD bekijken en een aansprakelijkheidformulier tekenen; in de trant van "whatever happens, don't blame us!" :-) Je kunt jezelf ook nog laten filmen tijdens het skydiven, maar dat is nogal duur. Wij houden het bij de "exit-photo", die vlak voor de sprong wordt gemaakt vanaf de vleugel (vaste camera).
Qua spronghoogte kunnen we kiezen uit 9.000, 12.000 of 15.000 voet. Het advies luidt: "Go as high as you can afford". Wij gaan voor de 15.000 voet, niet alleen omdat we dat kunnen betalen, maar ook omdat springen van die hoogte vrij uniek is. 4.750 meter, bijna een minuut vrije val!
We krijgen een mooi kleurig (narren)pak aan, een al even flatteuze muts, handschoenen en een brilletje - fijn als je nog wat wilt zien onderweg naar beneden. Dit alles wordt afgetopt met een "dikke" integraalgordel.
Mijn instructeur heet Geoff. Hij vraagt me hoe het gaat. Ik antwoord naar waarheid dat ik wel een beetje zenuwachtig ben.
Het toestel dat ons naar boven moet brengen staat al klaar; Liesbeth en ik zitten in de eerste lading vandaag. Met als callsign "ROK" op de staart is het geen verrassing dat ze er met kleine lettertjes "let's" boven hebben geschilderd.
De parakist is een "single engine turboprop"; een supermotor met een bakkie erachter en een paar vleugels eraan. We moeten immers in korte tijd een heel eind omhoog. In het "bakkie" passen wij, 4 tandems en een cameraspringer, maar net. We schuiven er achter elkaar in.
Als we allemaal zitten, krijgt de instructeur die helemaal achterin zit opdracht van de piloot om uit te stappen. Want: "I have to check that, there in the back". Een beetje verbouwereerd schuift hij tussen de rest door naar de rand van de deur. Zo goed? Nee, helemaal eruit! Dan daagt het. "I won't fall for that, mate!" April's fool - 1 april :-)
Na de start begint het vliegtuigje stevig te klimmen. Aanvankelijk boven het vliegveld; beneden ons zijn de asfaltbaan en de gebouwtjes ernaast nog duidelijk te onderscheiden.
Liesbeth zit achter me, bewondert mijn muts model "bloempot" en grapt dat ze met een schaar wel even mijn haar had kunnen bijwerken. Jaja, dat zal best, ja.
Hoe hoger we komen, hoe mooier het uitzicht. Wanaka, een verspreide verzameling piepkleine huisjes; Mt. Iron, een steeds kleiner wordende rotsklomp net ernaast; en de grote meren, lake Wanaka en lake Hawea, waarvan de contouren steeds duidelijker worden. Uit beiden stromen felblauwe riviertjes die een paar kilometer verderop bij elkaar komen. Deze Clutha river, vertelt Grant (de instructeur waarmee Liesbeth springt), is met 400 kilometer een van de langste van het land. Liesbeth merkt op: "geen wonder, met al dat gekronkel!"...
Dan breken we door een dun laagje bewolking en kunnen we verder weg kijken. In het zuiden schittert temidden de geelbruine landen lake Wakatipu, het meer waar Queenstown aan ligt. In het westen zit het helemaal dicht, maar Aoraki/Mt. Cook, 50 kilometer verderop, steekt met zijn ruim 3.700 meter door het wolkendek heen. Dichterbij ligt Tititea/Mt. Aspiring, ruim 3.000 meter hoog, een zwaar vergletsjerde berg; nog redelijk vrij van de wolken. En in het oosten, ver weg, glimmert de Pacific...
Dan zitten we op 12.000 voet. De kist vertraagt, gaat recht vliegen en de deur schuift open; voor de andere 2 tandems en de cameraman. Als ze springen, lijkt het net alsof we over een hobbel rijden; ik pak toch maar even de zijkant vast, ik zit nergens aan vast en die deur staat open...
Dan gaat-ie dicht (gelukkig) en klimmen we door naar 15.000 voet.
Liesbeths gezicht draagt een brede grijns. Ik heb vlinders in m'n buik. Dan klikt Geoff me aan zich vast. De deur gaat weer open en we schuiven naar het gat. Ik steek m'n benen naar buiten en kijk even recht naar beneden. Ver, heel ver beneden me zie ik, tussen de wolkjes door, de landingsbaan. Geen tijd, Geoff tikt me aan; smile at the camera! Hij beweegt naar achteren en dan naar voren - en dan vallen we. Gravity sucks :-)
Tijdens het vallen heb ik geen besef van tijd. Duurt het seconden? Minuten? Ze kunnen me alles wijs maken. Er is alleen de lucht, die langs me heen giert en in mijn oren buldert; de grond, waar langzaam steeds meer details zichtbaar worden; en natuurlijk de adrenaline, een onweerstaanbaar en mateloos gevoel van urgentie. Even laat Geoff ons tollen. Gelukkig word ik niet zo snel misselijk!
Naar boven kijken kan ik niet. Daar ergens valt Liesbeth, samen met Grant, recht op een wolk af. Die wordt alsmaar groter, slokt steeds sneller het uitzicht op; even is alles wit; en dan is het uitzicht weer terug.
