De weg terug

Maandag 6-7-2009

Als we wakker worden regent het pijpenstelen. We checken de weersverwachting. Inmiddels toont de meteo-pagina van Duitsland bijna overal regenwolkjes…
Toch rijden we maar door, hopend dat we morgen nog een dag kunnen klimmen in Duitsland. Het blijft constant plenzen tot voorbij München. Daarna verandert het weer: felle opklaringen afgewisseld met stortbuien, die uit het westen komen opzetten. Ongeveer halverwege Nederland verlaten wij de snelweg en rijden we naar Trechtinghausen, dat aan de Rijn ligt. In het dorp nemen wij een steil weggetje omhoog, dat al snel onverhard wordt. Dit is het Morgenbachtal, een klimgebied waar we morgen willen klimmen. Aan het einde van dit weggetje schijnt een leuk gasthof te liggen, waar we willen overnachten. Maar helaas, als we er komen blijkt dat het vandaag ‘ruhetag’ is: de boel is gesloten. We rijden dus maar weer terug naar Trechtinghausen, waar we overnachten in Pension Weisses Ross, oud en sfeervol maar wel een beetje lawaaiig: de smalle bebouwbare strook naast de Rijn wordt hier gedeeld door een dorp, een doorgaande weg en een spoorlijn. Bij het avondeten verbreek ik mijn Duitse traditie en drink ik wijn in plaats van bier. Ik weet waar we zijn :)

Dinsdag 7-7-2009

Het begint al goed: de mevrouw van ons appartement waarschuwt dat het weleens kon regenen vandaag… maar vandaag zou het klimbaar weer zijn… ontbijt, snel naar boven rijden, de klimspullen pakken, naar de rotsen lopen en… ja hoor, het begint weer te regenen.
GRR! Hebben we daar nou twee dagen en honderden kilometers voor gereden?? Terug naar de auto dan maar. Nu we hier eenmaal zijn, is het eigenlijk te laat om nog naar het zuiden te rijden. Het kan natuurlijk wel, maar dat betekent veel kilometers afleggen voor een paar dagen en toch geen garantie op goed weer. Klimmers en regen, een eeuwige haat/liefde-verhouding.
Als we in de auto zitten, komt er een Duitser langs die ons tipt over de Frankfurter wand. Deze rots hangt over en blijft ook droog als het regent. Bovendien kun je er routes topropen. Dus toch klimmen? Klinkt beter dan mokken in de auto! We lopen daarheen. Eerst staan we bij een ander wandje wat ook redelijk droog is, daar klimmen we dan ook maar twee routes. De Frankfurter wand lijkt verticaal te zijn, maar is in werkelijkheid overhangend. De rots heeft scherpe randjes en is een beetje glad (niet door het klimmen; het is quartsiet). We klimmen er twee voor ons doen lastige routes.
Het is inmiddels alweer een tijdje droog en ik wil wel iets voorklimmen eigenlijk… maar zodra ik klaarsta onder een route is het weer zover. Misschien is dit wel een Teken, ik moet het vandaag maar bij topropen houden. Op de Regensburger wand doen we nog twee routes. Daarna gaan we op zoek naar een hotel in de buurt: wie weet is het morgen ook wel mooi en kunnen we nog iets doen, anders gaan we wel wandelen. In Bingen lukt het niet (dure hotels), maar in Waldalgesheim vinden we een restaurant dat ook kamers verhuurt. Wel een aparte tent. De kok staat er alleen voor (zijn hulp is op vakantie?) dus het duurt wel even voor we eten hebben. Maar het is wel de lekkerste ‘Rumpsteak mit Zwiebeln’ die ik ooit gegeten heb.

De oogst van vandaag:
Zickzack Riss (5)
Eigen variant (?)
Alte Frankfurter Direct (6+/7-)
Neue Frankfurter Direct (6+)
Sachsenriss 2 (3)
Kim’s way (5)

Woensdag 8-7-2009

’s Ochtends regent het weer, maar dat hinder niet echt… mijn armen en bovenlichaam voelen alsof er toch niet veel geklommen gaat worden vandaag :) we rijden naar een klimgebied dat de Kirner Dolomiten heet. Hier houden we het bij een rondwandelingetje langs het gebied. Wel een leuk gebiedje om te onthouden mochten we nog een keertje in de buurt zijn.
Over de ‘Hunsruck Hohenweg’ rijden we naar Berndkastel-Kues, een toeristisch plaatsje aan de Moezel, waar we een pizza-lunch hebben. Ook vandaag is het weer van dat weer met van die felle buien, die af en toe langs trekken. We kijken op de wegenkaart en besluiten naar België te rijden, want in iets meer dan een uur vanaf hier zit je in Luik.
Deze hoek van Duitsland heeft wel wat. Het dal van de Moezel is natuurlijk erg toeristisch maar als je dat verlaat, is het erg rustig.
We rijden de grens over, verlaten bij Eupen weer de snelweg en rijden weer terug naar Duitsland: vlakbij Monschau, in Kalterherberg, slapen we een nachtje in een ‘gastezimmer’ bij een man en een vrouw die Nederlands spreken.

Donderdag 9-7-2009

Vanochtend is het mooi weer, misschien zit er nog wel een dagje klimmen in? Bij Les Awirs? Als ik de snelweg richting Luik op ga, heb ik de schrik van m’n leven: er ligt een grote spantakel op de weg, die waarschijnlijk verloren is door een vrachtwagen. Ik stuur eroverheen, hoor dat de onderkant van de auto geraakt wordt en zie in m’n achteruitkijkspiegel de stukken heen en weer vliegen. En dat alles natuurlijk in een fractie van seconde.
Hmm eerst maar even parkeren en de onderkant onderzoeken. Zo te zien is de schade beperkt gebleven tot de bodemplaat, er lekt niets en alles werkt nog. Voorzichtiger dan normaal en alert op pechsymptomen rijden we verder naar Les Awirs. Het is mooi weer (heet!) en we klimmen drie routes in deze oude steengroeve. Een paar jaar geleden kwam ik hier regelmatig, maar het is een tijdje geleden en dus moet ik weer een beetje wennen aan de stijl van klimmen: platen en hoeken.
Als we overwegen nog een vierde route te doen, betrekt het. We besluiten maar terug te lopen naar de auto. Op de snelweg richting Antwerpen worden we getroffen door noodweer waardoor de snelheid soms afneemt tot 70 km/u. Ergens gebeurt nog een ongeluk waardoor we een tijdje in de file staan. In Antwerpen eten we bij de bioscoop en dan rijden we naar huis.

De oogst van vandaag:
Loi Martial (5a)
Meteo Fausse (5b)
Moonlight Shadow (4+)