Around Queenstown

Maandag 3/4

Gisterenavond zijn we in Arrowtown aangekomen, een paar kilometer van Queenstown. Arrowtown is een van NZ's "gold rush scenes", een historisch gegeven dat de plaatselijke VVV en middenstand flink uitgebuit hebben. De hoofdstraat is (om)gebouwd in "wilde westen"-stijl en de prijzen in de winkels zijn er toeristisch. Al met al vrij overbodig voor onze NZ-ervaring, alhoewel je er wel een lekkere "surf 'n turf" steak kunt eten.
's Ochtends verkennen we het bos bij Arrow river, net buiten het dorp. Hier is een scene uit "The Fellowship of the Ring" opgenomen, nl. dat de Nazgul de voorden van de Bruinen betreden teneinde Frodo en de Ring te grazen nemen, die aan de overkant bij Arwen op haar paard, Asfaloth, zit.
De bossen zijn prachtig. Overal felgele en vuurrode bladeren, erg fotogeniek.
Daarna rijden we richting Queenstown. Een paar kilometer voor de stad stoppen we bij de "Coronet crag", een rotsmassief dat pal langs de weg ligt, om wat te klimmen.
Deze rots is door een lokale berggids behaakt voor instructiedoeleinden. Met ongeveer 25 routes in allerlei moeilijkheidsgraden is het niet groot, maar voor een (half) dagje zit er genoeg.
De doorgaande weg die erlangs loopt maakt het massief een beetje onaantrekkelijk. Het gesteente is weer schist (net als in Wanaka) en de routes zien er een beetje saai uit: recht toe, recht aan.
Maar zodra we aan de slag gaan, blijkt "saai" een onterechte kwalificatie te zijn. Was het klimmen in Wanaka vooral frontaal van karakter, hier is het echt zoeken naar de grepen en moet je veel bewegen om ze goed te kunnen gebruiken. Al met al technisch klimmen.
Na een stuk of 3 routes houden we het voor gezien en rijden we naar Queenstown, het Zermatt van Nieuw-Zeeland. Leuk als je daarvan houdt, maar na onze sushi-lunch rijden wij meteen verder langs lake Wakatipu naar Glenorchy, 50 kilometer verderop, aan het einde van het meer. Het regent inmiddels uit donkere wolken, maar af en toe schijnt er een felle zon, wat mooie plaatjes oplevert. Het doet ons sterk aan Schotland denken.

Dinsdag 4/4

Arm campertje. Die heeft het niet echt getroffen met ons. Kilometers en kilometers over "unsealed" road, cattle grids, modderpoelen, voorden - en dat alles om ergens aan het einde van de wereld te gaan klimmen. Rare jongens, die hollanders.
Na een nacht regen worden we wakker met een stralend zonnetje. Tijdens het ontbijt slijten we wat hertensalami aan een klagelijk miauwende poes.
Bij het plaatselijke DoC-kantoor verkopen ze A3'tjes met informatie over klimmen op Chinaman's bluff: een grote rotshomp aan Dart river, net voorbij het einde van de weg. Dit massief staat ook in mijn "South island rock"-gidsje, maar het A3'tje, gemaakt door locals, is recenter. We nemen er eentje mee en dan gaan we op pad.
Het asfalt verandert al snel in gravel. Als de wolken beginnen op te trekken, worden allerlei bergen om ons heen onthuld. De neerslag van vannacht is boven als sneeuw gevallen. Een prachtig gezicht; we stoppen regelmatig voor foto's.
Onderweg komen we een kapot hek tegen, waar een schaap in zit. Het arme dier bloedt en heeft pijn, want het zit met een voorpoot vast aan een scherp stuk ijzerdraad. De draadschaar van mijn swisstool is niet geschikt voor dit dikke ijzerdraad. We staan net op het punt terug te rijden en de boer te waarschuwen, als het schaap zich op een of andere manier weet los te werken. Nou ja? Ach, gelukkig maar.
De weg wordt alsmaar minder. Steeds meer kuilen en voorbij het gehucht Paradise zijn er geen bruggen meer. Soms kruisen we beken en dan rijden we de camper door een voorde. Soms komt het water daarbij wel erg hoog...
Dan zijn we er. We parkeren de camper en lopen de eerste 10 minuten van de "Rees/Dart track", een rondwandeling van ongeveer 3 dagen.
In het bos naast deze track is het dan een beetje zoeken (hier komen niet zoveel klimmers), maar uiteindelijk zien we haken blinken en staan we onder de "China wall".
Het is een imposant stuk muur, in de bocht van een oud gletsjerdal; meer dan 100 meter loodrecht tot overhangend terrein. De meeste routes nogal zwaar, maar er zit er een die net te doen moet zijn.
Jammer genoeg zijn de onderste meters nog nat van de regen vannacht, en de eerste haak zit daarboven. De afstand tot de bewoonde wereld maakt me nog minder happig dan normaal om risico's te nemen. Dan ziet Liesbeth, altijd oplettend, een schuin omhoog lopend bandje waar vanaf ik veilig de derde haak kan inhangen.
Het feest kan alsnog beginnen. Het wordt een beetje wurgen en trekken, maar dan sta ik op een brede band midden in de wand, waar de route eindigt. Prachtig klimmen hier en de omgeving is magnifiek. Alleen jammer van die "wilderness jetboats", die op gezette tijden voorbij komen.
We zouden best nog iets willen klimmen, maar onze "insect repellent" is blijkbaar uitgewerkt want we worden levend verslonden door de sandflies. Dus terug naar de camper - en, na een verlate lunch, terug naar Glenorchy. Op de heenweg had ik ze niet geteld, maar op de terugweg blijkt dat we 7 beken kruisen.
In Glenorchy lopen we nog de "wetlands boardwalk". Lake Wakatipu eindigt bij Glenorchy in een drassig land met wilgen en kleine meertjes, waarin zwarte zwanen zwemmen.
Daarna rijden we langs het meer terug richting Queenstown. We staan 10 kilometer van de stad op een DoC-campground genaamd "12 mile delta".