Opeens hoor ik een klapperend geluid en word ik hard aan mijn schouders omhoog getrokken. Even bungelende beentjes; en dan zweven we rustig naar beneden. Ver onder me zie ik een vliegtuigje dat gaat landen, op de voet gevolgd door zijn schaduw. Vreemde sensatie om dat tussen je voeten te zien gebeuren.
Jammer genoeg is het dan snel voorbij. Geoff stuurt ons in een reeks steile bochtjes (mijn maag zit zowat in m'n keel, maar het is niet onplezierig) en maakt snelheid om ons beter naar de landingsplek te gidsen. Dan komt het commando "benen vooruit!" en zitten we op de grond.
Als ik los ben, zie ik dat Liesbeth eraan komt zweven, al gekke bekken trekkend. Ik weeg wat meer, val dus sneller en ben dus eerder op de grond. Geen broeklanding voor Lies, echter, haar instucteur trekt precies op het goede moment aan de remmen zodat ze netjes staand neerkomen.
Een beetje duizelig lopen we terug naar het gebouw. Het zal nog wel een tijd duren voordat het onwillekeurige gegrijns ophoudt. Wat een fantastische ervaring. Jammer genoeg niet echt goedkoop, anders gingen we meteen nog een keer!

Zondag 2/4

Als het niet te druk is, willen we vandaag nog wat klimmen. Door een paar verdwaalde regenspetters laten we ons niet tegenhouden; we zijn vroeg op pad.
Onderweg zien we richting Mt. Aspiring grote, donkere wolken met regensluiers eronder. Gelukkig lijken ze daar te blijven. Misschien wel vanwege deze wolken is het Hospital flat carpark weer eens helemaal leeg.
Even later staan we klaar, en tja, dan moeten we kiezen waar we heen lopen. Gaan we iets makkelijks doen, om het af te leren? Dat kan op de "Kai Whaka Pai memorial wall", maar dat is een stuk lopen, door dras en schapenstront. Iets anders graag. Even turen we een beetje besluiteloos om ons heen. Maar dat duurt niet lang.
Sta je lang genoeg op deze carpark - zeg 10 seconden - dan wordt je oog automatisch getrokken naar "the tombstone". Deze 25 meter hoge, rechthoekige monoliet staat op een heuveltje en wijst als een vermanende vinger hemelwaarts. We zijn er in 2004 ook op geweest, maar dat was zeker voor herhaling vatbaar. En eigenlijk is een bezoek aan Wanaka niet compleet zonder dit blok te beklimmen... op naar "the tombstone" dus.
Als we daar ongeveer 10 minuten later aankomen, ben ik blij met onze beslissing. Op de carpark staan nu drie busjes en een paar auto's. We waren net op tijd. Er zitten niet zoveel routes op "the tombstone", als er eenmaal een groepje zit, is het eigenlijk vol. Een groep van 25+ personen loopt richting de "memorial wall"; zo te zien het kiwi equivalent van een NKBV-klimweekend.
Echter "iets makkelijks om het af te leren" zit hier niet. De makkelijkste weg naar boven is nog altijd een dikke 5c. Dat klim ik buiten niet elke dag voor. En de route die wij gaan doen is zelfs nog een graadje moeilijker. Maar ik weet dat-ie te doen is en er zitten genoeg haken.
In tegenstelling tot de vorige keer gaat het nu lekker soepel. Ik hop van het ene kwartskristalletje naar het andere, al swingend naar boven. Liesbeth danst na mij ook gezellig omhoog.
Skydiven voor het klimmen kan blijkbaar geen kwaad!
Als we weer beneden zijn, willen we meer. We stappen om de hoek, waar ik 1 van de 2 routes die daar zitten wil voorklimmen.
De linker route bevalt me maar niks. Een rare stap op gladde treetjes naar de eerste haak toe en een mooi blok om je nek op te breken als je er eerder uit komt zetten. Laat maar!
De rechter gaat beter. Het is even studeren en ik hang een paar keer in het touw, maar dan ben ik boven.
Liesbeth klimt "rechts" ook. De moeilijkste passen vereisen nogal wat kracht. Ik klim hem nog een keer met een touwtje van boven - nu netjes, neem ik me voor. Maar het loopt een beetje anders. Puf puf, hoe deed ik dat net nou?? Nou ja, "eventjes" je voet naast je oor...
Dat overkomt me niet vaak; voorklimmen was geen probleem en nu sta ik te prutsen.
Het kan nog erger. We doen ook "links" nog even met een touwtje van boven. Liesbeth klimt hem met verve; ik niet :-) De moeilijkste stap is uithangen aan een messcherp vingerrandje, voeten omhoog en erdoor. Het wordt een kwestie van "luctor et emergo". We zullen het er maar op houden dat het vrouwelijke geslacht een hogere pijntolerantie heeft :-) Hierna klimmen we nog een makkelijke plaatroute, nu wel om het af te leren...
Dan zwaaien we Hospital flat tot ziens en rijden terug naar Wanaka.
We kunnen even niet pinnen, blijkbaar ligt het "draadje" naar NL eruit. Maar dat weerhoudt ons niet van nog een stop bij Puzzling World. Deze keer vechten we ons vrij van het zwarte gat door de shop te plunderen (lang leve de credit card). Dan rijden we zuidwaarts naar Arrowtown, vlakbij Queenstown.