Doing Dunedin

Donderdag 6/4

Na lekker uitslapen rijden we verder door "Otago back country", op naar Dunedin. De route die we rijden is, te oordelen naar het aantal motor camps, niet echt een toeristische. We dalen af uit het woestijnachtige bergland en rijden door de "Clutha river valley", zeg maar de Betuwe van NZ. Het is oogsttijd dus je kunt langs de weg om de haverklap vers fruit kopen. Met 6 kg appels en een doos pruimen voor een paar dollar rijden we verder.
Tegen de lunch fietsen we een stuk van een track langs de Clutha, aangelegd waar in de jaren 60 een spoorlijn ontmanteld is. De Clutha is hier, halverwege zee, een indrukwekkende rivier. Hij doet me meer aan de Anduin (uit "Lord of the Rings") denken dan de Kawarau bij Queenstown.
Begin van de middag komen we in Dunedin aan, de meest schotse stad van NZ ("Dunedin" is gaelic voor "Edinburgh"). We pakken de fiets naar de stad en shoppen nog wat. In Dunedin zit de Speights brouwerij. In december 2004 ben ik helaas mijn favoriete Speights-t-shirt ("In dog we trust") kwijt geraakt. Out of print en nergens meer verkrijgbaar. Zelfs niet bij de brouwerij-shop... Bugger.

Vrijdag 7/4

De dag begint met regen, zoals de weersverwachting voorspeld heeft. Maar het blijft niet slecht. We gaan nog even langs Baldwin Street, "the steepest street in the world", met een gradient van 2,8 op het steilste stuk.
Daarna gaan we klimmen, want (jawel) dat kan hier ook.
Boven op de heuvel parkeren we de camper langs de weg en volgen we een vaag modderspoor door "native bush" omhoog. Dat brengt ons bij de Mihiwaka crag, een mooi stuk rots (van vulkanische oorsprong), waar geklommen wordt. Het zit echter net in de wolken, en het is hier zo vochtig dat het water met straaltjes van de rotsen loopt. Jammer!
Wat een verschil dan met "the Pinnacle", bij Long beach. Slechts een paar kilometer verderop en misschien 200 meter lager liggen deze rotsen vol in de zon, op het strand.
Na 2 keer klimmen hier ben ik bang dat het nooit wat zal worden tussen mij en (voor)klimmen op "the Pinnacle". Overal zand, er zit nogal eens wat los en het is soms "polished" (gladgeklommen); geen fijne combinatie. Nutjes zijn moeilijk te leggen (er zitten geen haken in routes tot ongeveer 6b) en de rots is eigenlijk uberhaupt moeilijk te lezen. Wat natuurlijk wel lekker is, is dat we aan zee zitten.
Per ongeluk open ik een nieuwe route, we klimmen en topropen nog wat, en tegen 18.00 uur rijden we terug naar Dunedin. De zon zakt al weg achter de bergen en boven zee zijn bliksemflitsen te zien.

Zaterdag 8/4

Twee klimgebiedjes passeren de revu als bestemming vandaag, maar beiden vallen af. De Waitati crags, nabij Dunedin; die laten we maar zitten vanwege het twijfelachtige aantal doenbare routes en het feit dat "the car park is notorious for car break-ins". En de rotsen nabij Duntroon, een stukje landinwaarts vanaf Oamaru, noordelijk van Dunedin; het gesteente, kalk, is zo zacht dat de haken die erin steken weinig houden.
Wat te doen? Noord- en dan noordwestwaarts, richting Mt. Cook village. Zo gezegd, zo gedaan.
Onderweg neemt de wind flink toe. We houden er rekening mee dat het zij eerder aan zal trekken dan af zal zwakken als we dichterbij de bergen komen.
Vanaf Oamaru rijden we landinwaarts langs Duntroon, Kurow en Otematata en de stuwmeren in Waitaki river. Als we rond drieen Omarama voor ons zien liggen, zijn we getuige van een vreemd schouwspel. Waar wij rijden schijnt een fel zonnetje in een blauwe hemel; maar even verderop torent een muur van wolken, waaronder donkergrijze regensluiers hangen. Op de bergen ligt daar een paar 100 meter boven ons een laagje sneeuw.
Wij rijden nog even voorbij Omarama. Het goede weer lijkt met ons mee te trekken naar de "clay cliffs", ongeveer 10 kilometer verwijderd van de hoofdweg. Het land tussen de bergen is hier uitgestrekt en vlak. Af en toe, echter, zijn er "traptredes" tussen plateaus, ongeveer 50 tot 100 meter hoog. De overgang is meestal redelijk geleidelijk, maar bij deze "clay cliffs" stroomt een rivier parallel aan een "traptrede". Watererosie heeft gezorgd voor een steile afbreuk. De "clay cliffs" zien eruit als van een andere planeet: torens van feitelijk niets anders dan gedroogde modder met daarin gevat kiezels in alle soorten en maten, soms bijna kaarsrecht en wel 50 meter hoog. Er zijn allerlei grillige vormen te zien, het lijkt wel een natuurlijke kathedraal. Tussen dit doolhof van pilaren lopen smalle, steile dalletjes omhoog, waardoor je je in dit mysterieuze landschap kunt begeven.
We zijn hier nu eens niet om te klimmen :-) daarvoor is het veel te los. We klauteren wat dalletjes in en schieten wat plaatjes. Als we anderen zien "watertrappelen" op gympies, zijn we blij met onze bergschoenen.
Dan betrekt de lucht en is het tijd om te vertrekken. Onderweg naar de camper vallen er dikke spetters uit de lucht. Als we terugrijden naar Omarama, voor een plekje op het motor camp, regent het voor het eerst in tijden "serieus".