Zuidwaarts langs de westkust

Christchurch - Castle Hill - Arthur's pass - Hokitika - Okarito lagoon - Haast - Wanaka

Maandag 24/9

We zijn dit jaar de derde keer in NZ; 'slechts' vier weken deze keer. Maar het tempo waarmee we dit jaar op stoom komen toont aan dat Liesbeth en ik inmiddels geroutineerde "campervanners" aan het worden zijn. Onze bagage zit voorverpakt in plastic zakken. Zondag doen we inkopen volgens ons boodschappenlijstje. Veel winkels zijn hier zondag open. Zo ook Bivouac, de lokale buitensportwinkel, waar we kaarten, kleding, trekking voedsel en gas voor mijn brander inslaan.
Onze "campervan" bevalt prima. Het is wederom een omgebouwde Toyota Hiace-bus, maar deze is schoner en netter dan wat wij gewend zijn. Over de indeling is goed nagedacht, en het bed laat zich met (relatief) weinig moeite in elkaar zetten.
Om 12:30 uur vertrokken we vandaag uit Christchurch. Zwaar bewolkt met af en toe een winterse bui; NZ ligt onder de invloed van de "southerlies", die weer vanuit het zuidpoolgebied aanvoert.
Maar daardoor laten wij ons niet afschrikken, zoals gepland gaan we westwaarts naar Castle Hill.
Eenmaal daar is het behoorlijk koud (we zitten in de bergen) en dreigend donkergrijs; maar toch blijft het droog. Deze heuvels met de "knikkers van god" blijven verbazen. Op Castle Hill kun je boulderen. Boulderen heeft voor de leek waarschijnlijk veel weg van rotsklimmen, maar er zijn verschillen. Boulderen gaat een beetje als volgt.
1 - instap, soms moeilijk, soms makkelijk, meestal met een bruikbare greep. Eén vingergaatjes tellen ook als bruikbaar.
2 - vanuit precaire balans - al dan niet wanhopig - graaien naar de volgende greep, die er meestal niet is. Uiteindelijk raak je er van overtuigd dat dat ene rotspukkeltje of nagelrandje, waar je vinger als eerste achter bleef haken, toch echt het beste is dat de rots te bieden heeft.
3 - gaan met die banaan, op hoop van zegen, etcetera. En dan sta je of bovenop het blok, of je ligt eronder. Dat is niet zo'n drama als het lijkt: je valt nooit ver en meestal ligt er een crashpad (dikke mat) onder.
Aan het einde van de dag rijden we door naar het "Craigieburn forest park", waar we overnachten op een DoC campground. Zo'n DoC campground is een soort primitieve camping. Met een kraan en een WC, maar zonder stroom, toiletgebouw of beheerder.

Dinsdag 25/9

Wanneer de wekker gaat, zegt mijn horloge dat het 7:00 uur en 3 graden Celsius is. Het is nog steeds zwaarbewolkt en af en toe valt er wat regen, een paar honderd meter hoger sneeuw.
Na een snel ontbijt rijden we desondanks terug naar Castle Hill. Want niets is zo lokaal als het weer hier: een paar kilometer verderop kan de zon schijnen.
En dat klopt. Bij Castle Hill is het droog. Hoe lang? Daar valt geen pijl op te trekken, want het is weer zo'n typische NZ 'vier seizoenendag', met snijdende wind, regen, een zomers zonnetje; kortom, van alles, en rap achter elkaar.
Aan het einde van de middag, als we het "spittle hill bouldering circuit" voltooid hebben, rijden we door naar Arthur's Pass, waar we willen overnachten in een motel. Echter eenmaal daar blijkt dat de eigenaar schijnbaar zelf met vakantie is. Daarom houden wij het bij een korte wandeling (339 traptreden naar de Devil's Punchbowl, een steile waterval, en weer terug) waarna we rond 16:00 uur via Arthur's Pass naar de westkust rijden.
"There's nothing quite like the west coast". Een smalle strook dicht bebost land tussen bergen en de zee, waar jaarlijks zeven meter regen valt. Maar op een of andere manier hebben wij er nog nooit een druppel regen gezien: de zon schijnt, het is windstil en zo'n 15 graden. Goed uit te houden dus. We overnachten in Hokitika, een van de drie grotere steden aan de westkust. Nou ja, stad; ik denk dat er hooguit 5000 mensen wonen. Maar voor lokale begrippen is dat wel een stad. Ons diner bestaat uit fish 'n' chips met kumara wedges (een soort zoete aardappel). Het is druk op de camping, want deze week is het voorjaarsvakantie. Locals houden nogal van de "outdoors" en gaan dus graag kamperen en "campervannen".