Woensdag 5/4

's Ochtends rijden we door Queenstown een stukje richting Invercargill. We parkeren 15 kilometer buiten de stad in het "Wye creek scenic reserve". Inderdaad, hier valt wat te klimmen :-) Volgens "South Island Rock" is het na de carpark 1 kilometer lopen over een 4WD-track, waarna een paadje begint; de eerste klimmogelijkheden zitten 5 minuten na het begin van de track, de laatste 25 minuten. "Access to the south walls is amongst the most peculiar in the country and involves traversing a pipeline". Klinkt wel aardig, toch?
Nederlandse klimmers in NZ opgelet: "easy access to a crag" kan in NZ heel wat anders betekenen dan bij ons.
Het 4WD-track blijkt stevig te stijgen. Het smalle paadje, dat daarna komt, zigzagt steil omhoog door "the bush". Ik ben blij dat ik mijn bergschoenen aan heb in plaats van mijn teva's. Het is behoorlijk zweten, zeker met al die klimspullen. "The bush" is flink nat, dus zijn wij dat al snel ook.
We komen langs verschillende mooie muurtjes, maar dit zijn de "north walls". Wij willen naar de "south walls".
Om daar te komen, moeten we over een pijpleiding lopen, die horizontaal langs de steile helling loopt. Iemand heeft er bovenop twee houten plankjes naast elkaar gemonteerd, meestal overspannen met kippengaas. Er is een stuk ijzerdraad gespannen tussen ijzeren paaltjes op de pijp waaraan je kunt vasthouden - meer voor het idee dan voor iets anders.
Het wordt een avontuur op zich. Niet alle planken zitten even vast en sommigen zijn gewoon doorgerot of afgebroken. En er zijn stukken waar je er echt niet vanaf moet vallen...
Het gaat allemaal goed, totdat we nog ongeveer 40 meter hebben te gaan. Dan mist er gewoon een complete plankenier. Paardje rijdend over de buis zou het misschien nog wel gaan, maar niet met 10 kilo op mijn rug, en zeker niet op een natte (gladde) buis. We lopen dus terug en proberen maar wat bij een van de eerste massieven die we dan tegenkomen. Maar vandaag is niet mijn dag. Ik oefen wat voorklimvallen, maar dat gaat niet soepel. Vervolgens probeer ik de route uit te klimmen maar de (vooral psychologische) barriere boven de derde haak is groot; te groot, vandaag. Pas als ik bezig ben met mijn aftocht, bedenk ik me dat ik de barriere had kunnen opheffen met een extra zekering (camalot nr. 4 om precies te zijn), maar dan had ik de spullen daarvoor wel mee aan mijn gordel moeten hangen.
Today's clearly Not the day. We taaien maar af naar Queenstown.
We spenderen de middag met publiceren, wat shoppen en besluiten wat we gaan doen. We hebben gepland naar Manapouri te rijden, maar hebben daar eigenlijk niet zo'n zin in; we willen "gejaagd schemagedoe" voorkomen. Dus rijden we richting Dunedin. We komen nog voorbij het "bungy centre" van A. J. Hackett, op Kawarau river, waar ik tevergeefs zoek naar de "Argonath"; de "Pillars of the Kings", uit "The Fellowship of the Ring". Na Cromwell komen we in Alexandra. Dan wordt het hier donker. We dreigen prachtige "scenery" te missen en ik heb het een beetje gehad. We kamperen vannacht "echt" in het wild, op een parkeerplaats een stukje van de weg.