Woensdag 26/9

's Ochtends is het wederom prachtig weer. We doen inkopen in Hokitika en rijden naar het zuiden. Onderweg komen we langs het Bushman's Center, waar we stoppen voor koffie en "Possum pie". Deze lokale specialiteit wordt gemaakt van aangereden possums, uit Australie geintroduceerde knaagdiertjes, die zich, bij gebrek aan natuurlijke vijanden, hebben vermenigvuldigd tot een ware plaag. Maar goed. Broodje "Roadkill" dus. Zeggen ze.
Nou ja, niet te lang over nadenken, gewoon doen. Het smaakt wel OK, een beetje een kruising tussen haas en kip.
Dan komen we bij Okarito lagoon, een klein dorpje op een paar kilometer van de hoofdweg. De campground waar we staan is een simpele waar je zelf wordt geacht je betaling achter te laten in een "honesty box".
We wandelen via het strand naar wat hier bekend staat als 3 mile lagoon en dan terug over de "inland pack track", aangelegd in de jaren van de goudskoorts. Tenslotte beklimmen we de Okarito trig, een hoog punt dat gebruikt wordt voor landmetingen.
Het strand is vlak, maar meteen daarachter staat een verticale en soms zelfs overhangende muur van groen, op sommige plaatsen tot zo'n 80 meter hoog. In de branding liggen zwartglimmende, door de branding afgeslepen rotsblokken, die keer op keer de branding breken - tot die ene keer, dat de branding het rotsblok breekt. We komen ook een grey fur seal (zeehond) tegen, die in z'n eentje achter een rots ligt te zonnen.
De weg terug voert door het voor de westkust typische regenwoud: de begroeiing buiten het pad is zo dicht, dat je een kapmes nodig zou hebben om erdoor te komen. Door de grote hoeveelheid regen is alles bemost. Bovenop de Okarito trig hebben we uitzicht op de besneeuwde toppen van de Southern Alps, die hier en daar door de wolken heen prikken. Ruim voor donker zijn we terug bij de camper.

Donderdag 27/9

We staan vroeg op, want om 8:00 uur gaan we kayakken op Okarito lagoon. Richard, een vriendelijke kiwi van Okarito nature tours die de kayaks verhuurt, vertelt ons over de lagoon, een vogelbroedgebied in een rivierdelta dat tijdens vloed volloopt met zout water. Er komen meer dan 70 soorten vogels voor, waaronder zeldzame zoals de kingfisher, white heron en royal spoonbill: een avifauna in het echt dus.
We huren de kayak voor een halve dag, maar krijgen te horen dat we toch vooral de tijd moeten nemen en niet te stipt hoeven te zijn.
Eenmaal op weg volgen we een met stokken gemarkeerde route, die de stroomgeul volgt: daarbuiten is het ondiep en kun je vastlopen. Eerst peddelen we over het meer, met - alweer - mooi uitzicht op besneeuwde bergen. Daarna keren we terug via een netwerk van kreken. Daarmee dringen we diep door in het regenwoud en komen we o.a. de befaamde "tea stained waters" tegen.
Onderweg spotten we een paar white herons (witte reigers) en massa's zwarte zwanen. In de kreken verrassen we telkens groepjes kleine zwarte eendjes, die heel schuw zijn en wegvliegen zodra we ook maar een beetje in de buurt komen. Om 14:15 uur zijn we terug en rijden we verder. De reis gaat via Franz Josef village (zeg maar Deception village: een brood kost hier met NZD 3.75 meer dan in NL, ongebruikelijk in NZ) en Fox village (waar we eten bij the Plateau cafe en bar) naar Haast. We lopen een dag voor op schema dus we doen rustig aan. Maar op de camping van Haast blijven we niet lang, het is meer een parkeerplaats en niks gezellig.